Ευχαριστούμε για την βία

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Την πρώτη φορά που έμαθα τι συμβαίνει στους βιαστές στην φυλακή δεν πρέπει να ήμουν δέκα χρονών. Στους βιαστές και “σ’ εκείνους που πειράζουν παιδάκια”. Η μαμά μου με είχε διαβεβαιώσει ότι αυτοί οι άνθρωποι, με το που έμπαιναν στην φυλακή, οι ώρες τους ήταν μετρημένες. Και στα δέκα, με την λίγη, ασαφή γνώση που είχα γύρω από το τι είναι ο βιασμός, αυτό με καθησύχασε. Αν υπάρχουν βιαστές θα τους πιάσουν, και στην φυλακή θα τους κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Αυτό είναι δικαιοσύνη.

Και οι συμμαθητές μου το ήξεραν, το είχαν ακούσει κι εκείνοι από τις μαμάδες τους. Λογικά κάτι σχετικό θα είχε βγει στις ειδήσεις, και μας έπιασε όλους φρενίτιδα. Σύντομα, όλα τα παιδάκια στο σχολείο ήξεραν ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα και επιστρέψαμε στις ζωές μας, γνωρίζοντας ότι οι βιαστές θα τιμωρηθούν. Και μετά μεγαλώσαμε, και αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς αμφισβήτησαν την δικαιοσύνη αυτή σοβαρά, μέχρι τουλάχιστον πριν από δυο μέρες.

Οι γυναίκες. Λογικά πρώτες την αμφισβήτησαν οι γυναίκες, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα, για άλλη στιγμή.

Επειδή άλλο να γνωρίζεις για κάτι, άλλο να ‘χεις ακούσει ότι συμβαίνει, και άλλο να το βλέπεις. Όταν το βλέπεις μπροστά σου, όλες οι εικόνες που έφτιαξες στο μυαλό σου γίνονται καρτούν. Η φαντασία πάντα είναι πιο υποφερτή από την πραγματικότητα. Βλέπεις όλες τις σάπιες πτυχές του, βλέπεις την ασχήμια και τον τρόμο και τον απόλυτο μηδενισμό. Τον απόλυτο μηδενισμό του να κοιτάς έναν άνθρωπο να νιώθει ανυπεράσπιστος.

Και μετά θυμάσαι πως είναι φονιάς και βιαστής.
Και μπερδεύεσαι άσχημα.

Επειδή το μυαλό σου προσπαθεί να επεξεργαστεί τι είναι αυτό που βλέπει, γιατί είναι αυτό που βλέπει. Και την ίδια στιγμή κουβαλάς δεκαπέντε και βάλε χρόνια στην πλάτη σου, που η αυτοδικία της φυλακής ήταν ένα πράγμα για ‘σένα τόσο αυτονόητο, που ούτε καν το σκεφτόσουν. Όσες φορές ούρλιαζες για τον βιασμό. Όσες φορές χτυπιόσουν για την πατριαρχία. Αν η ιδέα ότι ένας άνθρωπος που έκανε κάτι τόσο μη ανθρώπινο, τόσο κτηνώδες και κακό, ίσως να μην αξίζει αυτό το ανθρώπινο δικαίωμα που τόσο σάλιο και μελάνι έχεις πετάξει για να το διεκδικείς, αν αυτή η ιδέα σού φαίνεται έστω και λίγο εντάξει... δεν είσαι κάπως υποκριτής;

Και μετά σκέφτομαι τους δικούς μου ανθρώπους. Εκείνους που αντιστάθηκαν αλλά δεν, εκείνους που πάγωσαν και απλά ευχήθηκαν να τελειώσει γρήγορα, ακόμα κι εκείνους που ένα λάθος άγγιγμα έγινε σφιγμένα χείλη, που έγιναν γρήγορο βήμα, που έγινε ύπνος για να ξεχάσουν αυτή την κακή μέρα και το άγγιγμα το βράδυ μπήκε μέσα στο δέρμα τους και έγινε καρκίνος. Αν είχα στα χέρια μου αυτούς που βίασαν τους δικούς μου ανθρώπους, δεν θα τους χτύπαγα; Δεν θα τους κλωτσούσα; Δεν θα τους έκανα κακό κι εγώ;

Μάλλον όχι. Επειδή, ξανά, η φαντασία είναι καλύτερη από την πραγματικότητα, και δεν έχει συνέπειες.

Δεν ξέρω πώς ένα βίντεο που δείχνει έναν κρατούμενο να κακοποιείται από τους άλλους φυλακισμένους βρίσκει τον δρόμο του προς το ίντερνετ. Δεν ξέρω ποιος πρέπει να βάλει το χέρι του, ποιος πρέπει να κάνει τα στραβά μάτια και τι σκοπό εξυπηρετεί αυτό. Μπορεί να είναι για την ηθική ικανοποίηση. Ο κόσμος θέλει αίμα. Και αν μια βδομάδα πριν, κάποιοι έλεγαν καλά να πάθει για μια κοπέλα που βιάστηκε και σκοτώθηκε, τώρα οι ίδιοι μάλλον φωνάζουν πως επιτέλους κάποιος απέδωσε δικαιοσύνη. Ίσως ο ενθουσιασμός μας για την βία να είναι ακόμα ένα πράγμα που έχουμε εσωτερικεύσει, που το παίρνουμε για δεδομένο και δεν το αμφισβητούμε ποτέ. Μέχρι τουλάχιστον να έρθουμε αντιμέτωποι με την βία που αγνοούμε.

Και αν αυτό ήταν μια γενίκευση για να νιώσω εγώ καλύτερα με την δική μου υποκρισία, να νιώσω ότι θα φτάσουν κι άλλοι στη θέση μου, όλος ο υπόλοιπος όχλος που είμαι κι εγώ μέσα και κάνω φασαρία, τότε ας είναι. Δεν έχω δύναμη να αμφισβητήσω άλλα πράγματα σήμερα.