Τι θα φάμε σήμερα;

της Αγάπης Μαργετίδη

Από τότε που η μαγειρική έγινε για μένα κάτι παραπάνω από χόμπι, κάθε φορά που οι φίλοι μας τρώνε στο σπίτι, εκτός από τις καλές κουβέντες για το φαγητό, πάντα μα πάντα θα πουν στον σύζυγό μου πόσο τον ζηλεύουν που έχει για γυναίκα μια τόσο καλή μαγείρισσα. Φαντασιώνονται βλέπετε ότι το καθημερινό φαγητό στο σπίτι μας είναι επιπέδου εστιατορίου, πολύπλοκο και εξωτικό! Μάταια προσπαθούμε να τους πείσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, ότι δεν τρώμε κάθε μέρα λαγούς με πετραχήλια, ότι ακόμα κι εγώ καταφεύγω κατά καιρούς στο delivery και ότι βεβαίως έχω κι εγώ το δικό μου μερτικό στην παταγώδη αποτυχία. Αρνούνται να το πιστέψουν, ας είναι καλά οι άνθρωποι! Είναι να μη σου βγει το όνομα, έστω κι αν στη δική μου περίπτωση είναι για καλό.

Κι όμως, το ερώτημα του τι θα φάμε σήμερα είναι και για μένα το ίδιο βασανιστικό, πιστέψτε με. Το πλεονέκτημα του να μην έχει κάποιος, όπως εγώ, την υποχρέωση να θρέψει πολυπληθή οικογένεια, ενίοτε μετατρέπεται σε μειονέκτημα, από το γεγονός ότι πρέπει να διαχειριστώ τις ποσότητες και τα υλικά με τέτοιο τρόπο, ώστε αφενός να μην τρώμε κάθε μέρα τα ίδια και αφετέρου να μην έχω φύρα. Εννοείται ότι η κατάψυξη είναι ο καλύτερός μου φίλος και γι’ αυτό είναι μονίμως τίγκα.

Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ότι ο αγαπημένος μου σύζυγος είναι συγχρόνως ο πιο εύκολος και ο πιο δύσκολος άνθρωπος στο φαγητό. Εξηγούμαι πάραυτα: Όσο είναι ευτυχής με ένα πιάτο μακαρόνια ή με μία ομελέτα, τόσο δυστυχής είναι με τη λεγόμενη υγιεινή κουζίνα. Σιχαίνεται τα όσπρια και δη τις φακές που εγώ λατρεύω, δεν αγαπά πολύ το ψάρι παρά μόνο τη γλώσσα και λιγότερο τον σολωμό, δεν του αρέσει το αρνί, το χοιρινό, ούτε και το κοτόπουλο, και πολλά άλλα που θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες για να σας τα περιγράψω. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, ο βαθμός δυσκολίας για το σχεδιασμό της καθημερινής μας διατροφής αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.

Αρκετά όμως σας κούρασα με τα “προβλήματά” μου. Σήμερα λοιπόν λέω να φτιάξω κάτι εύκολο, νόστιμο και αρκετά υγιεινό, για να είμαστε και οι δύο ευχαριστημένοι. Διάλεξα μία ομελέτα φούρνου, ένα είδος tortilla, που μας δίνει τη δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε αρκετά υλικά που βρίσκονται ένα στάδιο πριν τον μαρασμό και συγχρόνως τρώγεται ωραιότατα την επομένη σε θερμοκρασία δωματίου ή σε σάντουιτς.

Η αυθεντική ισπανική tortilla είναι κάτι σαν πίτα με πατάτες, αυγά και κρεμμύδι που τηγανίζεται αρχικά στο τηγάνι και τελειώνει στον φούρνο. Η διαφορά με την ομελέτα είναι ότι εδώ οι πατάτες υπερισχύουν. Ενώ η τεχνική είναι πάντα ίδια, υπάρχουν πολλές παραλλαγές ως προς τα υλικά, καθώς και άπειροι συνδυασμοί, όπως καυτερή πιπεριά ή πικάντικο chorizo, μανιτάρια, ζαμπόν, κολοκύθια, κλπ. Εγώ σήμερα θα σας δείξω την τεχνική κι από κει και πέρα, αφήστε την φαντασία σας να καλπάσει ελεύθερα.

