Οργή ναι, αλλά όχι απλώς για "αίμα"
Ο αστυνομικός στην περίπτωση του Τζωρτζ Φλόυντ είναι ο προφανής στόχος της οργής (μας). Όμως είναι αυτός ο τρόπος να μην έχουμε άλλα θύματα;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι σημαντικό τα γεγονότα να τοποθετούνται στις διαστάσεις στις οποίες ανήκουν, καθώς όπως λέγαμε και πρόσφατα, δεν υπάρχουν ξεκομμένα από τον τόπο που πήραν μέρος ή τον χρόνο που τα περιβάλει, αυτόν που προηγήθηκε, και αυτόν που έπεται. Με την ίδια συλλογιστική τα γεγονότα απηχούν και παράγουν κοινωνικές πραγματικότητες, τις οποίες πρέπει να αναζητούμε- αν τουλάχιστον επιδιώκουμε τη μεγάλη δυνατή κατανόηση του τι συμβαίνει.
Οι εκδηλώσεις οργής για τον φόνο του Τζωρτζ Φλόυντ διογκώνονται και- ευτυχώς- υποστηρίζονται όχι μόνο από την παγκόσμια μαύρη κοινότητα, αλλά και από ευαισθητοποιημένους πολίτες κάθε χρώματος και πολλών εθνικοτήτων.
Το εύκολο είναι να θυμώσουμε με τον συγκεκριμένο αστυνομικό. Αυτόν έχουμε στην εικόνα της δολοφονίας, αυτός είναι ο φυσικός αυτουργός, δική του είναι η στάση «του κυνηγού επί του θηράματος». Όμως, αν μείνουμε με λίγη περισσότερη προσοχή στην μικρή κλίμακα- αυτή του ενός ανθρώπου- θα δούμε ότι ίσως δεν ξέρουμε αρκετά πράγματα για τον δράστη.
Επί παραδείγματι, σε ποια ψυχολογική κατάσταση ήταν ο συγκεκριμένος αστυνομικός; Ξέρουμε με σιγουριά ότι δεν έπασχε από κατάθλιψη; Ότι δεν περνούσε μια πολύ άσχημη οικογενειακή φάση; Ποιες ήταν οι αρχές τις οποίες πήρε από το ίδρυμα που σπούδασε για να υπηρετεί; Από την τρέχουσα υπηρεσία του; Ήταν ξεκάθαρο ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι και ότι δεν υπάρχουν πολίτες που είναι πιο πιθανό να είναι ένοχοι από τους άλλους;
Εννοώ ότι το θέμα δεν είναι (μόνο) αν θα καταδικαστεί ο αστυνομικός και τι ποινή θα του επιβληθεί, μολονότι και αυτό έχει τη σημασία του για το πώς η πολιτεία «μετανιώνει» και πώς χειρίζεται τις αστοχίες της. Το πραγματικά σημαντικό είναι το τι γίνεται στο θεσμικό επίπεδο. Ποιους τρόπους έχουν οι αστυνομίες για να αξιολογούν διαρκώς τους ανθρώπους που κυκλοφορούν οπλοφορώντας, κάθε πότε οι υπηρετούντες περνούν από ψυχολογικό έλεγχο και πόσο δημοκρατικό είναι το κλίμα στις σχολές αστυνομίας και τις υπηρεσίες όπου ζουν και φτιάχνουν την επαγγελματική τους ταυτότητα οι αστυνομικοί.
Το λέω σκεπτόμενος τους συναδέλφους του αυτουργού αστυνομικού. Εκείνους που αποφοίτησαν μαζί του από τη σχολή, εκείνους που υπηρετούν μαζί του στην ίδια υπηρεσία, εκείνους που έχουν το ίδιο πολιτισμικό υπόβαθρο ώστε να μην μπορούν να αξιολογήσουν τις θα πει σωστή ένστολη υπηρεσία. Τελικά το λέω σκεπτόμενους τους «επόμενους» Τζωρτζ Φλόυντ. Αυτούς πρέπει να προστατέψουμε και αυτό αν δεν πιέσουμε τις ανά τον κόσμο πολιτείες, δεν γίνεται.
