Οι αγαπημένες μας γωνιές στην Πλάκα
Τα μυστικά πλατειάκια, τα σημεία με την ωραιότερη θέα, τα πιο σκιερά καφενεδάκια, και όλοι οι λόγοι για τους οποίους αγαπάμε την Πλάκα.
της Ηρώς Κουνάδη
Πόσο εύκολο είναι να ξεδιαλέξεις τις δέκα ομορφότερες γωνιές της ομορφότερης γειτονιάς της Αθήνας; Καθόλου. Πάντα κάτι θα σου ξεφεύγει, πάντα θα ανακαλύπτεις μια καινούρια λεπτομέρεια που δεν είχες προσέξει μέχρι τώρα, πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα να δεις, άλλο ένα ημιφωτισμένο σοκάκι να περπατήσεις –κι ας νόμιζες πως τα έχεις διασχίσει όλα, σπιθαμή προς σπιθαμή– άλλο ένα μπαλκονάκι που βλέπει σε μια εσωτερική αυλή στο τέρμα μιας στοάς, το οποίο θα έπαιρνες όρκο ότι την τελευταία φορά που πέρασες δεν ήταν εκεί.
Παρ’ όλα αυτά, είπαμε να το επιχειρήσουμε. Να δοκιμάσουμε να συγκεντρώσουμε τις δεκαπέντε πιο αγαπημένες μας γωνιές στην Πλάκα, σε μια καθ’ όλα υποκειμενική λίστα, την οποία θα μας βοηθήσετε να συμπληρώσουμε προσθέτοντας τις δικές σας στα σχόλια, στο τέλος του κειμένου. Έτσι δεν είναι;
Το καφενεδάκι του Γλυκύ: Στην πλατεΐτσα της Αγγέλου Γέροντα, απλώνει βαθυγάλαζα σιδερένια τραπεζάκια κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του και μας σερβίρει μυρωδάτο μερακλίδικο ελληνικό καφέ από νωρίς, μεζεδάκια και ουζοποικιλίες στη συνέχεια.
Το στενάκι της Επιχάρμου: Ειδικά στο σημείο λίγο πριν διασταυρωθεί με την οδό Τριπόδων, που θυμίζει κομμάτι λαβύρινθου –αν οι λαβύρινθοι ήταν χρωματιστοί και έμοιαζαν βγαλμένοι από ταινία εποχής.
Η ταράτσα του Cine Paris: Κι ας πετυχαίνουμε μονίμως τις τελευταίες θέσεις, κι ας καταλήγουμε να χαζεύουμε περισσότερο τη φωτισμένη Ακρόπολη και λιγότερο την ταινία.
Ο μίνι αρχαιολογικός χώρος της Αγίας Αικατερίνης: Και η πάντα ήσυχη πλατεΐτσα που αποτελεί κομμάτι του. Το ομώνυμο βυζαντινό εκκλησάκι, στη σκιά ενός γιγάντιου φοίνικα, χτίστηκε τον 11ο αιώνα με κομμάτια από τον αρχαίο ναό της Αρτέμιδας –όσα γλίτωσαν, συναποτελούν τον αρχαιολογικό χώρο.
Το Καφενείο: Ένα είναι το καφενείο που λέγεται απλά Καφενείο(ν), εκείνο που απλώνει τα τραπεζάκια του Τριπόδων και Επιχάρμου γωνία και σερβίρει τα καλύτερα κεφτεδάκια με πικάντικη σάλτσα όλης της Αθήνας.
Η γωνία Ερεχθέως και Λυσίου: Εκείνη με την πιο φουντωτή (και πιο μοβ) μπουκαμβίλια της πόλης, που στολίζει τις δημοφιλέστερες φωτογραφίες της Πλάκας σε περιοδικά, ταξιδιωτικούς οδηγούς και τράπεζες φωτογραφιών.
Το Γιασεμί: Και η τύχη του να βρίσκεις στα σκαλάκια του ελεύθερο τραπέζι, η οποία μοιάζει πολύ με εκείνη του να «σου κάτσει» το Τζόκερ.
Το απόλυτο στέκι των φοιτητικών μας χρόνων: Οι «επάνω» Διόσκουροι, στο 13 της οδού Διοσκούρων, που απλώνουν τα τραπεζάκια τους στα φαρδιά σκαλοπάτια πλάι στο συρματόπλεγμα της Αρχαίας Αγοράς.
Η γωνία Πανός και Θεωρίας: Στην οποία καταλήγουμε πάντα λαχανιασμένοι από την ανάβαση –άλλος τρόπος δεν υπάρχει– για να κάνουμε την απαραίτητη στάση στο μικρό πλάτωμα ή στα σκαλιά του εντυπωσιακού νεοκλασικού της. Τάχα για να χαζέψουμε την (ομολογουμένως φαντασμαγορική) θέα, στην πραγματικότητα για να ξαναβρούμε την αναπνοή μας.
