Όταν ο Robbie ρόκαρε τη Μαλακάσα
To pop είδωλο αποδείχτηκε πιο ροκ απ’ ό,τι το περιμέναμε, μας παρέσυρε σε ένα ξεσηκωτικό δίωρο show και μας άφησε με το πιο γλυκό χαμόγελο επιστροφής – παρά το μποτιλιάρισμα.
Άτιμο πράγμα οι συναυλίες τελικά. Εκεί που πας να δεις και να ακούσεις ροκιές (Black Keys), βλέπεις εν τέλει μια pop εμφάνιση και εκεί που νομίζεις ότι θα μπουχτίσεις από την pop mainstream-ίλα του Robbie Williams, καταλήγεις να ροκάρεις.
Τι να κάνουμε, έτσι τα έφερε η ζωή στη δεύτερη ημέρα του επετειακού Rockwave. Σαν να ήξερε φαίνεται ο Λώρης, ότι παρά το τεράστιο κράξιμο που άκουσε (μόνο στο Facebook φυσικά) από τους απανταχού ελληνάρες που ήθελαν «μεταλλιές» και «ροκιές» και με κάθε ευκαιρία χλεύαζαν τον «pop» χαρακτήρα του φεστιβάλ, ότι στο τέλος της ημέρας η διάθεση των παρευρισκομένων θα ήταν 100% ροκ.
Ρίσκαρε (;) και του βγήκε.
Γιατί έτσι ήταν το Σάββατο 27 Ιουνίου στη Μαλακάσα: μια rock βραδιά. Σίγουρα, υπήρχαν και τα pop ξεσπάσματα, ακόμα και αυτά, ο βρετανός σταρ κατάφερε να τα μεταδώσει με τόση ενέργεια στο κοινό που το «κοπάνημα» πήγε σύννεφο. Και γι’ αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.
Ο καλλιτέχνης βγήκε στη σκηνή- πιο βρετανός δε γίνεται – στις 22.30 με την επική ατάκα «Γεια σας, είμαι ο Robbie Williams, και για τις επόμενες δύο ώρες ο κώλος σας μου ανήκει (your ass is mine)» και μουσική υπόκρουση από Κάρμινα Μπουράνα. Κάτι σαν προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ δηλαδή – όπως εύστοχα σχολίασαν κάποιοι – χωρίς τα σημαιάκια και τον Ανδρέα.
«Είμαι ο Robbie, γεννήθηκα το 1974, ξεκίνησα σε μια boy band, στη συνέχεια έμπλεξα με ναρκωτικά, απεξαρτήθηκα, έγινα χοντρός, ξανάμπλεξα με ναρκωτικά, έγινα πάλι χοντρός, απεξαρτήθηκα, τώρα δεν κάνω αφού το μαύρο δεν μετράει, σωστά;». Σωστά Robbie.
Άνοιγμα με το Let me Entertain You και πανζουρλισμός μπροστά στη σκηνή. Ο βρετανός να κάνει συνέχεια παιχνίδια με τις κάμερες και με το κοινό – είπαμε, περφόμερ ο τύπος- να οργώνει τη σκηνή και τον διάδρομο που είχε στηθεί μπροστά της. Συνέχεια με Rock Dj και Monsoon, άψογα εκτελεσμένα από την μπάντα του και με όμορφα δεύτερα φωνητικά από κάτι μελαμψές τύπισσες που προφανώς πέρασαν με άριστα το casting φωνής μαζί με εκείνο του πλούσιου μπούστου.
Σειρά είχαν τα medley (Come Undone σε μείξη με το I Still Haven't Found What I'm Looking For των U2), οι γαμάτες διασκευές (Minnie the Moocher του Cab Calloway από την επική ταινία Blues Brothers) και ένα κομμάτι το οποίο, λέει, έμαθε λίγο πριν τη συναυλία ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα, το Me and My Monkey. Φαντάζομαι θα έγινε τότε που το τραγούδησε σε reality ένας κάγκουρας με ξανθό μαλλί καρφάκια. Ωραίο κομματάκι πάντως.
Στη συνέχεια έφερε στη σκηνή τον πατέρα του, παλιό κωμικό και showman, για να τραγουδήσουν το Better Man (αδιάφορο κομμάτι), μετά ξανά medley με μείξη We Will Rock You και I Love Rock ‘n’ Roll – σκέτη απόλαυση. Συνέχεια με το Candy, για το οποίο (τάχα μου) κάλεσε τυχαία μια φαν από το κοινό, η οποία τελείως τυχαία χόρευε σαν δασκάλα Zumba, είχε επίσης τυχαία 12% λίπος και ήξερε μάλλον τυχαία τη χορογραφία του κομματιού. Συμπαθητικό τερτίπι Robbie.
