ΑΕΙ για όλους- βάσεις στο μηδέν
Ναι, "έτσι όπως πάει" σε λίγο όλοι θα μπορούν να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο. Και λοιπόν; Κέρδος θα έχουμε ως κοινωνία.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ένας εύκολος στόχος και μια πρόχειρη αφορμή για κουνήματα δαχτύλου και άπειρα «παλιά ήταν όλα καλύτερα» προς τους νεότερους δίνεται κάθε χρόνο με την ανακοίνωση των βάσεων για τις ανώτερες και τις ανώτατες σχολές. Κάθε φορά θα υπάρχει κάποια σχολή ή κάποιες σχολές που θα εμφανίζουν χαμηλές ή πολύ χαμηλές βάσεις.
Φέτος ήταν η πτώση της βάσης εισαγωγής του Μαθηματικού τμήματος κάτω από τον μέσο όρο του 10 (και συγκεκριμένα για τη Σάμο στο 3,1) και η βάση της σχολής Δασοπονίας στο Καρπενήσι, όπου η βάση διαμορφώθηκε στο 0,6.
Μίντια και σόσιαλ μίντια φρούμαξαν λοιπόν για την κατάπτωση των ηθών και του επιπέδου των μαθητών μας που θα περάσουν στα τιμημένα και ένδοξα πανεπιστήμιά ενώ είναι αδαείς, αδιάφοροι, ανίκανοι και μπλα μπλα μπλα.
Για να το σκεφτεί κάποιος έτσι θα πρέπει η βάσανος των Πανελληνίων να μην του φαίνεται ένα αναγκαίο (και μεγάλο) κακό. Μια ανάπηρη και κουτσή διαδικασία αντι-μάθησης, επαγγελματικοποίησης αυτού που λέμε παιδεία και στρέβλωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Θα πρέπει να θεωρεί τις πανελλήνιες εξετάσεις απλώς έναν στίβο καταξίωσης, ένα «τεστ» για το πόσο μάγκες είναι τα παιδιά μας, ένα πεδίο για να συλλέγουμε μπράβο, ακόμη και αν δημιουργεί δυστυχισμένους ανθρώπους που αποφασίζουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους όταν είναι 16 ετών, και απομυζά οικονομικά τις οικογένειές τους.
Και για πείτε μας ρε λεβέντες: Από πόσο και πάνω να περνάνε τα παιδιά για να είστε εντάξει; Πόσο να έχουν ζοριστεί για να τα αναγνωρίσετε ως «επιτυχημένα»; Πόσο να έχουν παλέψει να σπρώξουν τον διπλανό τους για να περάσουν αυτά; Με πόση βαθμολογία εξασφαλίζεται το «σωστό και το δίκαιο»;
Όσοι δεν κάνουν απλώς χαβαλέ με την επικαιρότητα ας γνωρίζουν ότι ασκούν μικρόψυχη κριτική που δεν βοηθά καν στην «αναβάθμιση των πανεπιστημίων μας», όπως φαντάζομαι ότι πιστεύουν. Τα πανεπιστήμια αναβαθμίζονται όταν οι άνθρωποι που εισάγονται σε αυτά βγαίνουν καλύτεροι από ό,τι μπήκαν. Όταν η κοινωνία μπορεί να ωφεληθεί έστω και λίγο από αυτό που έμαθαν να κάνουν σπουδάζοντας. Όταν βοηθούν τους νέους να βρουν τον δρόμο τους και να έχουν μια ευτυχισμένη επαγγελματική ζωή και όχι απωθημένα εύκολου πλουτισμού. Με δυο λόγια, όταν παρέχουν παιδεία. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ασκήσουμε πίεση και όχι με νοοτροπίες που παραπέμπουν στην «κατσίκα του γείτονα».
Προφανώς και όλες αυτές οι σχολές που δεν τυγχάνουν προτίμησης και για αυτό εμφανίζουν χαμηλές βάσεις, ιδρύθηκαν για να εξυπηρετήσουν οι κατά τόπους πολιτικοί εκλογικές πελατείες. Υπάρχει όμως και ένα άλλο αποτέλεσμα που μόνο θετικό είναι: τελικά η εισαγωγή στις ανώτατες σχολές δημοκρατικοποιείται και δεν μένει προνόμιο αποκλειστικά όσων μπορούν να καταθέσουν πόρους για την προετοιμασία. Έτσι, με βάσεις ουσιαστικά μηδενικές για ορισμένες σχολές, θα είναι πολύ ευκολότερο για τα παιδιά να έχουν πρόσβαση σε ανώτατη εκπαίδευση.
