20 λόγοι που αγαπάμε την Αθήνα
Τα θερινά σινεμά, οι γειτονιές με τις μπουκαμβίλιες, η διασκέδαση, τα αξιοθέατα, οι βόλτες με φόντο την Ιστορία. Και άλλοι 15 λόγοι να μην φύγουμε ποτέ από την Αθήνα.
της Ηρώς Κουνάδη
«Γιατί υπάρχουν τόσο πολλοί Αθηναίοι που δεν αγαπούν την Αθήνα;» ρώτησα πριν από λίγο καιρό έναν φίλο-blogger-atenista. Καιρό ψάχνω την απάντηση. Περίπου μια δωδεκαετία τώρα, για να είμαι ακριβής –τόσος καιρός έχει περάσει από την πρώτη φορά που θαμπώθηκα από τα φώτα της πόλης, παιδί της επαρχίας γαρ. «Γιατί υπάρχει αυτή η νοοτροπία που λέει ότι ο τόπος σου είναι ένα χωριό, κι εδώ είσαι απλά φιλοξενούμενος. Στις νεότερες γενιές αρχίζει να ξεθωριάζει, μην ανησυχείς» μου απάντησε.
Είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα διασκεδαστικό, να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί σου αρέσει να ζεις εδώ στους μεγαλύτερους Αθηναίους, που όντως θεωρούν τόπο τους κάποιο χωριό, αλλά και στους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδας, που βρίσκουν την Αθήνα «άσχημη, βρώμικη και επικίνδυνη», κι ας μην την έχουν δει παρά ελάχιστα. Αν, δε, προσπαθήσεις να αναπτύξεις επιχειρήματα που να υποστηρίζουν ότι για κάποιους εξ ημών αυτό είναι επιλογή, και όχι χτύπημα της μοίρας και της ανεργίας που μαστίζει την ελληνική ύπαιθρο, η κουβέντα μπορεί άνετα να εξελιχθεί σε ολονυχτία.
Για τους… συμπάσχοντες που χρειάζονται καινούρια επιχειρήματα για να μην βαριούνται να κάνουν την ίδια κουβέντα κάθε φορά, αλλά και για όσους ακόμα αναρωτιούνται, σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε την Αθήνα, σε μια λίστα. Μπορείτε ελεύθερα να διαφωνήσετε, να συμφωνήσετε, να προσθέσετε μερικούς ακόμα, να την εκτυπώσετε και να την στερεώσετε στο ψυγείο για να της ρίχνετε μια ματιά όποτε έχετε ακεφιές.
Δεν θα φύγουμε, λοιπόν, ποτέ από την Αθήνα:
- Γιατί όσα χρόνια και αν ζεις εδώ, υπάρχει πάντα ένα κτίριο που δεν είχες προσέξει, μια γειτονιά που δεν είχες περπατήσει, μια μυστική αυλίτσα πίσω από μια σιδερένια πόρτα που δεν είχες σπρώξει.
- Γιατί η «δράση» μεταφέρεται σχεδόν κάθε έξι μήνες από τη μία πλατεία στην άλλη, κι από τη μια γειτονιά στην επόμενη. Κι οι άνθρωποι που βαριούνται εύκολα βρίσκουν κάπως έτσι τον παράδεισό τους.
- Γιατί, από την άλλη, αν είσαι από εκείνους που προτιμούν τις «σταθερές αξίες» υπάρχουν κι αυτές: Οι γειτονιές που δεν θα ερημώσουν ποτέ, τα μπαρ που θα σερβίρουν το ίδιο ποτό στους ίδιους πελάτες τους οποίους γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα, τα εστιατόρια που δεν θα ρίξουν ποτέ τα στάνταρ τους. Σαν να λέμε, όσες καινούριες πλατείες και αν εμφανιστούν, η Πλάκα θα είναι πάντα η Πλάκα και το Κολωνάκι θα παραμένει Κολωνάκι.
- Γιατί, κάθε φορά που ανησυχείς για το μέλλον σου/ μας/ της Αθήνας/ της ανθρωπότητας, μπορείς να δοκιμάσεις να διανοηθείς πόσα χρόνια στέκεται η Ακρόπολη πάνω από αυτήν την πόλη.