Η γωνία της Κλεψύδρας: Θρασυβούλου και Κλεψύδρας, βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα street art της πόλης, έργο του Sonke.
Το μνημείο του Λυσικράτη: Το «φανάρι του Διογένη» των παλιών Αθηναίων, στο δικό του πλατειάκι επάνω στην οδό Τριπόδων, είναι ένα από τα πιο ωραία –και πιο καθημερινά– απομεινάρια της αρχαίας Αθήνας. Είναι ένα θεατρικό βραβείο, κάπως σαν το Όσκαρ της αρχαιότητας, που δινόταν στον παραγωγό της καλύτερης θεατρικής παράστασης της χρονιάς, και στηνόταν στο δρόμο προς το Θέατρο του Διονύσου, αντί για το τζάκι κάποιας χολιγουντιανής βίλλας.
Η οδός Πανός το ηλιοβασίλεμα: Έχει ένα ξέφωτο στο τέλος της (που δεν είναι άλλο από τη Ρωμαϊκή Αγορά) και το οποίο κάνει φαντασμαγορικό το κάδρο εκεί γύρω στο ηλιοβασίλεμα αν σταθείς στο ψηλότερο σημείο της και κοιτάξεις προς τα κάτω.
Η Επιμενίδου στο σημείο που συναντά την οδό Θρασύλλου: Είναι μια ακόμα νησιώτικη γωνιά στην Αθήνα, εντελώς διαφορετική από τα Αναφιώτικα, με τα ασβεστωμένα της πεζούλια, τις φουντωτές βουκαμβίλιες και την ονειρική ησυχία να φέρνουν στο μυαλό κάτι από τα μεσημέρια στο χωριό.
Το πλατειάκι της Σχολής Χιλλ: Στις παρυφές της Πλάκας, ήταν μέχρι πρόσφατα ένα καλά κρυμμένο μυστικό –που πλέον απέκτησε τα δικά του στέκια, το Kiki de Grece, τη Lacandona και το Ipitou, να συγκεντρώνουν τα πλήθη στα τραπεζάκια που απλώνουν στο πλακόστρωτο.
Extra bonus
Τα Αναφιώτικα: Ίσως η μόνη γειτονιά της Αθήνας που είναι πιο ωραία από την Πλάκα. Οι απογευματινές βόλτες στα ασβεστωμένα σοκάκια τους, ανάμεσα σε λευκά σπίτια με μπλε παράθυρα, και με τον ήλιο να δύει κάπου στο βάθος, έχουν κάτι από τα καλοκαίρια μας στις Κυκλάδες. Σε ορισμένες, δε, περιπτώσεις ίσως και να είναι τα καλοκαίρια μας στις Κυκλάδες.
Πόσο εύκολο είναι να ξεδιαλέξεις τις δέκα ομορφότερες γωνιές της ομορφότερης γειτονιάς της Αθήνας; Καθόλου. Πάντα κάτι θα σου ξεφεύγει, πάντα θα ανακαλύπτεις μια καινούρια λεπτομέρεια που δεν είχες προσέξει μέχρι τώρα, πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα να δεις, άλλο ένα ημιφωτισμένο σοκάκι να περπατήσεις –κι ας νόμιζες πως τα έχεις διασχίσει όλα, σπιθαμή προς σπιθαμή– άλλο ένα μπαλκονάκι που βλέπει σε μια εσωτερική αυλή στο τέρμα μιας στοάς, το οποίο θα έπαιρνες όρκο ότι την τελευταία φορά που πέρασες δεν ήταν εκεί.
Παρ’ όλα αυτά, είπαμε να το επιχειρήσουμε. Να δοκιμάσουμε να συγκεντρώσουμε τις δεκαπέντε πιο αγαπημένες μας γωνιές στην Πλάκα, σε μια καθ’ όλα υποκειμενική λίστα, την οποία θα μας βοηθήσετε να συμπληρώσουμε προσθέτοντας τις δικές σας στα σχόλια, στο τέλος του κειμένου. Έτσι δεν είναι;
Το καφενεδάκι του Γλυκύ: Στην πλατεΐτσα της Αγγέλου Γέροντα, απλώνει βαθυγάλαζα σιδερένια τραπεζάκια κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του και μας σερβίρει μυρωδάτο μερακλίδικο ελληνικό καφέ από νωρίς, μεζεδάκια και ουζοποικιλίες στη συνέχεια.
Το στενάκι της Επιχάρμου: Ειδικά στο σημείο λίγο πριν διασταυρωθεί με την οδό Τριπόδων, που θυμίζει κομμάτι λαβύρινθου –αν οι λαβύρινθοι ήταν χρωματιστοί και έμοιαζαν βγαλμένοι από ταινία εποχής.
Η ταράτσα του Cine Paris: Κι ας πετυχαίνουμε μονίμως τις τελευταίες θέσεις, κι ας καταλήγουμε να χαζεύουμε περισσότερο τη φωτισμένη Ακρόπολη και λιγότερο την ταινία.