Τι θα την κάνουν; Προφανώς και δεν υπάρχουν οι θέσεις απασχόλησης ώστε να είμαστε ένα κράτος επιστημόνων. Ένα κράτος που θα ειδικεύεται στην πρωτοπορία και την καινοτομία, στην παραγωγή νέων τεχνολογιών και λοιπά και λοιπά. Οι κοινωνίες ωφελούνται όμως ακόμη και στην περίπτωση την οποία όσοι απασχολούνται σε επαγγέλματα που δεν προϋποθέτουν πανεπιστημιακή μόρφωση, τελικά την έχουν. Γιατί (και) αυτό είναι παιδεία.
Φέτος ήταν η πτώση της βάσης εισαγωγής του Μαθηματικού τμήματος κάτω από τον μέσο όρο του 10 (και συγκεκριμένα για τη Σάμο στο 3,1) και η βάση της σχολής Δασοπονίας στο Καρπενήσι, όπου η βάση διαμορφώθηκε στο 0,6.
Μίντια και σόσιαλ μίντια φρούμαξαν λοιπόν για την κατάπτωση των ηθών και του επιπέδου των μαθητών μας που θα περάσουν στα τιμημένα και ένδοξα πανεπιστήμιά ενώ είναι αδαείς, αδιάφοροι, ανίκανοι και μπλα μπλα μπλα.
Για να το σκεφτεί κάποιος έτσι θα πρέπει η βάσανος των Πανελληνίων να μην του φαίνεται ένα αναγκαίο (και μεγάλο) κακό. Μια ανάπηρη και κουτσή διαδικασία αντι-μάθησης, επαγγελματικοποίησης αυτού που λέμε παιδεία και στρέβλωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Θα πρέπει να θεωρεί τις πανελλήνιες εξετάσεις απλώς έναν στίβο καταξίωσης, ένα «τεστ» για το πόσο μάγκες είναι τα παιδιά μας, ένα πεδίο για να συλλέγουμε μπράβο, ακόμη και αν δημιουργεί δυστυχισμένους ανθρώπους που αποφασίζουν τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους όταν είναι 16 ετών, και απομυζά οικονομικά τις οικογένειές τους.
Και για πείτε μας ρε λεβέντες: Από πόσο και πάνω να περνάνε τα παιδιά για να είστε εντάξει; Πόσο να έχουν ζοριστεί για να τα αναγνωρίσετε ως «επιτυχημένα»; Πόσο να έχουν παλέψει να σπρώξουν τον διπλανό τους για να περάσουν αυτά; Με πόση βαθμολογία εξασφαλίζεται το «σωστό και το δίκαιο»;
Όσοι δεν κάνουν απλώς χαβαλέ με την επικαιρότητα ας γνωρίζουν ότι ασκούν μικρόψυχη κριτική που δεν βοηθά καν στην «αναβάθμιση των πανεπιστημίων μας», όπως φαντάζομαι ότι πιστεύουν. Τα πανεπιστήμια αναβαθμίζονται όταν οι άνθρωποι που εισάγονται σε αυτά βγαίνουν καλύτεροι από ό,τι μπήκαν. Όταν η κοινωνία μπορεί να ωφεληθεί έστω και λίγο από αυτό που έμαθαν να κάνουν σπουδάζοντας. Όταν βοηθούν τους νέους να βρουν τον δρόμο τους και να έχουν μια ευτυχισμένη επαγγελματική ζωή και όχι απωθημένα εύκολου πλουτισμού. Με δυο λόγια, όταν παρέχουν παιδεία. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να ασκήσουμε πίεση και όχι με νοοτροπίες που παραπέμπουν στην «κατσίκα του γείτονα».
Προφανώς και όλες αυτές οι σχολές που δεν τυγχάνουν προτίμησης και για αυτό εμφανίζουν χαμηλές βάσεις, ιδρύθηκαν για να εξυπηρετήσουν οι κατά τόπους πολιτικοί εκλογικές πελατείες. Υπάρχει όμως και ένα άλλο αποτέλεσμα που μόνο θετικό είναι: τελικά η εισαγωγή στις ανώτατες σχολές δημοκρατικοποιείται και δεν μένει προνόμιο αποκλειστικά όσων μπορούν να καταθέσουν πόρους για την προετοιμασία. Έτσι, με βάσεις ουσιαστικά μηδενικές για ορισμένες σχολές, θα είναι πολύ ευκολότερο για τα παιδιά να έχουν πρόσβαση σε ανώτατη εκπαίδευση.
Τι θα την κάνουν; Προφανώς και δεν υπάρχουν οι θέσεις απασχόλησης ώστε να είμαστε ένα κράτος επιστημόνων. Ένα κράτος που θα ειδικεύεται στην πρωτοπορία και την καινοτομία, στην παραγωγή νέων τεχνολογιών και λοιπά και λοιπά. Οι κοινωνίες ωφελούνται όμως ακόμη και στην περίπτωση την οποία όσοι απασχολούνται σε επαγγέλματα που δεν προϋποθέτουν πανεπιστημιακή μόρφωση, τελικά την έχουν. Γιατί (και) αυτό είναι παιδεία.
