15 λόγοι που αγαπάμε την Αθήνα τα Χριστούγεννα
Τα παγοδρόμια, οι μουσικές, οι δίπλες, οι μπάντες στην Πλάκα, η κίνηση τα βράδια και όλα όσα αγαπάμε στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα.
Εντάξει, μπορεί η Αθήνα να μην αναδίδει αρώματα κρασιού βρασμένου με κανέλες και μπαχάρια, να μην βλέπει σχεδόν ποτέ χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν, και να μην έχει αρκετά χρήματα για grandiose εορτασμούς. Έχει, όμως, τη μοναδικότητά της, που την κάνει υπέροχη όλο τον χρόνο, και μερικά πραγματάκια για τα οποία την αγαπάμε (και) τα Χριστούγεννα. Σαν αυτά.
Η μυρωδιά από μελομακάρονα, και οι βιτρίνες με τις σοκολάτες και τις δίπλες στα γλυκομάγαζα της Καραγιώργη Σερβίας.
Η πάντα παραμυθένια διακόσμηση της στοάς Σπυρομήλιου, και των εμπορικών πολυκαταστημάτων, που φέρνουν έστω λίγη από την παλιά μαγεία του Μινιόν στα Χριστούγεννά μας.
Τα παγοδρόμια στις πλατείες που έχουν κάτι από βορειοευρωπαϊκή γοητεία ακόμη και για εμάς που περνάμε Δεκέμβρη με λιακάδες.
Τα φιλανθρωπικά και φιλοζωικά bazaar σε κάθε γειτονιά, με χαμογελαστούς ανθρώπους, που σου θυμίζουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Οι μουσικές παρελάσεις με μπάντες στην Πλάκα και όλες οι δωρεάν (και επιτέλους λιτές, αλλά ωραίες) εκδηλώσεις του δήμου για τις γιορτές.
Ο κόσμος που πλημμυρίζει από νωρίς café και μπαρ, κάνοντας κάθε μέρα να μοιάζει με Σάββατο.
Η κίνηση του κέντρου τα βράδια, που μας κάνει να νιώθουμε λες κι είμαστε στη Νέα Υόρκη –ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και την κίνηση την απολαμβάνουμε, και τα Χριστούγεννα είναι μια από αυτές.
Το να βλέπεις ακόμα κόσμο να βγαίνει από καταστήματα φορτωμένος δωράκια, σε πείσμα της μόνιμης επωδού «πάνε πια αυτά, δεν έχουμε λεφτά για δώρα» που αντηχεί παντού στα social media.
Οι μουσικές που πετυχαίνουμε τυχαία βγαίνοντας από τον σταθμό του Συντάγματος ή κατηφορίζοντας την Ερμού, και μας βάζουν αυτομάτως σε χριστουγεννιάτικο mood, κάνοντάς μας να περπατάμε λίγο πιο ρυθμικά –και να χαζοχαμογελάμε μόνοι μας μόλις το αντιλαμβανόμαστε.
Οι στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, που συχνά είναι μικρά έργα τέχνης.
Η τέλεια αντίθεση κάποιων χριστουγεννιάτικων μεσημεριών: 20 βαθμοί Κελσίου και χριστουγεννιάτικα φωτάκια που λαμπυρίζουν στους δρόμους. Σαν να είσαι Αυστραλία, και να κάνεις Χριστούγεννα καλοκαίρι.
Η αίσθηση ότι μπορούμε όλη μέρα να βολτάρουμε, πιάνοντας διαδοχικά τραπεζάκι για καφέ-φαγητό-καφέ-ποτό και πάλι από την αρχή, επί τρεις τουλάχιστον μέρες –κάποιοι τυχεροί και επί δύο συνεχόμενες εβδομάδες.
Η στολισμένη Βασιλίσσης Σοφίας, με τα χρυσαφένια αστέρια της. Μαξιμαλιστική, αλλά ταυτόχρονα μακριά από κάθε είδους κιτς. Όπως θα έπρεπε να είναι στολισμένοι όλοι οι δρόμοι της Αθήνας.
Το να περπατάμε στο κέντρο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, διαπιστώνοντας ότι –σε αντίθεση με άλλες μεγάλες πόλεις– ο κόσμος δεν αφήνει ποτέ το κέντρο της Αθήνας να ερημώσει πηγαίνοντας σπίτι για να αλλάξει/ ετοιμαστεί/ μαγειρέψει/ καθαρίσει για το βράδυ.
