Πώς αντιμετωπίζεις τη ζήλεια στη σχέση
Παίρνουμε τις βαθιές μας ανάσες, μετράμε μέχρι το δέκα και βάζουμε το πράσινο τερατάκι της ζήλειας στη θέση του –η οποία είναι κάπου έξω από το μυαλό μας.
της Ηρώς Κουνάδη
Ας υποθέσουμε ότι έχεις μόλις παρακολουθήσει την κλήρωση του Τζόκερ. Ημέρα που έχει τζακ ποτ. Έχεις κοιτάξει το δελτίο σου, μετά την οθόνη της τηλεόρασης, μετά ξανά το δελτίο σου, μετά ξανά την οθόνη της τηλεόρασης, με στόμα ανοιχτό και μάτια γουρλωμένα. Έχεις βγει στο δρόμο με χέρια που τρέμουν και τρέχεις προς το πλησιέστερο πρακτορείο, όταν περνά δίπλα σου ένα φορτηγό με τέτοια ταχύτητα που σχεδόν δημιουργεί ωστικό κύμα. Το δελτίο σου φεύγει από τα χέρια, παρασύρεται στο χείλος ενός υπονόμου, εσύ κάνεις πλονζόν για να το πιάσεις κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή η ρόδα μιας μηχανής περνά ξυστά από το χέρι σου που απέχει ένα χιλιοστό από το λιγδωμένο πια χαρτί σου, το οποίο πέφτει στον υπόνομο. Αυτό, πολλαπλασιασμένο επί εκατό, είναι το συναίσθημα που βιώνουμε περίπου μια φορά την εβδομάδα οι ζηλιάρηδες αυτού του κόσμου.
Κι ενώ ο τύπος με το Τζόκερ που κατέληξε στον υπόνομο θα είχε τουλάχιστον για παρηγοριά την αμέριστη συμπαράσταση ολόκληρης της πλάσης, εμείς πρέπει να απολογηθούμε για το μαρτύριο που περνάμε, και να υποστούμε τα επικριτικά βλέμματα του «σωστού» κόσμου που δε ζηλεύει (ψέματα, μην ακούτε, όλοι ζηλεύουμε απλώς λίγοι το παραδεχόμαστε) τα κατεβασμένα μούτρα εκείνου που ζηλεύουμε (λες και δεν φταίει, άντε μην αρχίσουμε τώρα…) και τις διαλέξεις περί ανασφαλειών που είναι το βαθύτερο αίτιο της ζήλειας. Σε extreme περιπτώσεις, οι αυτόκλητοι λέκτορες της επιστήμης της ψυχολογίας θα πιάσουν στο στόμα τους και τα παιδικά μας χρόνια, θα μας αναλύσουν τα άπαντα της φροϋδικής μάστιγας βιβλιογραφίας και θα κατηγορήσουν τη μητέρα μας για ό,τι μας συμβαίνει.
Τώρα, αν το πρόβλημά μας σε αυτήν τη ζωή ήταν οι οπαδοί του Φρόιντ ή οι παγιωμένες αντιλήψεις μιας κοινωνίας που αρχικά σου επιβάλλει τη μονογαμία ως τρόπο ζωής και εν συνεχεία σε επικρίνει επειδή φοβάσαι τις παρεκκλίσεις από τον κανόνα της, το κομμάτι αυτό θα είχε διαφορετικό τίτλο. Επειδή, όμως, συμπάσχουμε και ξέρουμε ότι το ίδιο το συναίσθημα της ζήλειας είναι απείρως χειρότερο από όλες τις αυστηρές ματιές του κόσμου που θεωρεί ότι «θα έπρεπε να δεις έναν ειδικό» μαζεμένες, στις γραμμές που ακολουθούν συγκεντρώνουμε τρόπους και συμβουλές για να μην στεναχωριέστε εσείς –και όχι για να μην έχουν να λένε οι άλλοι.
Πάρτε τις βαθιές σας ανάσες, μετρήστε μέχρι το 10 και…
…Εκλογικεύστε το: Γιατί ζηλεύετε; Επειδή, βασικά, φοβάστε ότι το αντικείμενο του πόθου σας… ποθεί/ σκέφτεται να ποθήσει/ θα μπορούσε και να ποθήσει κάποιον άλλο περισσότερο από εσάς. Ποια είναι η μεγαλύτερη συμφορά που θα μπορούσε να σας βρει σε οποιαδήποτε από αυτές τις τρεις περιπτώσεις; Να τον/ την χάσετε και να τελειώσει ο κόσμος. Όπως τελείωσε και στους προηγούμενους χωρισμούς σας. Τώρα που το σκέφτεστε, βέβαια, ναι, ο κόσμος δεν τελείωσε στους προηγούμενους χωρισμούς σας –όσο και αν επιμένατε να το νομίζετε τότε αυτό. Οπότε θα μπορούσατε να ζήσετε και με το πιο καταστροφικό σενάριο. Άρα γιατί να ανησυχείτε;
…Συζητήστε το: Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν έστω την ελάχιστη κατανόηση στη ζήλεια και υπάρχουν κι εκείνοι που αρχίζουν τις φωνές και τις υστερίες στην παραμικρή υποψία εκδήλωσής της. Η εμπειρία έχει δείξει ότι κατά πλειοψηφία στη δεύτερη ομάδα ανήκουν οι άνθρωποι που κατά βάθος ξέρουν ότι προκαλούν τα ταπεινά μας αυτά ένστικτα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Αν εσείς είστε αρκετά τυχεροί ώστε το έτερό σας ήμισυ να ανήκει στην πρώτη κατηγορία, των ανθρώπων με κατανόηση, μπορείτε να δοκιμάσετε να του εξηγήσετε πόσο ωραία δεν είναι να ζηλεύετε (εν ανάγκη χρησιμοποιώντας το παράδειγμα με το Τζόκερ) και τι ακριβώς μπορεί να κάνει γι’ αυτό. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτό θα είναι μια ερωτική εξομολόγηση ακολουθούμενη από τις λέξεις «…ρε χαζό», αλλά κάτι είναι κι αυτό.
