Πόσα χρόνια ακόμα θα βομβαρδιζόμαστε από τις ιστορίες του αρχείου περί κατορθωμάτων των διάφορων κινημάτων; Σκέφτεται πλέον κανείς γιατί τα ακούμε όλα αυτά, ή η αντιδραστική μας κεκτημένη ταχύτητα τα καπελώνει όλα;
Είναι τελικά να απορεί κανείς με τα αντανακλαστικά αυτής της χώρας! Ποια ακρίβεια, ποια διατροφικά σκάνδαλα ποια αναμόρφωση της παιδείας και ποιες περιβαλλοντικές καταστροφές; Εδώ έχουμε τη Eurovision και το εθνικό μας θέμα!
Τα δημόσια νοσοκομεία θυμίζουν όλο και περισσότερο καθαρτήρια. Τόπο μαρτυρίου δηλαδή, προφανώς για την ανοχή την οποία δείχνεις ως πολίτης απέναντι στον τρόπο λειτουργίας τους, όλες αυτές τις ημέρες που δεν χρειάζεσαι τις υπηρεσίες τους.
Ο τίτλος μιας χθεσινής εφημερίδας έγραφε: 10 επαγγέλματα κατά της ανεργίας. Αντιπαρέρχομαι το ότι η πρόταση αυτή βγάζει όσο νόημα βγάζουν και οι εκφράσεις αντιπολεμικό υλικό, αντιρατσιστικό κάμπινγκ, βραχιόλι κατά της φτώχειας ή απόψε είμαστε όλοι άστεγοι. Ο άνθρωπος, μια ζωή, θα ψάχνει ματζούνια αντί για θεραπείες και υπαίτιους αντί για αιτίες.
Δεν είναι πάντα εύκολο να πάρεις την πτήση στην οποία έχεις κλείσει εισιτήριο. Ειδικά αν πρόκειται για πτήση εσωτερικού και αν η εταιρία είναι η Ολυμπιακή. Αλλά πια, αυτό το θεωρούμε δεδομένο, έτσι δεν είναι;
Όταν δούλεψα κάποτε στο κεντρικό ταχυδρομείο (με μια πολύ καλή παρέα που ίσως να έχει πλέον σκορπίσει) πέρασαν απ' τα χέρια μου πάρα πολλά περιοδικά κι εφημερίδες. Αν και δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω το ότι υπάρχει τοπική εφημερίδα με το όνομα Κραυγή Αγωνίας, αντίστοιχα μεγάλος ήταν και ο ενθουσιασμός που ένιωσα όταν αντίκρυσα το, πρώτο μου, τεύχος του περιοδικού Γκολφ.