- Γιατί το καλύτερο σινεμά του κόσμου βρίσκεται στον ωραιότερο πεζόδρομο της πόλης –κι αν δεν πιστεύετε εμάς, το λέει και το CNN.
- Γιατί το Φεστιβάλ Αθηνών, που μπορεί πια να κοιτάει στα μάτια τα αντίστοιχα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, γεμίζει κάθε καλοκαίρι χώρους τόσο ετερόκλητους όσο το Ηρώδειο, η Στέγη και κάτι παλιά εργοστάσια στην Πειραιώς.
- Γιατί η πλησιέστερη παραλία απέχει το πολύ μία ώρα από την πόρτα του σπιτιού μας. Το ίδιο και η πλησιέστερη κυκλαδίτικη Χώρα.
- Γιατί η Αθήνα είναι ταυτόχρονα και Ανατολή και Δύση, και «χύμα» και «ποζεράτη», και κουραστική και διασκεδαστική, και βουνό και θάλασσα, και αρχαία και σύγχρονη. Αρκεί να ξέρεις κάθε φορά πού να κοιτάξεις.
- Γιατί οι γειτονιές της βγαίνουν μόνο σε αντιθετικά ζεύγη: Τα μποέμ Εξάρχεια δίπλα στο ακριβοθώρητο Κολωνάκι, το underground Μεταξουργείο πλάι στο mainstream Γκάζι, τα γαρδένια-και-παλιά-Αθήνα Πετράλωνα κοντά στην φασαριόζικη πιάτσα του Θησείου.
- Γιατί, κάθε φορά που δεν έχουμε κέφι, το μόνο που χρειάζεται είναι μια βόλτα στην Πλάκα. Ή στη Βαρβάκειο –αν οι άνθρωποί της, με το κέφι τους που δεν στερεύει ούτε όταν καταρρέει το σύμπαν, δεν σας κάνουν να χαμογελάσετε έστω και λίγο, γυρίστε εδώ και αφήστε μας υβριστικό σχόλιο.
- Γιατί, ό,τι ώρα, όποια μέρα και αν θελήσεις να βγεις, πάντα βρίσκεις παρέα. Και μαγαζιά ανοιχτά.
- Κι αυτό ισχύει και για ό,τι ώρα πεινάσεις: Μεσημεριανό στις 17.30 και βραδινό τα Μεσάνυχτα; Κανένα πρόβλημα.
- Γιατί για κάθε αργοπορία σε ραντεβού, όσο σοβαρά επαγγελματικό και αν είναι, μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο στην κίνηση, ή στο ότι δεν έβρισκες να παρκάρεις, και κανείς να μην παραξενευτεί.
- Γιατί η Ιστορία της Αθήνας εκτείνεται σε πολύ περισσότερες περιόδους από τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Και τα απομεινάρια της μπορούν να σε ξαφνιάσουν ευχάριστα, σε κάθε αναπάντεχη γωνιά.
- Γιατί πιο ρομαντικό σκηνικό για πρώτο ραντεβού από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα πέριξ του Ηρωδείου δεν υπάρχει πουθενά.
- Γιατί, όσο και αν νομίζεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, πάντα κάτι κινείται: Η Στέγη εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά, τα έργα στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης προχωρούν κανονικά, η νέα Βιβλιοθήκη-Λυρική ανάβει φωτιές στο Δέλτα του Φαλήρου, το Γεράνι αναγεννιέται από τις στάχτες του, το Rethink Athens μας βρίσκει έναν νέο λόγο να τσακωνόμαστε: Πεζόδρομος ή όχι η Πανεπιστημίου;
- Γιατί η τέχνη καταλαμβάνει τους δρόμους και τις πλατείες όλο και περισσότερο, όλο και πιο επιτακτικά τα τελευταία χρόνια.
- Γιατί μπορείς εξίσου εύκολα να «τη βγάλεις» με 10 ευρώ ή να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία, για ένα παρασκευϊάτικο δείπνο.
- Γιατί Αναφιώτικα δεν υπάρχουν αλλού.
