Η μελαγχολία της διαπλοκής
Η πλήρης δημοσίευση των στοιχείων της λίστας "Μένουμε Σπίτι" ίσως να μην εκπλήξει κανέναν, Ίσως όμως κάνει κάποιους από εμάς να μελαγχολήσουν.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Οι σκοτεινές πλευρές της εξουσίας είναι κάτι που έχουμε την ευκαιρία να σχολιάζουμε συχνά στην Ελλάδα- δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός που μιλούσαμε για την συνομιλία Παπά- Μιωνή και τις προσπάθειες της τότε Κυβέρνησης να φτιάξει τα δικά της δίκτυα εξουσίας, μακριά από τη δημοσιότητα.
Η δημοσίευση- επιτέλους- της λίστας με τις χρηματοδοτήσεις που δόθηκαν από κρατικό χρήμα προς ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης φώτισε λίγο περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και ίσως- ίσως, θα τολμήσω να πω, γενικότερα στον κόσμο των ελεύθερων αγορών.
Ήρθε μάλιστα, μαζί με το «σκόιλ ελικίκου» και την ιστορία με τα voucher, να κηλιδώσει την εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως Κυβέρνησης που πορεύεται με τεχνοκρατικά κριτήρια και που ίσως μένει (λίγο έστω) πιο μακριά από τις πρακτικές της διαπλοκής. Η σταθερή προσήλωση των περισσότερων κυβερνήσεων σε αυτό το πάρε- δώσε με τα Μέσα Ενημέρωσης έχει πάψει πλέον να συναρπάζει ακόμη και τους σκανδαλοθήρες και έχει μείνει απλώς να απογοητεύει.
Να απογοητεύει όσους πιστεύουν στην υποχρέωση μιας κυβέρνησης να μην χρηματίζει τον Τύπο που είναι θεσμικά ταγμένος να την κρίνει και να την ελέγχει, αλλά και όσους πιστεύουν ότι ο Τύπος λειτουργεί με πιο ποιοτικά κριτήρια από εκείνα του ενστίκτου (οικονομικής) επιβίωσης
Υπήρχε περίπτωση να δοθεί το ποσό των 20 εκατομμυρίων σε Μέσα και να είναι όλα ευχαριστημένα; Νομίζω πως όχι. Άλλο όμως η «κακή διάθεση» ορισμένων δημοσιογράφων και εκδοτών και άλλο ένα πλήγμα στην εικόνα που έχουμε για το πως αντιλαμβάνεται η Κυβέρνησή μας τις λειτουργίες της δημοκρατίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν το 80-90% της χρηματοδότησης που δίνεις το δίνεις σε φίλα προσκείμενα Μέσα, εν είδει ανταμοιβής και υποθέτοντας ότι σε καιρούς υγειονομικής κρίσης κανείς δεν θα ασχοληθεί να σε παραελέγξει.
Την αναφορά την κάνω όχι για να δηλώσω πόσο «έπεσα από τα σύννεφα» ή για να μοιραστώ την έκπληξή μου, αλλά για να μην έχουμε στο μυαλό μας- όσο γίνεται- το «αυτά έτσι συμβαίνουν, τι να κάνουμε;». Έτσι, αν καταλαβαίνουν ότι δίνουμε σημασία σε τέτοιες παρατυπίες και δεν θα περνάνε αβρόχοις ποσί, και οι αντιπολιτεύσεις νιώθουν ότι έχουν λόγο να γκρινιάζουν και βγαίνουν κάποια πράγματα στη φόρα.
Η δημοσίευση- επιτέλους- της λίστας με τις χρηματοδοτήσεις που δόθηκαν από κρατικό χρήμα προς ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης φώτισε λίγο περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και ίσως- ίσως, θα τολμήσω να πω, γενικότερα στον κόσμο των ελεύθερων αγορών.
Ήρθε μάλιστα, μαζί με το «σκόιλ ελικίκου» και την ιστορία με τα voucher, να κηλιδώσει την εικόνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως Κυβέρνησης που πορεύεται με τεχνοκρατικά κριτήρια και που ίσως μένει (λίγο έστω) πιο μακριά από τις πρακτικές της διαπλοκής. Η σταθερή προσήλωση των περισσότερων κυβερνήσεων σε αυτό το πάρε- δώσε με τα Μέσα Ενημέρωσης έχει πάψει πλέον να συναρπάζει ακόμη και τους σκανδαλοθήρες και έχει μείνει απλώς να απογοητεύει.
Να απογοητεύει όσους πιστεύουν στην υποχρέωση μιας κυβέρνησης να μην χρηματίζει τον Τύπο που είναι θεσμικά ταγμένος να την κρίνει και να την ελέγχει, αλλά και όσους πιστεύουν ότι ο Τύπος λειτουργεί με πιο ποιοτικά κριτήρια από εκείνα του ενστίκτου (οικονομικής) επιβίωσης
Υπήρχε περίπτωση να δοθεί το ποσό των 20 εκατομμυρίων σε Μέσα και να είναι όλα ευχαριστημένα; Νομίζω πως όχι. Άλλο όμως η «κακή διάθεση» ορισμένων δημοσιογράφων και εκδοτών και άλλο ένα πλήγμα στην εικόνα που έχουμε για το πως αντιλαμβάνεται η Κυβέρνησή μας τις λειτουργίες της δημοκρατίας. Γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν το 80-90% της χρηματοδότησης που δίνεις το δίνεις σε φίλα προσκείμενα Μέσα, εν είδει ανταμοιβής και υποθέτοντας ότι σε καιρούς υγειονομικής κρίσης κανείς δεν θα ασχοληθεί να σε παραελέγξει.
Την αναφορά την κάνω όχι για να δηλώσω πόσο «έπεσα από τα σύννεφα» ή για να μοιραστώ την έκπληξή μου, αλλά για να μην έχουμε στο μυαλό μας- όσο γίνεται- το «αυτά έτσι συμβαίνουν, τι να κάνουμε;». Έτσι, αν καταλαβαίνουν ότι δίνουμε σημασία σε τέτοιες παρατυπίες και δεν θα περνάνε αβρόχοις ποσί, και οι αντιπολιτεύσεις νιώθουν ότι έχουν λόγο να γκρινιάζουν και βγαίνουν κάποια πράγματα στη φόρα.
