Τι χρειάζεται ο φεμινισμός;

Αναρωτιόμουν πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που σύσσωμος ο πλανήτης ασχολιόταν με το βίντεο της Πάρις Χίλτον. Και πόσα χρόνια ακόμα θα χρειαστεί να περάσουν μέχρι να σταματήσει να απασχολεί τα πλήθη ότι οι άνθρωποι κάνουν σεξ. Βασικά, γράψτε λάθος: Μέχρι να πάψει να απασχολεί τα πλήθη ότι οι γυναίκες κάνουν σεξ. Γιατί δυσκολεύομαι να θυμηθώ αντίστοιχη περίπτωση ανδρός που να διασύρθηκε, ή έστω να συζητήθηκε, ή να βγήκε να δηλώσει ότι ντράπηκε επειδή κυκλοφόρησε βίντεο με "προσωπικές του στιγμές". Βίντεο στο οποίο κάνει σεξ, να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.

Είναι απογοητευτική για τον σύγχρονο πολιτισμό μας η διαπίστωση πως χιλιάδες χρόνια χριστιανικής ηθικής αργότερα, το σεξ εξακολουθεί να είναι ταμπού (αλλά μόνο για τις γυναίκες), να είναι ντροπή (αλλά μόνο για τις γυναίκες), να είναι κάτι που πρέπει να προσποιηθείς πως δεν σε ενδιαφέρει (αν είσαι γυναίκα) και να κρύψεις ότι κάνεις (επίσης αν είσαι γυναίκα).

Χωρίς να θέλω να σοκάρω κανένα, αν ο μισός πληθυσμός του πλανήτη δεν κάνει σεξ ενώ ο άλλος μισός δηλώνει σε παρέες και στατιστικές ότι κάνει κατά μέσο όρο πέντε φορές την εβδομάδα, κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Δε βγαίνουν τα νούμερα, παιδιά. Εκτός αν όλοι οι συμμετέχοντες στις προαναφερθείσες έρευνες είναι ομοφυλόφιλοι άνδρες.

Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Ότι σε μια ιδανική κοινωνία, σε μια κοινωνία όπου θα είχαν δίκιο οι άνθρωποι που λένε ότι δε μας χρειάζεται ο φεμινισμός, γιατί η ισότητα των φύλων έχει επιτευχθεί, δεν θα ήταν πρώτο θέμα στο δημόσιο διάλογο κανένα βίντεο καμίας Ιωάννας Τούνη. Όπως δεν είναι κανενός άνδρα. Ποτέ.