20 θετικές σκέψεις για το δεύτερο λοκντάουν
Τέταρτη μέρα καραντίνας και σε έχει ήδη πάρει από κάτω; Εμείς είμαστε εδώ. Κι έχουμε 20 ολόκληρες θετικές σκέψεις που μπορεί να βοηθήσουν.
Ναι, θα γίνουμε λίγο Πάολο Κοέλιο. Μερικές φορές το χρειαζόμαστε. Αν θεωρείς πως δεν το χρειάζεσαι ακόμα, κάνε αυτό το κείμενο bookmark για τη δεύτερη εβδομάδα της καραντίνας. Τότε θα το χρειαστείς.
Η καραντίνα είναι ένα από τα λίγα, απειροελάχιστα προβλήματα αυτής της ζωής που δεν τα περνάς μόνος.
Έχουμε όλοι το ίδιο πρόβλημα ταυτόχρονα, κι αυτή είναι μια σπάνια ευκαιρία να λέμε «ναι, σε καταλαβαίνω» και να το εννοούμε πραγματικά.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βιώνουν τόσο δύσκολα όσο άλλοι.
Πιθανότατα έχεις και φίλους τέτοιους. Βρες τους, αντιστάσου στην παρόρμηση να τους αντιπαθήσεις, και ρώτα τους τι κάνουν και πώς. Ίσως έχεις πράγματα να μάθεις.
Αντί να εστιάζεις στα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, προσπάθησε να θυμηθείς πόσα δεν απαγορεύτηκαν.
Ναι, μπορεί εκείνο το βάιραλ ποστ που έλεγε «το γέλιο δεν απαγορεύτηκε, τα βιβλία δεν απαγορεύτηκαν, ο χορός [στο σαλόνι] δεν απαγορεύτηκε…» να σου φάνηκε σαχλό (κι εμάς) έχει όμως μέσα του μια αλήθεια.
Κι αυτή η αλήθεια είναι ότι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν μπορείς να τα απαγορεύσεις. Μπορείς να περιορίσεις τον τρόπο που γίνονται (το πώς και πού βλέπουμε τους φίλους μας, ας πούμε) αλλά η λαχτάρα πάντα θα βρίσκει τρόπο.
Φαντάσου να είχε γίνει αυτό πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς άλλους διαύλους επικοινωνίας πέρα από ένα σταθερό τηλέφωνο και μια τηλεόραση σε κάθε σπίτι.
Γενικώς, σκέψου λίγο πόσο μεγάλο πράγμα είναι το ίντερνετ.
Και πόσο επίσης μεγάλο πράγμα είναι το ότι έχεις ανθρώπους στη ζωή σου να σε σκέφτονται και να σου στέλνουν αστεία memes/ μηνύματα που ρωτάνε αν είσαι καλά/ λινκ για την καινούρια σειρά που βλέπουν.
Αυτό είναι το ψηφιακό αντίστοιχο των αγκαλιών που δεν μπορούμε να κάνουμε.
Κι εκείνες οι ντουλάπες που τόσο ωραία είχες οργανώσει στο πρώτο λοκντάουν, χάος έγιναν πάλι το καλοκαίρι. Καιρός να τις ξαναφτιάξεις.
Θα περάσει. Όλα περνάνε. Σκέψου πόσα πράγματα μέχρι τώρα στη ζωή σου πίστεψες πως δεν θα περνούσαν ποτέ, κι όμως πέρασαν.
Μπορεί αυτή να είναι η τελευταία πίστα του 2020. Δυσκολεύει, ακριβώς όπως τα βίντεο γκέιμς όταν πλησιάζουν προς το τέλος τους. Αλλά αν βγάλεις την τελευταία πίστα, το τερματίζεις.
Η Οξφόρδη λέει πως θα έχουμε εμβόλιο γύρω στα Χριστούγεννα. Στο προηγούμενο λοκντάουν λέγαμε «τουλάχιστον σε ενάμισι χρόνο». Τώρα μιλάμε για 2-3 μήνες.
Μετά απ’ αυτό, δεν θα σε τρομάζει τίποτα. Θα περάσουν τα χρόνια, θα γεράσουμε και θα λέμε σαν τους παππούδες μας «τι να μου πείτε ρε γατάκια, εμένα που πέρασα 2020».
Δεν ξέρουμε αν πρόλαβες να το προσέξεις μέσα στις ειδήσεις της πανδημίας, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην γεωγραφική μας γειτονιά, είναι εξαιρετικά πιθανό αν δεν είχαμε πανδημία να είχαμε πόλεμο.
Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Να, ο πόλεμος ας πούμε, ωραίο παράδειγμα.
Στο λοκντάουν: η επιστροφή, έχεις την εμπειρία του πρώτου. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα σου πάρει τόσο πολύ καιρό να συνηθίσεις, να ξετρομάξεις και να ηρεμήσεις.
