21 λόγοι για να μη μεταναστεύσουμε

της Ηρώς Κουνάδη

Το σκεφτήκατε, το ξέρουμε. Όλοι το σκεφτήκαμε –κι όποιος το αρνείται, απλά ντρέπεται να το παραδεχτεί. Όλοι, στη μέση κάποιου τρομολάγνου δελτίου ειδήσεων, φανταστήκαμε τον εαυτό μας σε ένα γραφείο κοντά στην Grande Place των Βρυξελλών (οι φιλόδοξοι) ή σε μια αιώρα στις ακτές της Ζανζιβάρης (οι οπαδοί της επικούρειας φιλοσοφίας). Δεν θα φύγουμε όμως. Κι έχουμε εικοσιένα πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό. Μετράτε;

* Θερινά σινεμά στρωμένα με χαλίκι και αρωματισμένα από αγιόκλημα και γιασεμιά δεν υπάρχουν αλλού.

* Για τις δουλειές που δε γίνονται, φταίει το Δημόσιο. Για τα λεφτά που δεν εξοικονομήσαμε για να πάμε διακοπές, φταίει η κρίση. Για το ότι (μας πήρε ο ύπνος και) αργήσαμε στη δουλειά φταίνε οι πορείες. Σε μια χώρα όπου όλα δουλεύουν μια χαρά, σε ποιον θα ρίχνουμε το φταίξιμο;

* Η πλησιέστερη καρτποσταλική παραλία απέχει μία ώρα από την πόρτα του σπιτιού μας. Το ίδιο και η κοντινότερη κυκλαδίτικη Χώρα.

* Ξέρουμε πού βρίσκεται το καλύτερο φτηνό ταβερνάκι. Ξέρουμε πού θα πιούμε ποτό με 5 ευρώ. Ξέρουμε τουλάχιστον πέντε σινεμά με φτηνό εισιτήριο –έστω για συγκεκριμένες ημέρες της εβδομάδας. Κι όταν δεν υπάρχει ούτε ευρώ, υπάρχουν πάντα οι παραλίες για beach party κάτω από τον έναστρο ουρανό.

* Σουβλάκι στο εξωτερικό δεν ξέρει να φτιάχνει κανείς. Ακόμα κι οι Έλληνες που μετανάστευσαν και άνοιξαν “greek souvlaki restaurants”, για κάποιον μυστήριο λόγο ξέχασαν την συνταγή. Όποιος έχει δοκιμάσει πίττα γύρο με τζατζίκι και μαρούλια στη Ρώμη/ Πράγα/ Δρέσδη ξέρει πολύ καλά τι εννοούμε.

* Έχετε δοκιμάσει να αναζητήσετε φραπέ εκτός ελληνικών συνόρων;

* Το kamaki σε κακοποιημένα αγγλικά/ γαλλικά/ ιταλικά έχει πλάκα. Το πρώτο καβγαδάκι, πάλι, όχι –ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο.

* Γενικότερα, το να εκφράζεσαι στη μητρική σου γλώσσα είναι η πλέον υποτιμημένη ευκολία της καθημερινότητας.

* Εκεί θα είμαστε εμείς οι μετανάστες. Και το κάρμα θα μας εκδικηθεί για κάθε φορά που δυσανασχετήσαμε με κάποιον που ήθελε να μας καθαρίσει το παρμπρίζ/ δεν πήραμε θέση ενάντια σε ρατσιστικά σχόλια και «ανέκδοτα»/ «λυπόμασταν» για την κακομεταχείριση των μεταναστών στην Ελλάδα, αλλά δεν κάναμε και τίποτα γι’ αυτό.

* Ένα καραφάκι ούζο δίπλα στη θάλασσα κάνει τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα.

* Όταν χιονίζει, ο κόσμος δεν πάει στις δουλειές του. Ούτε τα παιδιά στο σχολείο. Βασικά, όταν χιονίζει κανείς δεν πάει πουθενά. Κι αυτό φαίνεται απόλυτα λογικό.

* Όσο και αν η οικολογική μας συνείδηση δεν μας αφήνει να το παραδεχτούμε, μας αρέσει πολύ να οδηγούμε. Και όσο “hip” και “efficient” κι αν είναι το σύστημα συγκοινωνιών της κάθε προηγμένης πόλης, εμάς θα μας λείπει το αυτοκίνητο που ξεχρεώσαμε σε 536 δόσεις, για να το οδηγούμε μόνο στις καλοκαιρινές μας διακοπές.

* Ό,τι ώρα, όποια μέρα και αν θέλουμε να βγούμε, πάντα βρίσκουμε παρέα. Και μαγαζιά ανοιχτά.

* Χωριάτικη σαλάτα χωρίς καλό ελαιόλαδο δεν γίνεται.

* Μόνο οι καλύτεροί μας φίλοι θα έρθουν σπίτι στις 3.00 η ώρα το πρωί επειδή χωρίσαμε, κι ας έχουν στις 9.00 να πάνε στη δουλειά. Και μόνο οι μαμάδες μας θα μετακομίσουν προσωρινά για να μας φτιάχνουν κοτόσουπες επειδή αρρωστήσαμε. Αν χρειάζεται να πάρουν αεροπλάνο για να το κάνουν, η αποστολή δυσκολεύει αισθητά.

* Τα ανέκδοτα σε μια ξένη γλώσσα δεν ακούγονται το ίδιο αστεία. Όπως και οι βρισιές, δεν ακούγονται τόσο κακές –κι αυτό, εκτός από ξενέρωτο, είναι και επικίνδυνο: μπορεί να μπλέξεις σε καβγά επειδή είπες κάτι πολύ χειρότερο απ’ αυτό που νομίζεις ότι είπες.

* Το «ακαδημαϊκό τέταρτο» ισχύει και στα πιο κρίσιμα επαγγελματικά ραντεβού. Θα είναι τρομακτικά αγχογόνο να πρέπει να είμαστε παντού στην ώρα μας.

* Η προκαθορισμένη ώρα και διάρκεια του lunch break θα μας φαίνονται καταπιεστικές. Προτιμάμε να τρώμε πάνω από το πληκτρολόγιο, χαζεύοντας στο internet, ό,τι ώρα πεινάσουμε.

* Αυτό το «ό,τι ώρα πεινάσουμε» ισχύει και εκτός γραφείου: αν θελήσουμε μεσημεριανό στις 17.00 και βραδινό τα Μεσάνυχτα, μπορούμε να το βρούμε.

* Έχουμε καταλήξει πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Για την δε καριέρα, δεν αμφιβάλλαμε ποτέ.

* Δεν θα τους περάσει.