Η εξουσία τιμάει την Παναγία
Τι δεν καταλαβαίνουν οι παλαιότεροι υποστηρικτές του Σύριζα αδυνατώ να αντιληφθώ. γίνεται εξουσία χωρίς "λαϊκό αίσθημα";
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Σε διχασμό εντός των τάξεων του ΣύριΖα έχει οδηγήσει από ό,τι μαθαίνω η απόφαση του Προέδρου του, Α. Τσίπρα να απευθύνει δημόσια μήνυμα για τον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου. Για την ακρίβεια δε, αυτό που δίχασε δεν ήταν το ίδιο το μήνυμα, αλλά το περιεχόμενό του, το οποίο χαρακτηρίστηκε… θερμότερο του αναμενομένου και το οποίο φάνηκε να απευθύνεται σε ένα μεγαλύτερης ηλικίας κοινό ψηφοφόρων, το οποίο προέκυψε τα προηγούμενα χρόνια να προσδιορίζεται ως «νοικοκυραίοι».
«Ο λαός μας τιμά σήμερα την Παναγία. Την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα. Τη Μάνα που προστατεύει τους αδύναμους και σκέπει τους αδικημένους. Που συγχωρεί και δεν τιμωρεί, και το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της. Στις σκοτεινές μέρες που περνάμε, με την υγειονομική και την οικονομική κρίση, αλλά και με τις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της πατρίδας μας, χρειαζόμαστε όλες και όλοι το κουράγιο, την ελπίδα, το φως, που η πίστη καθενός, αλλά και ο σεβασμός στην πίστη καθενός, στις παραδόσεις και στη λαϊκή ψυχή, μπορούν να προσφέρουν. Χρόνια πολλά στις απανταχού Ελληνίδες, χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες!».
Και είπα παραπάνω ότι απευθύνεται στα πιο συντηρητικά ακροατήρια, αφού δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αυξήθηκε και ο ίδιος είδε, ωσάν άλλος Σαούλ, ότι η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στον λόγο του Θεού, παρά στου Μαρξ. Με δεδομένο λοιπόν ότι μιλάμε για μια επικοινωνιακής πρόθεσης κίνηση, αυτή θα πρέπει να κριθεί έτσι.
Και έτσι έρχομαι στο προκείμενο: έχουν όλοι στον Σύριζα καταλάβει τι θα πει να είσαι κόμμα εξουσίας στον συγκεκριμένο τόπο και την συγκεκριμένη εποχή; Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι το «αξίωμα» αυτό έρχεται μαζί με μία προσδιορισμένη εκ των προτέρων πολιτική συμπεριφορά; Προφανώς και η εξουσία άλλαξε φυσιογνωμία στον Σύριζα, όπως του αλλάζει την φυσιογνωμία και η προσδοκία της επανόδου στην εξουσία. Απόντων των μνημονίων το προφίλ του δεν αρκεί να είναι «αντί-». Για την ακρίβεια το «αντί-» του κάνει κακό στα σχέδιά του.
Ακούω τις λογικοφανείς αιτιάσεις παλαιοσυνασπισμένων, αλλά και όσων τρέφουν την αυταπάτη ότι μπορεί ένα πραγματικό κόμμα της αριστεράς να είναι κυβέρνηση: Και ως Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις σε θρησκευτικές εορτές και περιστάσεις, αλλά πρόσεχε να αφήνει και περιθώριο για μια «άλλη ανάγνωση» βάζοντας την θρησκεία στο πλαίσιο της παράδοσης και όχι της προσωπικής ευλάβειας. Ναι, αλλά τότε δεν ήταν Αντιπολίτευση και πίσω καμιά 25αριά μονάδες, παιδιά!
Όταν έχουν πάρει φωτιά τα πατζάκια σου, δεν πας για χαλαρωτικό μασάζ. Όταν έχεις χάσει σχεδόν όλα σου τα ερείσματα στις μεγαλύτερες ηλικίες, δεν έχεις το περιθώριο για μεσοβέζικες δηλώσεις. Αυτό που (φαντάζομαι ότι) θα ήθελαν στην ηγεσία του Σύριζα να πιστέψουν οι λίγοι αλλά καλοί παλιοί τους υποστηρικτές που ασφυκτιούν με τις κόνξες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός, είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ότι δηλαδή προς τα έξω είμαστε ό,τι πρέπει να είμαστε, αλλά εντός μας έχουμε πάντα την προσδοκία της ολικής ανατροπής.