Ισπανική tortilla
(για 2-3 άτομα)
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα. Σε ένα τηγάνι που είναι κατάλληλο και για τον φούρνο, ζεσταίνουμε αρκετό ελαιόλαδο (να καλύψει το τηγάνι σε ύψος περίπου 2 πόντων) και σωτάρουμε ένα μέτριο κρεμμύδι κομμένο σε μικρούς κύβους και 500 γρ. πατάτες, ξεφλουδισμένες και κομμένες σε μεγάλους κύβους.

Αλατοπιπερώνουμε και ψήνουμε σε μέτρια προς χαμηλή φωτιά με μισοσκεπασμένο το σκεύος για περίπου 30’, έως ότου οι πατάτες και το κρεμμύδι μαλακώσουν, χωρίς όμως να πάρουν έντονο χρώμα. Εν τω μεταξύ χτυπάμε με το σύρμα 6 αυγά με 2 κ.σ. νερό ή γάλα και αλατοπίπερο. Όταν φτιάχνω μεγαλύτερη ποσότητα χτυπάω τα αυγά στο mixer, κι έτσι είμαι σίγουρη πως η ομελέτα θα φουσκώσει πολύ. Όταν οι πατάτες και το κρεμμύδι είναι έτοιμα, τα βγάζουμε από το τηγάνι με τρυπητή κουτάλα πάνω σε απορροφητικό χαρτί και πετάμε το λάδι. Τα ξαναβάζουμε στο τηγάνι, προσθέτουμε τα αυγά και στρώνουμε με επιμέλεια τις πατάτες και το κρεμμύδι, ώστε να μην εξέχουν. Τηγανίζουμε για λίγα λεπτά και όταν ψηθεί το κάτω μέρος, μεταφέρουμε το τηγάνι στον φούρνο και ψήνουμε έως ότου ροδοκοκκινίσει η επιφάνεια. Σερβίρουμε με φρυγανισμένο ψωμί και φρεσκοκομμένη πράσινη σαλάτα. Στο φαγητό ταιριάζει πολύ το λευκό κρασί, αλλά και μία δροσερή μπύρα είναι ό,τι πρέπει.

Tips
*Εάν διαθέτουμε λίγο χρόνο και λίγο κέφι παραπάνω, χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους, χτυπάμε στο χέρι με το σύρμα τους κρόκους και τα ασπράδια στο mixer σε σφιχτή μαρέγκα. Ενώνουμε τα δύο μίγματα ως εξής: Πρώτα προσθέτουμε στο μίγμα των κρόκων το 1/3 της μαρέγκας και ενώνουμε με το σύρμα απαλά, και κατόπιν ενσωματώνουμε την υπόλοιπη μαρέγκα με σπάτουλα σιλικόνης, ανακατεύοντας απαλά από κάτω προς τα πάνω και από μέσα προς τα έξω, φροντίζοντας να παραμείνει ο όγκος της μαρέγκας. Έτσι θα έχουμε μία tortilla τόσο φουσκωτή, που θα μοιάζει με σουφλέ.
*Μπορούμε, αφού τηγανίσουμε τις πατάτες και το κρεμμύδι και τα στραγγίσουμε από το λάδι, να τα μεταφέρουμε σε ένα ελαφρώς λαδωμένο πυρέξ, να προσθέσουμε τα χτυπημένα αυγά και να ψήσουμε την tortilla εξ’ ολοκλήρου στον φούρνο.
*Επειδή σήμερα είχα περισσευούμενα ντοματίνια, κι επειδή ο καιρός έχει πια ζεστάνει για τα καλά, τα προσέθεσα στην tortilla κομμένα στη μέση, τοποθετώντας τα στην επιφάνεια με την κομμένη πλευρά προς τα κάτω. Είχα και λίγο φρέσκο κόλιανδρο και τον προσέθεσα και αυτόν. Εάν αγαπάτε τον κόλιανδρο όπως εγώ, θα δώσει υπέροχη δροσιά και άρωμα στο φαγητό (μην το μαρτυρήσετε όμως στον σύζυγό μου, δεν του αρέσει καθόλου, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θα καταλάβει τίποτα, θα νομίζει ότι είναι μαϊντανός!).
*Βρίσκω ότι στο φαγητό ταιριάζει πολύ το άρωμα και η ελαφριά κάψα της καπνιστής πάπρικας. Εάν σας αρέσει, πασπαλίστε τις πατάτες την ώρα που τηγανίζονται.

Ουφ, έγινε κι αυτό, σήμερα θα φάμε νόστιμο φαγητό, χωρίς φιοριτούρες και κυρίως χωρίς γκρίνιες… Καλή μας όρεξη!