Οδηγός αισιοδοξίας: 50 καλοί λόγοι να χαμογελάτε

της Ηρώς Κουνάδη 

Ναι, ξέρουμε, το σύμπαν γύρω μας καταρρέει, οι λέξεις «μέλλον» και «ελπιδοφόρο» έχουν καιρό να συνυπάρξουν στην ίδια πρόταση, και στο κάτω κάτω οι απαισιόδοξοι έχουν περισσότερη πλάκα στις παρέες –αν υποθέσουμε, αισιόδοξα, ότι διαθέτουν έστω λίγο από το περίφημο κυνικό χιούμορ. Επειδή, όμως, τέτοιους έχουμε αρκετούς, επειδή το σύμπαν δεν θα σταματήσει να καταρρέει αν κανείς δεν πιστεύει ότι έτσι θα γίνει, και επειδή θέλουμε να σας βλέπουμε να χαμογελάτε περισσότερο, συγκεντρώσαμε πενήντα καλούς λόγους για να είστε αισιόδοξοι.

Γιατί η εμπειρία σας έχει δείξει ότι…

Το μόνο πράγμα που μπορείτε να επηρεάσετε ανησυχώντας για το μέλλον είναι το παρόν σας.
Μετά από λίγο καιρό, τίποτα από αυτά που σας απασχολούν σήμερα δεν θα έχει την παραμικρή σημασία. Σκεφτείτε τα «προβλήματα» που σας απασχολούσαν πριν από δέκα χρόνια, κι αφιερώστε λίγο χρόνο για να γελάσετε με την ψυχή σας πριν συνεχίσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου.
Τα πιο καταστροφικά σενάρια σπανίως επαληθεύονται.
Παρ’ όλα αυτά, ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να χαλάσεις τη διάθεση κάποιου είναι να τον βάλεις να σκεφτεί μερικά καταστροφικά σενάρια.
Πάντα υπάρχουν χειρότερα.
Και πάντα υπάρχουν καλύτερα.
Και αυτά τα δύο διαρκώς θα εναλλάσσονται μεταξύ τους.
Στις πιο κακόκεφες περιόδους μας, όλοι πιστεύουμε ότι οι καλές μας μέρες βρίσκονται κάπου στο παρελθόν.
Και κάνουμε λάθος.
Αποδεικνύεται όταν περάσει η κακόκεφη περίοδος.
Θα περάσει. Όλα περνούν.

Γιατί τώρα που το σκεφτόμαστε…

Το μέλλον είναι μια αφηρημένη έννοια, που μπορεί να υφίσταται αλλά μπορεί και όχι. Και για να το θέσουμε χωρίς δύσκολους φιλοσοφικούς όρους, με έναν απλό στίχο των Flaming Lips, “all we have is now”.
Ο Κοέλιο και οι της συνομοταξίας του μπορεί να έκαναν πολύ κακό στη δημόσια εικόνα της αισιοδοξίας (κάνοντάς τη να μοιάζει αφελής) αλλά όλοι κατά βάθος ελπίζουμε να είχαν δίκιο. Άσχετα αν δεν θα το ομολογούσαμε ποτέ.
Ολόκληρες βιομηχανίες (του κινηματογράφου είναι η πρώτη που μας έρχεται στο μυαλό) έχουν στηριχτεί σε αυτό το ρητό του που λέει ότι «όλα στο τέλος θα ‘ναι καλά. Αν δεν είναι καλά, δεν είναι το τέλος». Πριν καν το πει.
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν ούτε δίκιο, ούτε βάση σε αυτά που πιστεύουν. Έχουν, όμως, καλή διάθεση, περισσότερους φίλους, και καλύτερο ύπνο τα βράδια.