- Γιατί η Αθήνα είναι από εκείνες τις μεγάλες πόλεις που δεν έχουν ανάγκη να είναι όμορφες –τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του όρου– γιατί είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό: Ενδιαφέρουσες.
«Γιατί υπάρχουν τόσο πολλοί Αθηναίοι που δεν αγαπούν την Αθήνα;» ρώτησα πριν από λίγο καιρό έναν φίλο-blogger-atenista. Καιρό ψάχνω την απάντηση. Περίπου μια δωδεκαετία τώρα, για να είμαι ακριβής –τόσος καιρός έχει περάσει από την πρώτη φορά που θαμπώθηκα από τα φώτα της πόλης, παιδί της επαρχίας γαρ. «Γιατί υπάρχει αυτή η νοοτροπία που λέει ότι ο τόπος σου είναι ένα χωριό, κι εδώ είσαι απλά φιλοξενούμενος. Στις νεότερες γενιές αρχίζει να ξεθωριάζει, μην ανησυχείς» μου απάντησε.
Είναι δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα διασκεδαστικό, να προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί σου αρέσει να ζεις εδώ στους μεγαλύτερους Αθηναίους, που όντως θεωρούν τόπο τους κάποιο χωριό, αλλά και στους κατοίκους της υπόλοιπης Ελλάδας, που βρίσκουν την Αθήνα «άσχημη, βρώμικη και επικίνδυνη», κι ας μην την έχουν δει παρά ελάχιστα. Αν, δε, προσπαθήσεις να αναπτύξεις επιχειρήματα που να υποστηρίζουν ότι για κάποιους εξ ημών αυτό είναι επιλογή, και όχι χτύπημα της μοίρας και της ανεργίας που μαστίζει την ελληνική ύπαιθρο, η κουβέντα μπορεί άνετα να εξελιχθεί σε ολονυχτία.
Για τους… συμπάσχοντες που χρειάζονται καινούρια επιχειρήματα για να μην βαριούνται να κάνουν την ίδια κουβέντα κάθε φορά, αλλά και για όσους ακόμα αναρωτιούνται, σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε την Αθήνα, σε μια λίστα. Μπορείτε ελεύθερα να διαφωνήσετε, να συμφωνήσετε, να προσθέσετε μερικούς ακόμα, να την εκτυπώσετε και να την στερεώσετε στο ψυγείο για να της ρίχνετε μια ματιά όποτε έχετε ακεφιές.
Δεν θα φύγουμε, λοιπόν, ποτέ από την Αθήνα:
- Γιατί όσα χρόνια και αν ζεις εδώ, υπάρχει πάντα ένα κτίριο που δεν είχες προσέξει, μια γειτονιά που δεν είχες περπατήσει, μια μυστική αυλίτσα πίσω από μια σιδερένια πόρτα που δεν είχες σπρώξει.
- Γιατί η «δράση» μεταφέρεται σχεδόν κάθε έξι μήνες από τη μία πλατεία στην άλλη, κι από τη μια γειτονιά στην επόμενη. Κι οι άνθρωποι που βαριούνται εύκολα βρίσκουν κάπως έτσι τον παράδεισό τους.
- Γιατί, από την άλλη, αν είσαι από εκείνους που προτιμούν τις «σταθερές αξίες» υπάρχουν κι αυτές: Οι γειτονιές που δεν θα ερημώσουν ποτέ, τα μπαρ που θα σερβίρουν το ίδιο ποτό στους ίδιους πελάτες τους οποίους γνωρίζουν με το μικρό τους όνομα, τα εστιατόρια που δεν θα ρίξουν ποτέ τα στάνταρ τους. Σαν να λέμε, όσες καινούριες πλατείες και αν εμφανιστούν, η Πλάκα θα είναι πάντα η Πλάκα και το Κολωνάκι θα παραμένει Κολωνάκι.
- Γιατί, κάθε φορά που ανησυχείς για το μέλλον σου/ μας/ της Αθήνας/ της ανθρωπότητας, μπορείς να δοκιμάσεις να διανοηθείς πόσα χρόνια στέκεται η Ακρόπολη πάνω από αυτήν την πόλη.
