10 πράγματα που αγαπάμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου

Τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ποτέ δεν την βαριέσαι. Την περπατάς ξανά και ξανά, για να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου τους λόγους που τη θεωρείς τον ομορφότερο πεζόδρομο της Αθήνας. Ειδικά το καλοκαίρι, η βόλτα στο πλακόστρωτό της γίνεται ολόκληρη ιεροτελεστία, που ακολουθούμε κάθε φορά πιστά, όχι για έναν, αλλά για πολλούς λόγους. Όπως:

Το Μουσείο της Ακρόπολης
Ιδιαίτερο, «πολυσύχναστο», με τους αρχαίους αθηναϊκούς θησαυρούς του, την πανέμορφη ταρατσούλα με το οικονομικό του café-εστιατόριο, και φυσικά τις εκδηλώσεις που φιλοξενεί στο προαύλιο τα καλοκαίρια με κάθε ευκαιρία (είτε αυτή λέγεται Νύχτα των Μουσείων, είτε Αυγουστιάτικη Πανσέληνος, είτε Δεκαπενταύγουστος), το Μουσείο της Ακρόπολης, πέρα από ένα από τα καλύτερα του κόσμου σύμφωνα με διεθνή Μέσα, αποτελεί πάντα όαση δροσιάς και πολιτισμού στις βόλτες μας στην Αρεοπαγίτου.



Η θέα στον βράχο της Ακρόπολης
Πάντα εκεί, να στεφανώνει τον Ιερό Βράχο και να τραβά τα βλέμματα από κάθε πλευρά, ατμοσφαιρικά φωτισμένη κάθε βράδυ, η Ακρόπολη μας θυμίζει πως είμαστε στην καρδιά της κλασικής Ιστορίας, στην καρδιά της Αθήνας.

Το Ηρώδειο
Φωλιασμένο στη βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης, χτισμένο τον 2ο π.χ. αιώνα από τον Ηρώδη τον Αττικό προς τιμή της συζύγου του, το Ηρώδειο φιλοξενεί στο απαστράπτον πεντελικό του μάρμαρο τις πιο μελωδικές βραδιές των καλοκαιριών μας, με ενδιαφέρουσες συναυλίες, όπερες και παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Δικαίως το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπως είναι το επίσημο όνομά του, συγκαταλέγεται στη λίστα της Telegraph με τα ωραιότερα θέατρα στον πλανήτη. 



Οι μουσικοί του δρόμου
Παρέες με μπουζούκια και μπαγλαμάδες στήνουν αυτοσχέδια γλέντια με πενιές στη μέση του πεζοδρόμου, πλάι στα όμορφα νεοκλασικά. Πιο πάνω, κάποια νεαρή καλλιτέχνιδα με το αρμόνιό της παίζει και τραγουδά έντεχνα ελληνικά. Στην ανηφόρα, ένας ξένος street musician με την κιθάρα του δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην brit pop. Και δεκάδες περαστικοί σταματούν κάθε τόσο γιατί άκουσαν το αγαπημένο τους τραγούδι, γιατί ακούν για πρώτη φορά στη ζωή τους live μπουζούκι, γιατί η φωνή της κοπέλας είναι πολύ καλή για να ‘ναι αληθινή. Αυτό είναι το σκηνικό κάθε απόγευμα στη… μουσική σκηνή της Αρεοπαγίτου.

Το παγωτό στην αρχή της βόλτας
Αν η βόλτα ξεκινά απέναντι από το ναό του Ολυμπίου Διός, τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως πριν «κηρυχθεί η έναρξη», γίνεται η απαραίτητη στάση στα παγωτατζίδικα στην αρχή του πεζοδρόμου. Το φρέσκο παγωμένο γιαούρτι με το γλυκό του κουταλιού σταφύλι, οι λαχταριστές μπάλες σοκολάτα-φιστίκι, ακόμη και το χωνάκι από το παγωτό μηχανής της γωνίας, είναι ιεροτελεστία που δεν μπορείτε να παραλείψετε.



Οι μικροπωλητές με τα νοσταλγικά γλυκίσματα
Κάτι από τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων έχουν οι πάγκοι των μικροπωλητών κατά μήκος του πεζοδρόμου: Τα κόκκινα γλειφιτζούρια-κοκοράκια, η μυρωδιά από μαλλί της γριάς, το φρεσκοψημένο καλαμπόκι, τα πολύχρωμα μπαλόνια και οι πλανόδιοι ζωγράφοι έξω από το Μουσείο δημιουργούν το δικό τους μικρό ρετρό πανηγύρι.

Το πλάτωμα έξω από το Ηρώδειο
Ψηλά δέντρα, δροσερό πλακόστρωτο, όμορφη θέα, μποέμ ατμόσφαιρα: Το πλάτωμα και τα πλατιά σκαλιά έξω από το Ηρώδειο είναι ίσως το πιο ρομαντικό σημείο της Αρεοπαγίτου, απαραίτητη στάση για κάθε ζευγαράκι που παίρνει ανάσες από την διαδρομή και κάθεται εκεί, πιασμένο χέρι-χέρι, να ακούει τις μουσικές του δρόμου.



Η αίσθηση καλοκαιριού
Τζιτζίκια που προσθέτουν τη δική τους θερινή πινελιά στο soundtrack του δρόμου, χαριτωμένα ποδήλατα και μυρωδιά αντηλιακού από τους εκατοντάδες τουρίστες που παρελαύνουν.

Τα όμορφα café στου Μακρυγιάννη
Στη διασταύρωση της Διονυσίου Αρεοπαγίτου με την οδό Μακρυγιάννη, ξεκινά μια πιάτσα – ελαφρώς ακριβή – αλλά όμορφη, απαστράπτουσα και με feel-good αύρα, γεμάτη café, εστιατόρια, μπιστρό, juice bars και wine bars, που καλύπτει κάθε γούστο. Δείτε εδώ μερικές από τις αγαπημένες μας διευθύνσεις. 



Τα όμορφα διλήμματα στο τέλος της διαδρομής
Ανηφορίζετε την Αρεοπαγίτου από τους Στήλους προς τα πάνω. Και εκεί, στο τέρμα, σκέφτεστε: Να συνεχίσουμε στην Αποστόλου Παύλου για ποτάκι στο Θησείο ή να πάρουμε μπύρες από το περίπτερο και βουρ στον λόφο του Αρείου Πάγου; Ή μήπως να ξαναπερπατήσουμε προς τα κάτω όλο τον πεζόδρομο (ποτέ δεν είναι αρκετός) και να στρίψουμε για Πλάκα; Μακάρι όλα τα διλήμματά μας να ήταν τέτοια.