Γιατί υπάρχουν πάντα…

Φίλοι έτοιμοι να σε πιάσουν όταν πέσεις. Ακόμα κι αν δεν τους φαίνεται.
Άνθρωποι που βοηθούν άλλους ανθρώπους, απλά επειδή μπορούν. Και καλυτερεύουν λιγάκι τον κόσμο.
Θάλασσες με τιρκουάζ νερά, μισοφωτισμένα καλντερίμια με παλιά αρχοντικά, καταρράκτες στο τέλος καταπράσινων φαραγγιών και εικόνες σαν αυτή εδώ. 
Ντομάτες γεμιστές με κιμά.
Καλές ειδήσεις. Αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις για να τις βρεις –μια καλή αρχή είναι εδώ. 
Χρωματιστές ανατολές που είτε πιστέψεις τη Scarlet O’ Hara είτε όχι, παραμένουν φαντασμαγορικές –ακόμα και αν τις βλέπεις πίσω από ένα δάσος με κεραίες.
Μέρη που δεν έχεις δει, γωνιές στην πόλη που δεν έχεις ανακαλύψει, βιβλία που δεν έχεις διαβάσει, ιδέες που δεν έχεις σκεφτεί.
Μεθυσμένα βράδια που απλώς δεν μπορείς να σταματήσεις να γελάς.
Ηλιόλουστες Κυριακές έξω και βροχερά βράδια μέσα.
Ανοιξιάτικα απογεύματα που συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι το φως διαρκεί περισσότερο, και το καλοκαίρι είναι κοντά. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτό μας κάνει να χαμογελάμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας μέχρι σήμερα.
Έρωτες με δράματα και βιβλία με happy end. Ή και το ανάποδο.
Αγκαλιές μετά από καυγάδες.
Και αγκαλιές γενικώς.

Γιατί μερικοί σοφότεροι άνθρωποι τα έχουν πει καλύτερα από μας…

Είμαι αισιόδοξος γιατί δεν φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο. Το είπε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ, ενώ είχε να αντιμετωπίσει έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και μια ολόκληρη χώρα σε πανικό.
Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών, ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη. Το πίστευε (και το αποδείκνυε κάθε μέρα) η Helen Keller, που έγινε επιτυχημένη συγγραφέας παρά το γεγονός ότι ήταν τυφλή και κουφή.
Οι απαισιόδοξοι στο τέλος μπορεί να αποδειχθούν σωστοί. Οι αισιόδοξοι, όμως, θα έχουν περάσει στο μεταξύ καλύτερα. Το είπε ο συγγραφέας Daniel L. Reardon, και δεν έχει καμία σημασία που δεν ξέρετε ποιος είναι αυτός, από τη στιγμή που έχει δίκιο.
Αν αμφιβάλλετε για τη ζωή, η ζωή εκδικείται. Αν της έχετε εμπιστοσύνη, πάει καλά. Αυτό είναι όλο. Λεγόταν Ylipe, ήταν γάλλος συγγραφέας και ζωγράφος, δεν έγινε ποτέ διάσημος, αλλά τα έλεγε ωραία.
Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λογική είμαι πολύ απαισιόδοξος. Όταν ακούω την καρδιά μου, όταν ακούω την πίστη μου -και έχω πίστη στον άνθρωπο- γίνομαι πολύ αισιόδοξος. Αυτόν τον Γάλλο, πάλι, τον ξέρετε: Ήταν ο Ζακ-Υβ Κουστώ.
Το θετικό τίποτα είναι καλύτερο από το αρνητικό τίποτα. Το έθεσε σοφά ο αμερικανός συγγραφέας Elbert Hubbard.
Η απαισιοδοξία ποτέ δεν κέρδισε καμιά μάχη. Και ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ήξερε πώς κερδίζονται οι μάχες.
Ξύσε έναν απαισιόδοξο και συχνά θα βρεις από κάτω τον υπερασπιστή ενός προνομίου. Δεν θέλετε να έχουν τέτοια γνώμη για εσάς, επηρεασμένη από τον βρετανό οικονομολόγο William Henry Beveridge, έτσι δεν είναι;
Η απαισιοδοξία μου φτάνει μέχρι το σημείο να είμαι καχύποπτος για την ειλικρίνεια των απαισιόδοξων. Ο γάλλος επιστήμονας και φιλόσοφος Jean Rostand δεν είναι ακριβώς ο τύπος του φίλου που θα ήθελες να έχεις.
Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα. Και δεν το θέλουμε αυτό, σωστά, Φρίντριχ Νίτσε;
Αν περιμένεις το χειρότερο, θα σου ‘ρθει το χειρότερο. Τα πράγματα που σου συμβαίνουν είναι σε πλήρη συμφωνία με αυτά που πιστεύεις. Αν πιστέψεις ότι θα σε πατήσουν, θα σε κάνουν λιώμα. Ο αμερικανός συγγραφέας Harold Sherman τα λέει ωμά αλλά ρεαλιστικά.
Τις περισσότερες φορές, τα πράγματα λύνονται μόνα τους. Το είπε κάποιος που έχει ζήσει έναν αιώνα και κάτι σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, οπότε κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Δεν το είπε, αλλά πιθανότατα το σκέφτηκε, μπροστά στον Γόρδιο Δεσμό, ο Μέγας Αλέξανδρος.