ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάτω από την παροιμία "εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν", η ελληνική αριστερά θα μπορούσε κάλλιστα να βάλει την υπογραφή της. (Για την ακρίβεια, όχι μία, αλλά  τις τρεις- τέσσερις υπογραφές της).

Ομολογώ ότι όταν πρωτοείδα τον «Κυνόδοντα», τρίτη στη σειρά μετά από δύο βασανιστικά κακές ταινίες, με κούρασε και αντέδρασα αρνητικά σε μια ακόμη διαφαινόμενη αλληγορία για την εξουσία και τον άνθρωπο κι ακόμη μια συμβολική αποδόμηση της μικροκοινωνίας που λέμε οικογένεια.

Κάποιων ανθρώπων κάποτε, η φωνή σπάει. Σε κάποιους άλλους ξεφεύγει ένα δάκρυ και κάποιοι άλλοι σφίγγουν τα χείλη στην μοναδική γνωστή "συναισθηματική γκριμάτσα" που οι αγγλοσάξωνες αποκαλούν stiff upper lip. Το πως θα επιλέξει η ζωή για τον καθένα μας να δείξει το αληθινό του πρόσωπο, είναι άγνωστο, όπως διαπίστωσε ο κ. Γερουλάνος.

Με αφορμή την "Ώρα της Γης" ο Ιοβόλος ξεσπά κατά της σάχλας που συνοδεύει το πολιτικώς ορθό της οικολογικής επίδειξιομανίας. Τον ενοχλούν, λέει, όχι οι οικολόγοι αλλά αυτοί που μετέχουν σε αυτή την εκδήλωση πατατοσοβαρότητας. Με άλλα λόγια, αυτοί που παίρνουν την οικολογική τους πλευρά πολύ στα σοβαρά.

Απ’ ότι φαίνεται, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευκαιρία να γίνουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί εδώ και 30 χρόνια αυτή η χώρα. Αυτές, αν έρθουν, δεν πρόκειται να έρθουν χωρίς κόστος, όχι μόνο οικονομικό, που θα επιβαρύνει τις γενιές που βρίσκονται στην ακμή της παραγωγικότητάς τους. Δε βαριέσαι...

Σαν να μην έφταναν οι έως τώρα εκπομπές για τη μαγειρική, ξεκινά και μία ακόμη με πρωταγωνιστές πιτσιρίκια. Τι είναι αυτό που σπρώχνει μια χώρα στο χείλος της κατσαρόλας;