…Και μετά ξανασυζητήστε το: Όχι με εκείνον/η, αλλά με τους πιο κοντινούς σας φίλους. Οι γυναίκες έχουν τις περισσότερες φορές το προνόμιο των φίλων που θα περάσουν δύο ώρες να αναλύουν με γουρλωμένα μάτια πόσο δεν είναι δυνατόν να ζήλεψες «αυτήν, που είναι [χρησιμοποιήστε την φαντασία σας για να συμπληρώσετε το κενό]» και πόσο πολύ αποκλείεται να του αρέσει –πόσω μάλλον περισσότερο κι από εσένα, που είσαι φανταστική και είσαι ο έρωτας της ζωής του και λοιπά. Δυσκολευόμαστε λίγο να φανταστούμε αντίστοιχη συζήτηση σε ανδροπαρέα, οπότε οι άνδρες μπορείτε να επιστρατεύσετε τις γυναίκες φίλες σας στον δίκαιο σκοπό που λέγεται τόνωση της αυτοπεποίθησής σας.
...Ελέγξτε το: Ή και μην το ελέγχετε –τα καταπιεσμένα συναισθήματα κάποια στιγμή γυρνάνε εναντίον μας, αλλά αυτό δε σας δίνει αυτομάτως το ελεύθερο να κάνετε τεράστιες σκηνές με το παραμικρό. Δοκιμάστε, πάντως, το κόλπο παίρνω βαθιές ανάσες και μετράω ως το δέκα, τη στιγμή που θα σας έρθει η παρόρμηση να εκσφενδονίσετε κάτι προς την μεριά του ωραίου αγνώστου (ή γνωστού, ακόμα χειρότερα) που χαμογελά λίγο παραπάνω από το κανονικό στην αγάπη σας. Αν το κόλπο με τις ανάσες δεν πιάσει, κάντε μεταβολή και πηγαίνετε κάπου που να έχει περισσότερο οξυγόνο –ή έστω κάντε μεταβολή και μην κοιτάτε.
Ας υποθέσουμε ότι έχεις μόλις παρακολουθήσει την κλήρωση του Τζόκερ. Ημέρα που έχει τζακ ποτ. Έχεις κοιτάξει το δελτίο σου, μετά την οθόνη της τηλεόρασης, μετά ξανά το δελτίο σου, μετά ξανά την οθόνη της τηλεόρασης, με στόμα ανοιχτό και μάτια γουρλωμένα. Έχεις βγει στο δρόμο με χέρια που τρέμουν και τρέχεις προς το πλησιέστερο πρακτορείο, όταν περνά δίπλα σου ένα φορτηγό με τέτοια ταχύτητα που σχεδόν δημιουργεί ωστικό κύμα. Το δελτίο σου φεύγει από τα χέρια, παρασύρεται στο χείλος ενός υπονόμου, εσύ κάνεις πλονζόν για να το πιάσεις κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή η ρόδα μιας μηχανής περνά ξυστά από το χέρι σου που απέχει ένα χιλιοστό από το λιγδωμένο πια χαρτί σου, το οποίο πέφτει στον υπόνομο. Αυτό, πολλαπλασιασμένο επί εκατό, είναι το συναίσθημα που βιώνουμε περίπου μια φορά την εβδομάδα οι ζηλιάρηδες αυτού του κόσμου.
