Καλοκαίρι 2015: Ένας μικρός απολογισμός
Το δημοψήφισμα, ο Robbie Williams, ο φιδο-κυνηγός, το Μπάγκειον, τα 32 Eurogroup και όλα όσα πάθαμε… κι έχουμε να τα λέμε, το καλοκαίρι του 2015.
της Ηρώς Κουνάδη
Μπορεί το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό να είναι τα capital controls και η αγωνία του… μπαινοβγαίνουμε Ευρώπη (όπως σχολίασε εύστοχα κάποιος στο Twitter) αλλά το φετινό καλοκαίρι δεν μας αφήνει μόνο με δυσάρεστες αναμνήσεις. Είχε και μαγικές βραδιές –διαφορετικές ίσως για τον καθένα– και αστείες στιγμές και αισιόδοξες αναλαμπές και παρεΐστικες συναντήσεις. Όπως όλα τα «κανονικά» καλοκαίρια.
Ιδού λοιπόν, σε τυχαία σειρά, όσα έχουμε να θυμόμαστε από το καλοκαίρι του 2015:
Ο Robbie Williams να ροκάρει εντυπωσιάζοντας όσους εξ ημών περίμεναν κάτι ανάλαφρα ποπ στη Μαλακάσα.
Το δημοψήφισμα, οι ουρές στα ATM, και ο παρ’ ολίγον εθνικός διχασμός ανάμεσα στους «νενέκους» και τους «συριζαίους ψευτοεπαναστάτες».
Ο διαδηλωτής με το κρασί που έμενε Ευρώπη.
Η κατάμεστη, sold out Επίδαυρος εν μέσω οικονομικού πανδαιμονίου, για τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη διά χειρός Γιάννη Μπέζου.
Το “5 παγωτά, 0 μπάνια, 32 Eurogroup”. Ήταν το πρώτο μισό του φετινού καλοκαιριού εύστοχα συνοψισμένο σε ένα tweet.
Τα δύο νέα στέκια που απέκτησε το Θησείο, Underdog και Rabbit, στις αυλές των οποίων ξεκαλοκαιριάσαμε με μπύρες, κοκτέιλ και θέα Ακρόπολη.
Ο Manu Chao που φύσηξε χίπικο αέρα και μας θύμισε τα νιάτα μας, και οι Prodigy που μας έστειλαν… σερί στο δημοψήφισμα. Αμφότεροι στη Μαλακάσα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τέλειο φούξια παντελόνι – statement στο Athens Pride.
Το La Isla Minima και η α λα True Detective αισθητική που έφερε στα θερινά τα σινεμά.
Ο Asaf Avidan να κάνει την έκπληξη και να χαρίζει μια σούπερ ατμοσφαιρική βραδιά στην Τεχνόπολη, ακόμα και σε όσους το μόνο που ήξεραν να σιγοτραγουδήσουν ήταν το χιτάκι του, “One Day”.
Το Μπάγκειον να ανοίγει τις πόρτες του έπειτα από δεκαετίες ολόκληρες σιωπής, για να φιλοξενήσει μια πρόγευση της φετινής Biennale –από την οποία έχουμε ακόμα πολλά να δούμε.
Τα «κσσς» με τα οποία επικοινωνούσαμε κατ’ αποκλειστικότητα για μέρες ολόκληρες, μετά από εκείνο το καταπληκτικό βιντεάκι.
Η αμφιλεγόμενη έκθεση μοντέρνας τέχνης Terrapolis, που άνοιξε τον υπέροχο κήπο της Γαλλικής Σχολής στο Κολωνάκι.
Η έκρηξη των streetfood-άδικων, που έφερε ακόμα πιο κοντά μας σχεδόν όλες τις κουζίνες του κόσμου –από το Μεξικό ως την Ινδία και από την Ισπανία μέχρι την Κίνα.
Η ανθρωπιστική κρίση στη Μεσόγειο, οι Οδύσσειες των προσφύγων από τη Συρία, κι αυτό το υπέροχο κείμενο του Αλ Τζαζίρα που μας έκανε να κλάψουμε.
Τα δύο ολόγιομα φεγγάρια του Ιουλίου και οι αφορμές που μας έδωσαν για βραδινές βουτιές.
Ο Ρήσος της Κατερίνας Ευαγγελάτου που μας ξενάγησε στο νεοαποκτηθέν αρχαιολογικό καμάρι της Αθήνας, το Λύκειο του Αριστοτέλη.
