40 πράγματα που θα κάνουμε όταν τελειώσει όλο αυτό
Πήγαινε πλύνε τα χέρια σου, κι έλα να ονειρευτούμε και να σχεδιάσουμε όλα όσα θα κάνουμε μόλις τελειώσει αυτός ο εφιάλτης.
της Ηρώς Κουνάδη
Θα περάσει. Όλα περνάνε. Κι όταν περάσει, ο φόβος, ο εγκλεισμός, οι μοναξιές, τα αντισηπτικά, θα είναι όλα μια μακρινή κακή ανάμνηση –ελπίζουμε και ευχόμαστε, με τα λιγότερα δυνατά θύματα.
Κι επίσης, θα είναι καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που, όπως όλα δείχνουν, θα το εκτιμήσουμε περισσότερο απ’ όλα τα άλλα καλοκαίρια. Γιατί θα έχουμε μεγαλύτερη διάθεση να αναπληρώσουμε όλη αυτή τη ζωή που βάλαμε σε παύση. Έλα να κάνουμε σχέδια.
Θα πάμε για καφέ στην Πλάκα, που θα είναι πλημμυρισμένη τουρίστες και θα μυρίζει αντηλιακό.
Θα χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα από τον Λυκαβηττό.
Θα κάνουμε την πρώτη βουτιά της χρονιάς στο ΚΑΠΕ, στο Σούνιο, λίγο (ή και πολύ) λιγότερο ενοχλημένοι από την πολυκοσμία.
Θα απλώσουμε ψάθες στο γκαζόν του ΚΠΙΣΝ, για ταινία κάτω από τα αστέρια.
Θα πιάσουμε τραπεζάκι πίσω αριστερά στο Σινέ Θησείον, εκείνο απ’ όπου φαίνεται τέλεια και η οθόνη και η φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα πάμε για βραδινό μπάνιο στο Καβούρι.
Θα αράξουμε με περιπτερόμπυρες στα πεζούλια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και θα ακούμε τις μουσικές των πλανόδιων μουσικών.
Θα βολτάρουμε ανάμεσα σε ασβεστωμένα σπιτάκια στα Αναφιώτικα.
Θα περιμένουμε στο αεροδρόμιο φίλους που θα ‘ρχονται απ’ τα ξένα.
Θα δούμε παράσταση τον Ιούλιο στην Επίδαυρο, όπως κάνουμε εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Θα αρχίσουμε να ξαναμετράμε τα παγωτά που τρώμε, όχι τις θερμίδες τους.
Θα πάμε μονοήμερη για μπάνιο στο Αγκίστρι.
Θα πιάσουμε τραπέζι για ουζάκι και θαλασσινά πλάι στο κύμα.
Θα προσέχουμε τους ανθρώπους μας λίγο περισσότερο.
Θα αγοράζουμε τη Σχεδία της ελπίδας και των αστέγων κάθε φορά που θα τους πετυχαίνουμε στο δρόμο.
Θα ονειρευόμαστε ταξίδια μακρινά και θα οργανώνουμε κάμπινγκ στις Κυκλάδες.
Θα μαζευόμαστε για μπάρμπεκιου στα σπίτια.
Θα παίζουμε επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Θα μας βρει ένα ξημέρωμα σε κάποια παραλία.
Θα χορεύουμε μέχρι να λαχανιάσουμε.
Θα ερωτευτούμε ξανά.
Θα τρώμε ντομάτες γεμιστές με το μαγιό, γυρνώντας από το μπάνιο.
Θα διαφωνούμε μόνο για το αν το καρπούζι είναι καλύτερο από το πεπόνι.
Θα τραγουδάμε “Instead of stressed I lie here chaaaaarmed” μαζί με τους Placebo σαν να μην πέρασε μια μέρα κάτω από τα αστέρια της Μαλακάσας.
Θα ανοίγουν καινούρια μπαράκια στην Αθήνα και θα γκρινιάζουμε που δεν έχουμε χρόνο ή λεφτά να πάμε σε όλα.
Θα χαζεύουμε από ταράτσες τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα βλέπουμε τους ανθρώπους μας όποτε θέλουμε.
Και θα τους λέμε πιο συχνά ότι τους αγαπάμε.
Θα πάμε για πικνίκ στην Πάρνηθα.
Θα βουτήξουμε στα παγωμένα νερά ενός καταρράκτη στην Πελοπόννησο.
Θα κάνουμε ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη.
Θα περπατήσουμε το φαράγγι της Σαμαριάς. Ή θα αράξουμε με ρακές σε ένα καφενείο της Κρήτης να περιμένουμε τους φίλους μας που θα έχουν πάει να περπατήσουν το φαράγγι της Σαμαριάς.
Θα κάνουμε περισσότερες αγκαλιές.
Θα οργανώσουμε ένα road trip στα παράλια της Ηπείρου.
Θα στήσουμε μια αιώρα σε κάποια παραλία, και θα μας πάρει εκεί ο ύπνος ένα μεσημέρι διαβάζοντας.
Θα κάνουμε τα πιο μεγάλα μακροβούτια. Και μία τουλάχιστον βουτιά από ψηλά.
Θα αφήσουμε λίγο τα κινητά στην άκρη (γιατί θα έχουμε κάπως βαρεθεί το ίντερνετ) και θα ζήσουμε περισσότερο τη στιγμή.
Θα φιλιόμαστε με πάθος.