Μέσα σε όλον το χαμό, κάπου πήρε το αυτί μας και το Wonderwall των Oasis («δικό μου τραγούδι», σχολίασε γελώντας) σε mashup με το Feel. Ο τύπος ήταν σε ρέντα και δεν τον σταματούσε τίποτα. Ακολούθησε το σούπερ χιτάκι Millenium – κάπου εκεί νομίζω έβγαλε και το σακάκι του προκαλώντας φρενίτιδα στα κορίτσια με τους δικεφάλους του, το οποίο συνδύασε άψογα με το 99 problems του Jay-Z. Επική ανατροπή με Whole lotta Love από Led Zeppelin – είπαμε παιδιά, το live ήταν ροκ - και στη συνέχεια Kids και δώσ’ του ξεσάλωμα και χορός.
Διακοπή για το κλασσικό «κι άλλο! κι άλλο!» - και τι άλλο να λέμε. Οι οθόνες μαυρίζουν και εμφανίζονται οι Queen από το clip του Bohemian Rhapsody! «Give it up for Freddie Mercury». Τσακ! Και Queen ο «pop» Robbie, με πολύ καλή φωνητικά ερμηνεία μάλιστα, έτσι ώστε το μουστάκι του Mercury να παραμείνει στη θέση του. Αναμφίβολα το highlight της συναυλίας.
Το encore συνεχίστηκε με το She’s the One για να αγκαλιαστούν τα ζευγαράκια και να βγάλουν selfies με καρδούλες και κατέληξε στο επίσης ζευγαριάρικο Angels στο οποίο τα σιρόπια πότισαν το χορτάρι της Μαλακάσας. Θα σας φανεί ειρωνικό, αλλά νομίζω εκείνη τη στιγμή έσπασε κάποιος σωλήνας από τις αποχετεύσεις των αποχωρητηρίων που βρίσκονταν δεξιά της σκηνής και ο τόπος γέμισε μυρωδιές. Τι χαλάστρα για τα σιρόπια...
Το "α καπέλα" My Way του Sinatra έκλεισε ιδανικά μια βραδιά που προμηνυόταν 100% pop, αλλά εν τέλει ήταν 60% rock και 40% pop. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, με άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο, καθ’ όλη τη διάρκεια του 40λεπτου περπατήματος για το αυτοκίνητο στο οποίο είδα ουκ ολίγες θλιμμένες φάτσες να βλαστημούν για το μποτιλιάρισμα στην έξοδο του Parking.
Κύριε Λώρη, καταφέρατε να κάνετε αυθεντικό Rockwave με pop καλλιτέχνη. Καταφέρατε να κάνετε έναν μεταλά (τον γράφοντα) να γουστάρει «pop» live. Φέρατε τους Black Keys στην Ελλάδα. Είστε 20 χρόνια (και βάλε) στον χώρο της διοργάνωσης συναυλιών. Κάντε μας τη χάρη, και διευθετήστε – επιτέλους – το ζήτημα του παρκαρίσματος.
Νικόλας Γεωργιακώδης
Τι να κάνουμε, έτσι τα έφερε η ζωή στη δεύτερη ημέρα του επετειακού Rockwave. Σαν να ήξερε φαίνεται ο Λώρης, ότι παρά το τεράστιο κράξιμο που άκουσε (μόνο στο Facebook φυσικά) από τους απανταχού ελληνάρες που ήθελαν «μεταλλιές» και «ροκιές» και με κάθε ευκαιρία χλεύαζαν τον «pop» χαρακτήρα του φεστιβάλ, ότι στο τέλος της ημέρας η διάθεση των παρευρισκομένων θα ήταν 100% ροκ.
Ρίσκαρε (;) και του βγήκε.
Γιατί έτσι ήταν το Σάββατο 27 Ιουνίου στη Μαλακάσα: μια rock βραδιά. Σίγουρα, υπήρχαν και τα pop ξεσπάσματα, ακόμα και αυτά, ο βρετανός σταρ κατάφερε να τα μεταδώσει με τόση ενέργεια στο κοινό που το «κοπάνημα» πήγε σύννεφο. Και γι’ αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια.
Ο καλλιτέχνης βγήκε στη σκηνή- πιο βρετανός δε γίνεται – στις 22.30 με την επική ατάκα «Γεια σας, είμαι ο Robbie Williams, και για τις επόμενες δύο ώρες ο κώλος σας μου ανήκει (your ass is mine)» και μουσική υπόκρουση από Κάρμινα Μπουράνα. Κάτι σαν προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ δηλαδή – όπως εύστοχα σχολίασαν κάποιοι – χωρίς τα σημαιάκια και τον Ανδρέα.
«Είμαι ο Robbie, γεννήθηκα το 1974, ξεκίνησα σε μια boy band, στη συνέχεια έμπλεξα με ναρκωτικά, απεξαρτήθηκα, έγινα χοντρός, ξανάμπλεξα με ναρκωτικά, έγινα πάλι χοντρός, απεξαρτήθηκα, τώρα δεν κάνω αφού το μαύρο δεν μετράει, σωστά;». Σωστά Robbie.