Τα δύο σημαντικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι, μετά από καθυστερήσεις χρόνων: Η ιθαγένεια για όλα τα παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, και η επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.
Μπορεί το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό να είναι τα capital controls και η αγωνία του… μπαινοβγαίνουμε Ευρώπη (όπως σχολίασε εύστοχα κάποιος στο Twitter) αλλά το φετινό καλοκαίρι δεν μας αφήνει μόνο με δυσάρεστες αναμνήσεις. Είχε και μαγικές βραδιές –διαφορετικές ίσως για τον καθένα– και αστείες στιγμές και αισιόδοξες αναλαμπές και παρεΐστικες συναντήσεις. Όπως όλα τα «κανονικά» καλοκαίρια.
Ιδού λοιπόν, σε τυχαία σειρά, όσα έχουμε να θυμόμαστε από το καλοκαίρι του 2015:
Ο Robbie Williams να ροκάρει εντυπωσιάζοντας όσους εξ ημών περίμεναν κάτι ανάλαφρα ποπ στη Μαλακάσα.
Το δημοψήφισμα, οι ουρές στα ATM, και ο παρ’ ολίγον εθνικός διχασμός ανάμεσα στους «νενέκους» και τους «συριζαίους ψευτοεπαναστάτες».
Ο διαδηλωτής με το κρασί που έμενε Ευρώπη.
Η κατάμεστη, sold out Επίδαυρος εν μέσω οικονομικού πανδαιμονίου, για τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη διά χειρός Γιάννη Μπέζου.
Το “5 παγωτά, 0 μπάνια, 32 Eurogroup”. Ήταν το πρώτο μισό του φετινού καλοκαιριού εύστοχα συνοψισμένο σε ένα tweet.
Τα δύο νέα στέκια που απέκτησε το Θησείο, Underdog και Rabbit, στις αυλές των οποίων ξεκαλοκαιριάσαμε με μπύρες, κοκτέιλ και θέα Ακρόπολη.
Ο Manu Chao που φύσηξε χίπικο αέρα και μας θύμισε τα νιάτα μας, και οι Prodigy που μας έστειλαν… σερί στο δημοψήφισμα. Αμφότεροι στη Μαλακάσα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τέλειο φούξια παντελόνι – statement στο Athens Pride.
Το La Isla Minima και η α λα True Detective αισθητική που έφερε στα θερινά τα σινεμά.
Ο Asaf Avidan να κάνει την έκπληξη και να χαρίζει μια σούπερ ατμοσφαιρική βραδιά στην Τεχνόπολη, ακόμα και σε όσους το μόνο που ήξεραν να σιγοτραγουδήσουν ήταν το χιτάκι του, “One Day”.
Το Μπάγκειον να ανοίγει τις πόρτες του έπειτα από δεκαετίες ολόκληρες σιωπής, για να φιλοξενήσει μια πρόγευση της φετινής Biennale –από την οποία έχουμε ακόμα πολλά να δούμε.
Τα «κσσς» με τα οποία επικοινωνούσαμε κατ’ αποκλειστικότητα για μέρες ολόκληρες, μετά από εκείνο το καταπληκτικό βιντεάκι.
Η αμφιλεγόμενη έκθεση μοντέρνας τέχνης Terrapolis, που άνοιξε τον υπέροχο κήπο της Γαλλικής Σχολής στο Κολωνάκι.
Η έκρηξη των streetfood-άδικων, που έφερε ακόμα πιο κοντά μας σχεδόν όλες τις κουζίνες του κόσμου –από το Μεξικό ως την Ινδία και από την Ισπανία μέχρι την Κίνα.
Η ανθρωπιστική κρίση στη Μεσόγειο, οι Οδύσσειες των προσφύγων από τη Συρία, κι αυτό το υπέροχο κείμενο του Αλ Τζαζίρα που μας έκανε να κλάψουμε.
Τα δύο ολόγιομα φεγγάρια του Ιουλίου και οι αφορμές που μας έδωσαν για βραδινές βουτιές.
Ο Ρήσος της Κατερίνας Ευαγγελάτου που μας ξενάγησε στο νεοαποκτηθέν αρχαιολογικό καμάρι της Αθήνας, το Λύκειο του Αριστοτέλη.
Τα δύο σημαντικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν μέσα στο καλοκαίρι, μετά από καθυστερήσεις χρόνων: Η ιθαγένεια για όλα τα παιδιά που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, και η επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.