Θα ανησυχούμε λιγότερο.
Και θα εξακολουθούμε να πλένουμε τα χέρια μας.
Θα περάσει. Όλα περνάνε. Κι όταν περάσει, ο φόβος, ο εγκλεισμός, οι μοναξιές, τα αντισηπτικά, θα είναι όλα μια μακρινή κακή ανάμνηση –ελπίζουμε και ευχόμαστε, με τα λιγότερα δυνατά θύματα.
Κι επίσης, θα είναι καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που, όπως όλα δείχνουν, θα το εκτιμήσουμε περισσότερο απ’ όλα τα άλλα καλοκαίρια. Γιατί θα έχουμε μεγαλύτερη διάθεση να αναπληρώσουμε όλη αυτή τη ζωή που βάλαμε σε παύση. Έλα να κάνουμε σχέδια.
Θα πάμε για καφέ στην Πλάκα, που θα είναι πλημμυρισμένη τουρίστες και θα μυρίζει αντηλιακό.
Θα χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα από τον Λυκαβηττό.
Θα κάνουμε την πρώτη βουτιά της χρονιάς στο ΚΑΠΕ, στο Σούνιο, λίγο (ή και πολύ) λιγότερο ενοχλημένοι από την πολυκοσμία.
Θα απλώσουμε ψάθες στο γκαζόν του ΚΠΙΣΝ, για ταινία κάτω από τα αστέρια.
Θα πιάσουμε τραπεζάκι πίσω αριστερά στο Σινέ Θησείον, εκείνο απ’ όπου φαίνεται τέλεια και η οθόνη και η φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα πάμε για βραδινό μπάνιο στο Καβούρι.
Θα αράξουμε με περιπτερόμπυρες στα πεζούλια της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και θα ακούμε τις μουσικές των πλανόδιων μουσικών.
Θα βολτάρουμε ανάμεσα σε ασβεστωμένα σπιτάκια στα Αναφιώτικα.
Θα περιμένουμε στο αεροδρόμιο φίλους που θα ‘ρχονται απ’ τα ξένα.
Θα δούμε παράσταση τον Ιούλιο στην Επίδαυρο, όπως κάνουμε εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια.
Θα αρχίσουμε να ξαναμετράμε τα παγωτά που τρώμε, όχι τις θερμίδες τους.
Θα πάμε μονοήμερη για μπάνιο στο Αγκίστρι.
Θα πιάσουμε τραπέζι για ουζάκι και θαλασσινά πλάι στο κύμα.
Θα προσέχουμε τους ανθρώπους μας λίγο περισσότερο.
Θα αγοράζουμε τη Σχεδία της ελπίδας και των αστέγων κάθε φορά που θα τους πετυχαίνουμε στο δρόμο.
Θα ονειρευόμαστε ταξίδια μακρινά και θα οργανώνουμε κάμπινγκ στις Κυκλάδες.
Θα μαζευόμαστε για μπάρμπεκιου στα σπίτια.
Θα παίζουμε επιτραπέζια στο μπαλκόνι.
Θα μας βρει ένα ξημέρωμα σε κάποια παραλία.
Θα χορεύουμε μέχρι να λαχανιάσουμε.
Θα ερωτευτούμε ξανά.
Θα τρώμε ντομάτες γεμιστές με το μαγιό, γυρνώντας από το μπάνιο.
Θα διαφωνούμε μόνο για το αν το καρπούζι είναι καλύτερο από το πεπόνι.
Θα τραγουδάμε “Instead of stressed I lie here chaaaaarmed” μαζί με τους Placebo σαν να μην πέρασε μια μέρα κάτω από τα αστέρια της Μαλακάσας.
Θα ανοίγουν καινούρια μπαράκια στην Αθήνα και θα γκρινιάζουμε που δεν έχουμε χρόνο ή λεφτά να πάμε σε όλα.
Θα χαζεύουμε από ταράτσες τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Θα βλέπουμε τους ανθρώπους μας όποτε θέλουμε.
Και θα τους λέμε πιο συχνά ότι τους αγαπάμε.
Θα πάμε για πικνίκ στην Πάρνηθα.
Θα βουτήξουμε στα παγωμένα νερά ενός καταρράκτη στην Πελοπόννησο.
Θα κάνουμε ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη.
Θα περπατήσουμε το φαράγγι της Σαμαριάς. Ή θα αράξουμε με ρακές σε ένα καφενείο της Κρήτης να περιμένουμε τους φίλους μας που θα έχουν πάει να περπατήσουν το φαράγγι της Σαμαριάς.
Θα κάνουμε περισσότερες αγκαλιές.
Θα οργανώσουμε ένα road trip στα παράλια της Ηπείρου.
Θα στήσουμε μια αιώρα σε κάποια παραλία, και θα μας πάρει εκεί ο ύπνος ένα μεσημέρι διαβάζοντας.
Θα κάνουμε τα πιο μεγάλα μακροβούτια. Και μία τουλάχιστον βουτιά από ψηλά.
Θα αφήσουμε λίγο τα κινητά στην άκρη (γιατί θα έχουμε κάπως βαρεθεί το ίντερνετ) και θα ζήσουμε περισσότερο τη στιγμή.
Θα φιλιόμαστε με πάθος.
Θα ανησυχούμε λιγότερο.
Και θα εξακολουθούμε να πλένουμε τα χέρια μας.
