50 πράγματα που θα έπρεπε να εκτιμάμε περισσότερο
Προσοχή, ακολουθεί επαίσχυντο κλισέ: Οι μικρές χαρές της ζωής είναι οι μεγαλύτερες. Τις συγκεντρώσαμε, σε μια λίστα που θα σας κάνει να χαμογελάσετε.
της Ηρώς Κουνάδη
«Τότε δεν καταλαβαίναμε ότι ήμασταν ευτυχισμένοι».
Μια από τις πιο σοκαριστικές, στην απλότητά τους, φράσεις της σύγχρονης λογοτεχνίας, από τα χείλη της ηρωίδας της Margaret Atwood, που ζει σε ένα εφιαλτικό καθεστώς και αναπολεί την προηγούμενη ζωή της στον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. Κόσμο που τέλειο δεν τον λες, αλλά θα τον θεωρούσες σίγουρα ομορφότερο αν εκτιμούσες πιο πολύ τις μικρές, τόσες δα, καθημερινές χαρές του –τα χαζά, ασήμαντα, σπουδαία πράγματα όπως αυτά:
Τα πρώτα φιλιά.
Την βροχή που χτυπάει στο τζάμι ενώ είσαι προστατευμένος μέσα.
Τα βλέμματα στα μάτια.
Τα κομπλιμέντα.
Τη φράση «είδα αυτό και σε σκέφτηκα».
Τα καλά βιβλία.
Τις φορές εκείνες που γελάς μέχρι να πονέσει το στομάχι σου.
Την ανατολή του ήλιου –που είναι πολύ ομορφότερη από το ηλιοβασίλεμα.
Τις ηλιαχτίδες που φιλτράρονται μέσα από σύννεφα/ κλαδιά δέντρων/ θαλασσινό νερό ενώ κάνεις μακροβούτι.
Το να ξυπνάς και τα μαλλιά σου να είναι ωραία.
Τα κανονίσματα που μετάνιωσες και ακυρώνονται τελευταία στιγμή –αλλά χωρίς να τα ακυρώσεις εσύ.
Τα προβλήματα που λύνονται μόνα τους (σύμφωνα με αυτόν εδώ τον 100χρονο, όλα τα προβλήματα τελικά αυτό κάνουν).
Τις αγκαλιές.
Τα συνεχόμενα πράσινα φανάρια σε άδειους δρόμους τα βράδια.
Κάποιον που σου λέει πως σε είδε στον ύπνο του χθες βράδυ.
Τα μηνύματα που λένε «μου έλειψες».
Το βάρος που σου φεύγει όταν τελειώνεις μια δουλειά που βαριόσουν πολύ να κάνεις.
Το να παίζει κάποιος με τα μαλλιά σου.
Το πρωινό στο κρεβάτι.
Το γέλιο κάποιου που είναι κολλητικό.
Ένα χαμόγελο που απευθύνεται αποκλειστικά σ’ εσένα.
Τη μυρωδιά του τζακιού τα κρύα βράδια του φθινοπώρου –και του χειμώνα.
Την πρώτη μπουκιά ενός τέλειου φαγητού που φτάνει στο τραπέζι όταν πεθαίνεις της πείνας.
Την πρώτη φορά που κάποιος αναφέρεται σ’ εσένα ως φίλο του.
Τις φρεσκοσιδερωμένες πιτζάμες.
Το να σε παίρνει αμέσως ο ύπνος.
Τις ιστορίες και τις φωτογραφίες των γονιών σου από πριν γεννηθείς.
Το να σε κρατάει κάποιος από το χέρι.
Το να βλέπεις κάποιον να φορά ή να χρησιμοποιεί κάτι που του αγόρασες εσύ.
Τα βλέμματα που συναντιούνται στο πλήθος.
Κάποιον που θυμάται κάτι εντελώς ασήμαντο που του είχες αναφέρει κάποτε.
Τις καλές ιστορίες –είτε τις λες, είτε τις ακούς.
Το χαμόγελο/ χαιρέτισμα/ ευχαριστήριο κορνάρισμα του οδηγού στον οποίο παραχώρησες προτεραιότητα.
Το λύσιμο μιας παρεξήγησης.
Τη στιγμή που ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι το κακό όνειρο ήταν όνειρο, και όχι πραγματικότητα.
Τις μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο.
Το να σε παίρνει τηλέφωνο κάποιος τη στιγμή που ήσουν έτοιμος να πάρεις εσύ.
Τις συμπτώσεις, γενικώς.
Την έναρξη του Σαββατοκύριακου.
Το να χάνεις την αίσθηση του χρόνου επειδή περνάς καλά.
Το αγαπημένο σου τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο.
Το να γελάς μαζί με τη μαμά σου.
Το κελάηδισμα ενός πουλιού, που ακούς με το που ξυπνάς.
Το να νιώθεις απολύτως άνετα με κάποιον.
Το πόσο πολύ ενθουσιάζονται τα σκυλάκια με τα πάντα.
Τα ηλικιωμένα ζευγάρια που κρατιούνται χέρι-χέρι.
Το να βρίσκεις λόγια να περιγράψεις αυτό που σκέφτεσαι.