Υ.Γ. Διάβαζα το ποστ μιας φεϊσμπουκικής φίλης που έλεγε εύστοχα πως δεν είναι δυνατόν ένα από τα βασικά συνθήματα αυτών των ταραχών να είναι το black lives matter και να έχουμε 2020. Δεν γίνεται να είναι «επίκαιρο» κάτι τόσο δομικό για το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη.
Οι εκδηλώσεις οργής για τον φόνο του Τζωρτζ Φλόυντ διογκώνονται και- ευτυχώς- υποστηρίζονται όχι μόνο από την παγκόσμια μαύρη κοινότητα, αλλά και από ευαισθητοποιημένους πολίτες κάθε χρώματος και πολλών εθνικοτήτων.
Το εύκολο είναι να θυμώσουμε με τον συγκεκριμένο αστυνομικό. Αυτόν έχουμε στην εικόνα της δολοφονίας, αυτός είναι ο φυσικός αυτουργός, δική του είναι η στάση «του κυνηγού επί του θηράματος». Όμως, αν μείνουμε με λίγη περισσότερη προσοχή στην μικρή κλίμακα- αυτή του ενός ανθρώπου- θα δούμε ότι ίσως δεν ξέρουμε αρκετά πράγματα για τον δράστη.
Επί παραδείγματι, σε ποια ψυχολογική κατάσταση ήταν ο συγκεκριμένος αστυνομικός; Ξέρουμε με σιγουριά ότι δεν έπασχε από κατάθλιψη; Ότι δεν περνούσε μια πολύ άσχημη οικογενειακή φάση; Ποιες ήταν οι αρχές τις οποίες πήρε από το ίδρυμα που σπούδασε για να υπηρετεί; Από την τρέχουσα υπηρεσία του; Ήταν ξεκάθαρο ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι και ότι δεν υπάρχουν πολίτες που είναι πιο πιθανό να είναι ένοχοι από τους άλλους;
Εννοώ ότι το θέμα δεν είναι (μόνο) αν θα καταδικαστεί ο αστυνομικός και τι ποινή θα του επιβληθεί, μολονότι και αυτό έχει τη σημασία του για το πώς η πολιτεία «μετανιώνει» και πώς χειρίζεται τις αστοχίες της. Το πραγματικά σημαντικό είναι το τι γίνεται στο θεσμικό επίπεδο. Ποιους τρόπους έχουν οι αστυνομίες για να αξιολογούν διαρκώς τους ανθρώπους που κυκλοφορούν οπλοφορώντας, κάθε πότε οι υπηρετούντες περνούν από ψυχολογικό έλεγχο και πόσο δημοκρατικό είναι το κλίμα στις σχολές αστυνομίας και τις υπηρεσίες όπου ζουν και φτιάχνουν την επαγγελματική τους ταυτότητα οι αστυνομικοί.
Το λέω σκεπτόμενος τους συναδέλφους του αυτουργού αστυνομικού. Εκείνους που αποφοίτησαν μαζί του από τη σχολή, εκείνους που υπηρετούν μαζί του στην ίδια υπηρεσία, εκείνους που έχουν το ίδιο πολιτισμικό υπόβαθρο ώστε να μην μπορούν να αξιολογήσουν τις θα πει σωστή ένστολη υπηρεσία. Τελικά το λέω σκεπτόμενους τους «επόμενους» Τζωρτζ Φλόυντ. Αυτούς πρέπει να προστατέψουμε και αυτό αν δεν πιέσουμε τις ανά τον κόσμο πολιτείες, δεν γίνεται.
Υ.Γ. Διάβαζα το ποστ μιας φεϊσμπουκικής φίλης που έλεγε εύστοχα πως δεν είναι δυνατόν ένα από τα βασικά συνθήματα αυτών των ταραχών να είναι το black lives matter και να έχουμε 2020. Δεν γίνεται να είναι «επίκαιρο» κάτι τόσο δομικό για το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη.