Άνοιγμα με το Let me Entertain You και πανζουρλισμός μπροστά στη σκηνή. Ο βρετανός να κάνει συνέχεια παιχνίδια με τις κάμερες και με το κοινό – είπαμε, περφόμερ ο τύπος- να οργώνει τη σκηνή και τον διάδρομο που είχε στηθεί μπροστά της. Συνέχεια με Rock Dj και Monsoon, άψογα εκτελεσμένα από την μπάντα του και με όμορφα δεύτερα φωνητικά από κάτι μελαμψές τύπισσες που προφανώς πέρασαν με άριστα το casting φωνής μαζί με εκείνο του πλούσιου μπούστου.
Σειρά είχαν τα medley (Come Undone σε μείξη με το I Still Haven't Found What I'm Looking For των U2), οι γαμάτες διασκευές (Minnie the Moocher του Cab Calloway από την επική ταινία Blues Brothers) και ένα κομμάτι το οποίο, λέει, έμαθε λίγο πριν τη συναυλία ότι είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Ελλάδα, το Me and My Monkey. Φαντάζομαι θα έγινε τότε που το τραγούδησε σε reality ένας κάγκουρας με ξανθό μαλλί καρφάκια. Ωραίο κομματάκι πάντως.
Στη συνέχεια έφερε στη σκηνή τον πατέρα του, παλιό κωμικό και showman, για να τραγουδήσουν το Better Man (αδιάφορο κομμάτι), μετά ξανά medley με μείξη We Will Rock You και I Love Rock ‘n’ Roll – σκέτη απόλαυση. Συνέχεια με το Candy, για το οποίο (τάχα μου) κάλεσε τυχαία μια φαν από το κοινό, η οποία τελείως τυχαία χόρευε σαν δασκάλα Zumba, είχε επίσης τυχαία 12% λίπος και ήξερε μάλλον τυχαία τη χορογραφία του κομματιού. Συμπαθητικό τερτίπι Robbie.
Μέσα σε όλον το χαμό, κάπου πήρε το αυτί μας και το Wonderwall των Oasis («δικό μου τραγούδι», σχολίασε γελώντας) σε mashup με το Feel. Ο τύπος ήταν σε ρέντα και δεν τον σταματούσε τίποτα. Ακολούθησε το σούπερ χιτάκι Millenium – κάπου εκεί νομίζω έβγαλε και το σακάκι του προκαλώντας φρενίτιδα στα κορίτσια με τους δικεφάλους του, το οποίο συνδύασε άψογα με το 99 problems του Jay-Z. Επική ανατροπή με Whole lotta Love από Led Zeppelin – είπαμε παιδιά, το live ήταν ροκ - και στη συνέχεια Kids και δώσ’ του ξεσάλωμα και χορός.
Διακοπή για το κλασσικό «κι άλλο! κι άλλο!» - και τι άλλο να λέμε. Οι οθόνες μαυρίζουν και εμφανίζονται οι Queen από το clip του Bohemian Rhapsody! «Give it up for Freddie Mercury». Τσακ! Και Queen ο «pop» Robbie, με πολύ καλή φωνητικά ερμηνεία μάλιστα, έτσι ώστε το μουστάκι του Mercury να παραμείνει στη θέση του. Αναμφίβολα το highlight της συναυλίας.
Το encore συνεχίστηκε με το She’s the One για να αγκαλιαστούν τα ζευγαράκια και να βγάλουν selfies με καρδούλες και κατέληξε στο επίσης ζευγαριάρικο Angels στο οποίο τα σιρόπια πότισαν το χορτάρι της Μαλακάσας. Θα σας φανεί ειρωνικό, αλλά νομίζω εκείνη τη στιγμή έσπασε κάποιος σωλήνας από τις αποχετεύσεις των αποχωρητηρίων που βρίσκονταν δεξιά της σκηνής και ο τόπος γέμισε μυρωδιές. Τι χαλάστρα για τα σιρόπια...
Το "α καπέλα" My Way του Sinatra έκλεισε ιδανικά μια βραδιά που προμηνυόταν 100% pop, αλλά εν τέλει ήταν 60% rock και 40% pop. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, με άφησε με ένα πλατύ χαμόγελο, καθ’ όλη τη διάρκεια του 40λεπτου περπατήματος για το αυτοκίνητο στο οποίο είδα ουκ ολίγες θλιμμένες φάτσες να βλαστημούν για το μποτιλιάρισμα στην έξοδο του Parking.
Κύριε Λώρη, καταφέρατε να κάνετε αυθεντικό Rockwave με pop καλλιτέχνη. Καταφέρατε να κάνετε έναν μεταλά (τον γράφοντα) να γουστάρει «pop» live. Φέρατε τους Black Keys στην Ελλάδα. Είστε 20 χρόνια (και βάλε) στον χώρο της διοργάνωσης συναυλιών. Κάντε μας τη χάρη, και διευθετήστε – επιτέλους – το ζήτημα του παρκαρίσματος.
Νικόλας Γεωργιακώδης