Όταν βγούμε, θα είναι σχεδόν Χριστούγεννα. Κι αυτό είναι το δεύτερο καλύτερο τέλος καραντίνας που μπορείς να έχεις (το πρώτο είναι το σχεδόν καλοκαίρι).
Η καραντίνα είναι ένα από τα λίγα, απειροελάχιστα προβλήματα αυτής της ζωής που δεν τα περνάς μόνος.
Έχουμε όλοι το ίδιο πρόβλημα ταυτόχρονα, κι αυτή είναι μια σπάνια ευκαιρία να λέμε «ναι, σε καταλαβαίνω» και να το εννοούμε πραγματικά.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βιώνουν τόσο δύσκολα όσο άλλοι.
Πιθανότατα έχεις και φίλους τέτοιους. Βρες τους, αντιστάσου στην παρόρμηση να τους αντιπαθήσεις, και ρώτα τους τι κάνουν και πώς. Ίσως έχεις πράγματα να μάθεις.
Αντί να εστιάζεις στα πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις, προσπάθησε να θυμηθείς πόσα δεν απαγορεύτηκαν.
Ναι, μπορεί εκείνο το βάιραλ ποστ που έλεγε «το γέλιο δεν απαγορεύτηκε, τα βιβλία δεν απαγορεύτηκαν, ο χορός [στο σαλόνι] δεν απαγορεύτηκε…» να σου φάνηκε σαχλό (κι εμάς) έχει όμως μέσα του μια αλήθεια.
Κι αυτή η αλήθεια είναι ότι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή δεν μπορείς να τα απαγορεύσεις. Μπορείς να περιορίσεις τον τρόπο που γίνονται (το πώς και πού βλέπουμε τους φίλους μας, ας πούμε) αλλά η λαχτάρα πάντα θα βρίσκει τρόπο.
Φαντάσου να είχε γίνει αυτό πριν από είκοσι χρόνια, χωρίς άλλους διαύλους επικοινωνίας πέρα από ένα σταθερό τηλέφωνο και μια τηλεόραση σε κάθε σπίτι.
Γενικώς, σκέψου λίγο πόσο μεγάλο πράγμα είναι το ίντερνετ.
Και πόσο επίσης μεγάλο πράγμα είναι το ότι έχεις ανθρώπους στη ζωή σου να σε σκέφτονται και να σου στέλνουν αστεία memes/ μηνύματα που ρωτάνε αν είσαι καλά/ λινκ για την καινούρια σειρά που βλέπουν.
Αυτό είναι το ψηφιακό αντίστοιχο των αγκαλιών που δεν μπορούμε να κάνουμε.
Κι εκείνες οι ντουλάπες που τόσο ωραία είχες οργανώσει στο πρώτο λοκντάουν, χάος έγιναν πάλι το καλοκαίρι. Καιρός να τις ξαναφτιάξεις.
Θα περάσει. Όλα περνάνε. Σκέψου πόσα πράγματα μέχρι τώρα στη ζωή σου πίστεψες πως δεν θα περνούσαν ποτέ, κι όμως πέρασαν.
Μπορεί αυτή να είναι η τελευταία πίστα του 2020. Δυσκολεύει, ακριβώς όπως τα βίντεο γκέιμς όταν πλησιάζουν προς το τέλος τους. Αλλά αν βγάλεις την τελευταία πίστα, το τερματίζεις.
Η Οξφόρδη λέει πως θα έχουμε εμβόλιο γύρω στα Χριστούγεννα. Στο προηγούμενο λοκντάουν λέγαμε «τουλάχιστον σε ενάμισι χρόνο». Τώρα μιλάμε για 2-3 μήνες.
Μετά απ’ αυτό, δεν θα σε τρομάζει τίποτα. Θα περάσουν τα χρόνια, θα γεράσουμε και θα λέμε σαν τους παππούδες μας «τι να μου πείτε ρε γατάκια, εμένα που πέρασα 2020».
Δεν ξέρουμε αν πρόλαβες να το προσέξεις μέσα στις ειδήσεις της πανδημίας, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην γεωγραφική μας γειτονιά, είναι εξαιρετικά πιθανό αν δεν είχαμε πανδημία να είχαμε πόλεμο.
Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Να, ο πόλεμος ας πούμε, ωραίο παράδειγμα.
Στο λοκντάουν: η επιστροφή, έχεις την εμπειρία του πρώτου. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα σου πάρει τόσο πολύ καιρό να συνηθίσεις, να ξετρομάξεις και να ηρεμήσεις.
Όταν βγούμε, θα είναι σχεδόν Χριστούγεννα. Κι αυτό είναι το δεύτερο καλύτερο τέλος καραντίνας που μπορείς να έχεις (το πρώτο είναι το σχεδόν καλοκαίρι).