Ο μίνι αρχαιολογικός χώρος της Αγίας Αικατερίνης: Και η πάντα ήσυχη πλατεΐτσα που αποτελεί κομμάτι του. Το ομώνυμο βυζαντινό εκκλησάκι, στη σκιά ενός γιγάντιου φοίνικα, χτίστηκε τον 11ο αιώνα με κομμάτια από τον αρχαίο ναό της Αρτέμιδας –όσα γλίτωσαν, συναποτελούν τον αρχαιολογικό χώρο.
Το Καφενείο: Ένα είναι το καφενείο που λέγεται απλά Καφενείο(ν), εκείνο που απλώνει τα τραπεζάκια του Τριπόδων και Επιχάρμου γωνία και σερβίρει τα καλύτερα κεφτεδάκια με πικάντικη σάλτσα όλης της Αθήνας.
Η γωνία Ερεχθέως και Λυσίου: Εκείνη με την πιο φουντωτή (και πιο μοβ) μπουκαμβίλια της πόλης, που στολίζει τις δημοφιλέστερες φωτογραφίες της Πλάκας σε περιοδικά, ταξιδιωτικούς οδηγούς και τράπεζες φωτογραφιών.
Το Γιασεμί: Και η τύχη του να βρίσκεις στα σκαλάκια του ελεύθερο τραπέζι, η οποία μοιάζει πολύ με εκείνη του να «σου κάτσει» το Τζόκερ.
Το απόλυτο στέκι των φοιτητικών μας χρόνων: Οι «επάνω» Διόσκουροι, στο 13 της οδού Διοσκούρων, που απλώνουν τα τραπεζάκια τους στα φαρδιά σκαλοπάτια πλάι στο συρματόπλεγμα της Αρχαίας Αγοράς.
Η γωνία Πανός και Θεωρίας: Στην οποία καταλήγουμε πάντα λαχανιασμένοι από την ανάβαση –άλλος τρόπος δεν υπάρχει– για να κάνουμε την απαραίτητη στάση στο μικρό πλάτωμα ή στα σκαλιά του εντυπωσιακού νεοκλασικού της. Τάχα για να χαζέψουμε την (ομολογουμένως φαντασμαγορική) θέα, στην πραγματικότητα για να ξαναβρούμε την αναπνοή μας.
Η γωνία της Κλεψύδρας: Θρασυβούλου και Κλεψύδρας, βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα street art της πόλης, έργο του Sonke.
Το μνημείο του Λυσικράτη: Το «φανάρι του Διογένη» των παλιών Αθηναίων, στο δικό του πλατειάκι επάνω στην οδό Τριπόδων, είναι ένα από τα πιο ωραία –και πιο καθημερινά– απομεινάρια της αρχαίας Αθήνας. Είναι ένα θεατρικό βραβείο, κάπως σαν το Όσκαρ της αρχαιότητας, που δινόταν στον παραγωγό της καλύτερης θεατρικής παράστασης της χρονιάς, και στηνόταν στο δρόμο προς το Θέατρο του Διονύσου, αντί για το τζάκι κάποιας χολιγουντιανής βίλλας.
Η οδός Πανός το ηλιοβασίλεμα: Έχει ένα ξέφωτο στο τέλος της (που δεν είναι άλλο από τη Ρωμαϊκή Αγορά) και το οποίο κάνει φαντασμαγορικό το κάδρο εκεί γύρω στο ηλιοβασίλεμα αν σταθείς στο ψηλότερο σημείο της και κοιτάξεις προς τα κάτω.
Η Επιμενίδου στο σημείο που συναντά την οδό Θρασύλλου: Είναι μια ακόμα νησιώτικη γωνιά στην Αθήνα, εντελώς διαφορετική από τα Αναφιώτικα, με τα ασβεστωμένα της πεζούλια, τις φουντωτές βουκαμβίλιες και την ονειρική ησυχία να φέρνουν στο μυαλό κάτι από τα μεσημέρια στο χωριό.
Το πλατειάκι της Σχολής Χιλλ: Στις παρυφές της Πλάκας, ήταν μέχρι πρόσφατα ένα καλά κρυμμένο μυστικό –που πλέον απέκτησε τα δικά του στέκια, το Kiki de Grece, τη Lacandona και το Ipitou, να συγκεντρώνουν τα πλήθη στα τραπεζάκια που απλώνουν στο πλακόστρωτο.
Extra bonus
Τα Αναφιώτικα: Ίσως η μόνη γειτονιά της Αθήνας που είναι πιο ωραία από την Πλάκα. Οι απογευματινές βόλτες στα ασβεστωμένα σοκάκια τους, ανάμεσα σε λευκά σπίτια με μπλε παράθυρα, και με τον ήλιο να δύει κάπου στο βάθος, έχουν κάτι από τα καλοκαίρια μας στις Κυκλάδες. Σε ορισμένες, δε, περιπτώσεις ίσως και να είναι τα καλοκαίρια μας στις Κυκλάδες.