Το να περπατάς ξυπόλυτος στο γρασίδι.
Τις μεγάλες συζητήσεις.
Το να ακούς την καρδιά κάποιου να χτυπά.
«Τότε δεν καταλαβαίναμε ότι ήμασταν ευτυχισμένοι».
Μια από τις πιο σοκαριστικές, στην απλότητά τους, φράσεις της σύγχρονης λογοτεχνίας, από τα χείλη της ηρωίδας της Margaret Atwood, που ζει σε ένα εφιαλτικό καθεστώς και αναπολεί την προηγούμενη ζωή της στον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα. Κόσμο που τέλειο δεν τον λες, αλλά θα τον θεωρούσες σίγουρα ομορφότερο αν εκτιμούσες πιο πολύ τις μικρές, τόσες δα, καθημερινές χαρές του –τα χαζά, ασήμαντα, σπουδαία πράγματα όπως αυτά:
Τα πρώτα φιλιά.
Την βροχή που χτυπάει στο τζάμι ενώ είσαι προστατευμένος μέσα.
Τα βλέμματα στα μάτια.
Τα κομπλιμέντα.
Τη φράση «είδα αυτό και σε σκέφτηκα».
Τα καλά βιβλία.
Τις φορές εκείνες που γελάς μέχρι να πονέσει το στομάχι σου.
Την ανατολή του ήλιου –που είναι πολύ ομορφότερη από το ηλιοβασίλεμα.
Τις ηλιαχτίδες που φιλτράρονται μέσα από σύννεφα/ κλαδιά δέντρων/ θαλασσινό νερό ενώ κάνεις μακροβούτι.
Το να ξυπνάς και τα μαλλιά σου να είναι ωραία.
.png)
Τα κανονίσματα που μετάνιωσες και ακυρώνονται τελευταία στιγμή –αλλά χωρίς να τα ακυρώσεις εσύ.
Τα προβλήματα που λύνονται μόνα τους (σύμφωνα με αυτόν εδώ τον 100χρονο, όλα τα προβλήματα τελικά αυτό κάνουν).
Τις αγκαλιές.
Τα συνεχόμενα πράσινα φανάρια σε άδειους δρόμους τα βράδια.
Κάποιον που σου λέει πως σε είδε στον ύπνο του χθες βράδυ.
Τα μηνύματα που λένε «μου έλειψες».
Το βάρος που σου φεύγει όταν τελειώνεις μια δουλειά που βαριόσουν πολύ να κάνεις.
Το να παίζει κάποιος με τα μαλλιά σου.
Το πρωινό στο κρεβάτι.
Το γέλιο κάποιου που είναι κολλητικό.
Ένα χαμόγελο που απευθύνεται αποκλειστικά σ’ εσένα.
Τη μυρωδιά του τζακιού τα κρύα βράδια του φθινοπώρου –και του χειμώνα.
Την πρώτη μπουκιά ενός τέλειου φαγητού που φτάνει στο τραπέζι όταν πεθαίνεις της πείνας.
Την πρώτη φορά που κάποιος αναφέρεται σ’ εσένα ως φίλο του.
Τις φρεσκοσιδερωμένες πιτζάμες.
Το να σε παίρνει αμέσως ο ύπνος.
Τις ιστορίες και τις φωτογραφίες των γονιών σου από πριν γεννηθείς.
Το να σε κρατάει κάποιος από το χέρι.
Το να βλέπεις κάποιον να φορά ή να χρησιμοποιεί κάτι που του αγόρασες εσύ.
Τα βλέμματα που συναντιούνται στο πλήθος.
Κάποιον που θυμάται κάτι εντελώς ασήμαντο που του είχες αναφέρει κάποτε.
Τις καλές ιστορίες –είτε τις λες, είτε τις ακούς.
Το χαμόγελο/ χαιρέτισμα/ ευχαριστήριο κορνάρισμα του οδηγού στον οποίο παραχώρησες προτεραιότητα.
Το λύσιμο μιας παρεξήγησης.
Τη στιγμή που ξυπνάς και συνειδητοποιείς ότι το κακό όνειρο ήταν όνειρο, και όχι πραγματικότητα.
Τις μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο.
Το να σε παίρνει τηλέφωνο κάποιος τη στιγμή που ήσουν έτοιμος να πάρεις εσύ.
Τις συμπτώσεις, γενικώς.
Την έναρξη του Σαββατοκύριακου.
Το να χάνεις την αίσθηση του χρόνου επειδή περνάς καλά.
.png)
Το αγαπημένο σου τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο.
Το να γελάς μαζί με τη μαμά σου.
Το κελάηδισμα ενός πουλιού, που ακούς με το που ξυπνάς.
Το να νιώθεις απολύτως άνετα με κάποιον.
Το πόσο πολύ ενθουσιάζονται τα σκυλάκια με τα πάντα.
Τα ηλικιωμένα ζευγάρια που κρατιούνται χέρι-χέρι.
Το να βρίσκεις λόγια να περιγράψεις αυτό που σκέφτεσαι.
Το να περπατάς ξυπόλυτος στο γρασίδι.
Τις μεγάλες συζητήσεις.
Το να ακούς την καρδιά κάποιου να χτυπά.