Τα πυροτεχνήματα που σκάνε πάνω από την Ακρόπολη στην αλλαγή του χρόνου. Και η σκέψη ότι εκείνη έχει δει μέχρι στιγμής 2.453 Πρωτοχρονιές, που διώχνει μακριά κάθε ανησυχία για το μέλλον.
Η μυρωδιά από μελομακάρονα, και οι βιτρίνες με τις σοκολάτες και τις δίπλες στα γλυκομάγαζα της Καραγιώργη Σερβίας.
Η πάντα παραμυθένια διακόσμηση της στοάς Σπυρομήλιου, και των εμπορικών πολυκαταστημάτων, που φέρνουν έστω λίγη από την παλιά μαγεία του Μινιόν στα Χριστούγεννά μας.
Τα παγοδρόμια στις πλατείες που έχουν κάτι από βορειοευρωπαϊκή γοητεία ακόμη και για εμάς που περνάμε Δεκέμβρη με λιακάδες.
Τα φιλανθρωπικά και φιλοζωικά bazaar σε κάθε γειτονιά, με χαμογελαστούς ανθρώπους, που σου θυμίζουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Οι μουσικές παρελάσεις με μπάντες στην Πλάκα και όλες οι δωρεάν (και επιτέλους λιτές, αλλά ωραίες) εκδηλώσεις του δήμου για τις γιορτές.
Ο κόσμος που πλημμυρίζει από νωρίς café και μπαρ, κάνοντας κάθε μέρα να μοιάζει με Σάββατο.
Η κίνηση του κέντρου τα βράδια, που μας κάνει να νιώθουμε λες κι είμαστε στη Νέα Υόρκη –ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμα και την κίνηση την απολαμβάνουμε, και τα Χριστούγεννα είναι μια από αυτές.
Το να βλέπεις ακόμα κόσμο να βγαίνει από καταστήματα φορτωμένος δωράκια, σε πείσμα της μόνιμης επωδού «πάνε πια αυτά, δεν έχουμε λεφτά για δώρα» που αντηχεί παντού στα social media.
Οι μουσικές που πετυχαίνουμε τυχαία βγαίνοντας από τον σταθμό του Συντάγματος ή κατηφορίζοντας την Ερμού, και μας βάζουν αυτομάτως σε χριστουγεννιάτικο mood, κάνοντάς μας να περπατάμε λίγο πιο ρυθμικά –και να χαζοχαμογελάμε μόνοι μας μόλις το αντιλαμβανόμαστε.
Οι στολισμένες βιτρίνες των καταστημάτων, που συχνά είναι μικρά έργα τέχνης.
Η τέλεια αντίθεση κάποιων χριστουγεννιάτικων μεσημεριών: 20 βαθμοί Κελσίου και χριστουγεννιάτικα φωτάκια που λαμπυρίζουν στους δρόμους. Σαν να είσαι Αυστραλία, και να κάνεις Χριστούγεννα καλοκαίρι.
Η αίσθηση ότι μπορούμε όλη μέρα να βολτάρουμε, πιάνοντας διαδοχικά τραπεζάκι για καφέ-φαγητό-καφέ-ποτό και πάλι από την αρχή, επί τρεις τουλάχιστον μέρες –κάποιοι τυχεροί και επί δύο συνεχόμενες εβδομάδες.
Η στολισμένη Βασιλίσσης Σοφίας, με τα χρυσαφένια αστέρια της. Μαξιμαλιστική, αλλά ταυτόχρονα μακριά από κάθε είδους κιτς. Όπως θα έπρεπε να είναι στολισμένοι όλοι οι δρόμοι της Αθήνας.
Το να περπατάμε στο κέντρο Παραμονή Πρωτοχρονιάς, διαπιστώνοντας ότι –σε αντίθεση με άλλες μεγάλες πόλεις– ο κόσμος δεν αφήνει ποτέ το κέντρο της Αθήνας να ερημώσει πηγαίνοντας σπίτι για να αλλάξει/ ετοιμαστεί/ μαγειρέψει/ καθαρίσει για το βράδυ.
Τα πυροτεχνήματα που σκάνε πάνω από την Ακρόπολη στην αλλαγή του χρόνου. Και η σκέψη ότι εκείνη έχει δει μέχρι στιγμής 2.453 Πρωτοχρονιές, που διώχνει μακριά κάθε ανησυχία για το μέλλον.