Αυτό όμως νομίζω πια ότι δεν το πιστεύει ούτε ο κ. Τσίπρας. Και καλά κάνει, θα πουν οι περισσότεροι. Οι άλλοι ας αναζητήσουν την επόμενη πολιτική τους τοποθέτηση, που θα πρέπει να είναι καθαρή από την κηλίδα που κολλάει στις συνειδήσεις και λέγεται εξουσία.
«Ο λαός μας τιμά σήμερα την Παναγία. Την Aνύμφευτη Nύμφη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Ελεούσα, τη Γιάτρισσα, τη Θαλασσινή, την Παρηγορήτρα. Τη Μάνα που προστατεύει τους αδύναμους και σκέπει τους αδικημένους. Που συγχωρεί και δεν τιμωρεί, και το όνομά της βρίσκεται στα χείλη όσων αισθάνονται ότι έχουν την ανάγκη της. Στις σκοτεινές μέρες που περνάμε, με την υγειονομική και την οικονομική κρίση, αλλά και με τις τουρκικές προκλήσεις σε βάρος της πατρίδας μας, χρειαζόμαστε όλες και όλοι το κουράγιο, την ελπίδα, το φως, που η πίστη καθενός, αλλά και ο σεβασμός στην πίστη καθενός, στις παραδόσεις και στη λαϊκή ψυχή, μπορούν να προσφέρουν. Χρόνια πολλά στις απανταχού Ελληνίδες, χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες!».
Και είπα παραπάνω ότι απευθύνεται στα πιο συντηρητικά ακροατήρια, αφού δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι το θρησκευτικό αίσθημα του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αυξήθηκε και ο ίδιος είδε, ωσάν άλλος Σαούλ, ότι η αλήθεια βρίσκεται πιο κοντά στον λόγο του Θεού, παρά στου Μαρξ. Με δεδομένο λοιπόν ότι μιλάμε για μια επικοινωνιακής πρόθεσης κίνηση, αυτή θα πρέπει να κριθεί έτσι.
Και έτσι έρχομαι στο προκείμενο: έχουν όλοι στον Σύριζα καταλάβει τι θα πει να είσαι κόμμα εξουσίας στον συγκεκριμένο τόπο και την συγκεκριμένη εποχή; Έχουν άραγε αντιληφθεί ότι το «αξίωμα» αυτό έρχεται μαζί με μία προσδιορισμένη εκ των προτέρων πολιτική συμπεριφορά; Προφανώς και η εξουσία άλλαξε φυσιογνωμία στον Σύριζα, όπως του αλλάζει την φυσιογνωμία και η προσδοκία της επανόδου στην εξουσία. Απόντων των μνημονίων το προφίλ του δεν αρκεί να είναι «αντί-». Για την ακρίβεια το «αντί-» του κάνει κακό στα σχέδιά του.
Ακούω τις λογικοφανείς αιτιάσεις παλαιοσυνασπισμένων, αλλά και όσων τρέφουν την αυταπάτη ότι μπορεί ένα πραγματικό κόμμα της αριστεράς να είναι κυβέρνηση: Και ως Πρωθυπουργός έκανε δηλώσεις σε θρησκευτικές εορτές και περιστάσεις, αλλά πρόσεχε να αφήνει και περιθώριο για μια «άλλη ανάγνωση» βάζοντας την θρησκεία στο πλαίσιο της παράδοσης και όχι της προσωπικής ευλάβειας. Ναι, αλλά τότε δεν ήταν Αντιπολίτευση και πίσω καμιά 25αριά μονάδες, παιδιά!
Όταν έχουν πάρει φωτιά τα πατζάκια σου, δεν πας για χαλαρωτικό μασάζ. Όταν έχεις χάσει σχεδόν όλα σου τα ερείσματα στις μεγαλύτερες ηλικίες, δεν έχεις το περιθώριο για μεσοβέζικες δηλώσεις. Αυτό που (φαντάζομαι ότι) θα ήθελαν στην ηγεσία του Σύριζα να πιστέψουν οι λίγοι αλλά καλοί παλιοί τους υποστηρικτές που ασφυκτιούν με τις κόνξες που απαιτεί ο πρωταθλητισμός, είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ότι δηλαδή προς τα έξω είμαστε ό,τι πρέπει να είμαστε, αλλά εντός μας έχουμε πάντα την προσδοκία της ολικής ανατροπής.
Αυτό όμως νομίζω πια ότι δεν το πιστεύει ούτε ο κ. Τσίπρας. Και καλά κάνει, θα πουν οι περισσότεροι. Οι άλλοι ας αναζητήσουν την επόμενη πολιτική τους τοποθέτηση, που θα πρέπει να είναι καθαρή από την κηλίδα που κολλάει στις συνειδήσεις και λέγεται εξουσία.