- Γιατί το καλύτερο σινεμά του κόσμου βρίσκεται στον ωραιότερο πεζόδρομο της πόλης –κι αν δεν πιστεύετε εμάς, το λέει και το CNN.
- Γιατί το Φεστιβάλ Αθηνών, που μπορεί πια να κοιτάει στα μάτια τα αντίστοιχα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, γεμίζει κάθε καλοκαίρι χώρους τόσο ετερόκλητους όσο το Ηρώδειο, η Στέγη και κάτι παλιά εργοστάσια στην Πειραιώς.
- Γιατί η πλησιέστερη παραλία απέχει το πολύ μία ώρα από την πόρτα του σπιτιού μας. Το ίδιο και η πλησιέστερη κυκλαδίτικη Χώρα.
- Γιατί η Αθήνα είναι ταυτόχρονα και Ανατολή και Δύση, και «χύμα» και «ποζεράτη», και κουραστική και διασκεδαστική, και βουνό και θάλασσα, και αρχαία και σύγχρονη. Αρκεί να ξέρεις κάθε φορά πού να κοιτάξεις.
- Γιατί οι γειτονιές της βγαίνουν μόνο σε αντιθετικά ζεύγη: Τα μποέμ Εξάρχεια δίπλα στο ακριβοθώρητο Κολωνάκι, το underground Μεταξουργείο πλάι στο mainstream Γκάζι, τα γαρδένια-και-παλιά-Αθήνα Πετράλωνα κοντά στην φασαριόζικη πιάτσα του Θησείου.
- Γιατί, κάθε φορά που δεν έχουμε κέφι, το μόνο που χρειάζεται είναι μια βόλτα στην Πλάκα. Ή στη Βαρβάκειο –αν οι άνθρωποί της, με το κέφι τους που δεν στερεύει ούτε όταν καταρρέει το σύμπαν, δεν σας κάνουν να χαμογελάσετε έστω και λίγο, γυρίστε εδώ και αφήστε μας υβριστικό σχόλιο.
- Γιατί, ό,τι ώρα, όποια μέρα και αν θελήσεις να βγεις, πάντα βρίσκεις παρέα. Και μαγαζιά ανοιχτά.
- Κι αυτό ισχύει και για ό,τι ώρα πεινάσεις: Μεσημεριανό στις 17.30 και βραδινό τα Μεσάνυχτα; Κανένα πρόβλημα.
- Γιατί για κάθε αργοπορία σε ραντεβού, όσο σοβαρά επαγγελματικό και αν είναι, μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο στην κίνηση, ή στο ότι δεν έβρισκες να παρκάρεις, και κανείς να μην παραξενευτεί.
- Γιατί η Ιστορία της Αθήνας εκτείνεται σε πολύ περισσότερες περιόδους από τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Και τα απομεινάρια της μπορούν να σε ξαφνιάσουν ευχάριστα, σε κάθε αναπάντεχη γωνιά.
- Γιατί πιο ρομαντικό σκηνικό για πρώτο ραντεβού από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τα πέριξ του Ηρωδείου δεν υπάρχει πουθενά.
- Γιατί, όσο και αν νομίζεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, πάντα κάτι κινείται: Η Στέγη εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά, τα έργα στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης προχωρούν κανονικά, η νέα Βιβλιοθήκη-Λυρική ανάβει φωτιές στο Δέλτα του Φαλήρου, το Γεράνι αναγεννιέται από τις στάχτες του, το Rethink Athens μας βρίσκει έναν νέο λόγο να τσακωνόμαστε: Πεζόδρομος ή όχι η Πανεπιστημίου;
- Γιατί η τέχνη καταλαμβάνει τους δρόμους και τις πλατείες όλο και περισσότερο, όλο και πιο επιτακτικά τα τελευταία χρόνια.
- Γιατί μπορείς εξίσου εύκολα να «τη βγάλεις» με 10 ευρώ ή να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία, για ένα παρασκευϊάτικο δείπνο.
- Γιατί Αναφιώτικα δεν υπάρχουν αλλού.
- Γιατί η Αθήνα είναι από εκείνες τις μεγάλες πόλεις που δεν έχουν ανάγκη να είναι όμορφες –τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του όρου– γιατί είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό: Ενδιαφέρουσες.