Κι ενώ ο τύπος με το Τζόκερ που κατέληξε στον υπόνομο θα είχε τουλάχιστον για παρηγοριά την αμέριστη συμπαράσταση ολόκληρης της πλάσης, εμείς πρέπει να απολογηθούμε για το μαρτύριο που περνάμε, και να υποστούμε τα επικριτικά βλέμματα του «σωστού» κόσμου που δε ζηλεύει (ψέματα, μην ακούτε, όλοι ζηλεύουμε απλώς λίγοι το παραδεχόμαστε) τα κατεβασμένα μούτρα εκείνου που ζηλεύουμε (λες και δεν φταίει, άντε μην αρχίσουμε τώρα…) και τις διαλέξεις περί ανασφαλειών που είναι το βαθύτερο αίτιο της ζήλειας. Σε extreme περιπτώσεις, οι αυτόκλητοι λέκτορες της επιστήμης της ψυχολογίας θα πιάσουν στο στόμα τους και τα παιδικά μας χρόνια, θα μας αναλύσουν τα άπαντα της φροϋδικής μάστιγας βιβλιογραφίας και θα κατηγορήσουν τη μητέρα μας για ό,τι μας συμβαίνει.
Τώρα, αν το πρόβλημά μας σε αυτήν τη ζωή ήταν οι οπαδοί του Φρόιντ ή οι παγιωμένες αντιλήψεις μιας κοινωνίας που αρχικά σου επιβάλλει τη μονογαμία ως τρόπο ζωής και εν συνεχεία σε επικρίνει επειδή φοβάσαι τις παρεκκλίσεις από τον κανόνα της, το κομμάτι αυτό θα είχε διαφορετικό τίτλο. Επειδή, όμως, συμπάσχουμε και ξέρουμε ότι το ίδιο το συναίσθημα της ζήλειας είναι απείρως χειρότερο από όλες τις αυστηρές ματιές του κόσμου που θεωρεί ότι «θα έπρεπε να δεις έναν ειδικό» μαζεμένες, στις γραμμές που ακολουθούν συγκεντρώνουμε τρόπους και συμβουλές για να μην στεναχωριέστε εσείς –και όχι για να μην έχουν να λένε οι άλλοι.
Πάρτε τις βαθιές σας ανάσες, μετρήστε μέχρι το 10 και…
…Εκλογικεύστε το: Γιατί ζηλεύετε; Επειδή, βασικά, φοβάστε ότι το αντικείμενο του πόθου σας… ποθεί/ σκέφτεται να ποθήσει/ θα μπορούσε και να ποθήσει κάποιον άλλο περισσότερο από εσάς. Ποια είναι η μεγαλύτερη συμφορά που θα μπορούσε να σας βρει σε οποιαδήποτε από αυτές τις τρεις περιπτώσεις; Να τον/ την χάσετε και να τελειώσει ο κόσμος. Όπως τελείωσε και στους προηγούμενους χωρισμούς σας. Τώρα που το σκέφτεστε, βέβαια, ναι, ο κόσμος δεν τελείωσε στους προηγούμενους χωρισμούς σας –όσο και αν επιμένατε να το νομίζετε τότε αυτό. Οπότε θα μπορούσατε να ζήσετε και με το πιο καταστροφικό σενάριο. Άρα γιατί να ανησυχείτε;
…Συζητήστε το: Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν έστω την ελάχιστη κατανόηση στη ζήλεια και υπάρχουν κι εκείνοι που αρχίζουν τις φωνές και τις υστερίες στην παραμικρή υποψία εκδήλωσής της. Η εμπειρία έχει δείξει ότι κατά πλειοψηφία στη δεύτερη ομάδα ανήκουν οι άνθρωποι που κατά βάθος ξέρουν ότι προκαλούν τα ταπεινά μας αυτά ένστικτα, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Αν εσείς είστε αρκετά τυχεροί ώστε το έτερό σας ήμισυ να ανήκει στην πρώτη κατηγορία, των ανθρώπων με κατανόηση, μπορείτε να δοκιμάσετε να του εξηγήσετε πόσο ωραία δεν είναι να ζηλεύετε (εν ανάγκη χρησιμοποιώντας το παράδειγμα με το Τζόκερ) και τι ακριβώς μπορεί να κάνει γι’ αυτό. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτό θα είναι μια ερωτική εξομολόγηση ακολουθούμενη από τις λέξεις «…ρε χαζό», αλλά κάτι είναι κι αυτό.
…Και μετά ξανασυζητήστε το: Όχι με εκείνον/η, αλλά με τους πιο κοντινούς σας φίλους. Οι γυναίκες έχουν τις περισσότερες φορές το προνόμιο των φίλων που θα περάσουν δύο ώρες να αναλύουν με γουρλωμένα μάτια πόσο δεν είναι δυνατόν να ζήλεψες «αυτήν, που είναι [χρησιμοποιήστε την φαντασία σας για να συμπληρώσετε το κενό]» και πόσο πολύ αποκλείεται να του αρέσει –πόσω μάλλον περισσότερο κι από εσένα, που είσαι φανταστική και είσαι ο έρωτας της ζωής του και λοιπά. Δυσκολευόμαστε λίγο να φανταστούμε αντίστοιχη συζήτηση σε ανδροπαρέα, οπότε οι άνδρες μπορείτε να επιστρατεύσετε τις γυναίκες φίλες σας στον δίκαιο σκοπό που λέγεται τόνωση της αυτοπεποίθησής σας.
...Ελέγξτε το: Ή και μην το ελέγχετε –τα καταπιεσμένα συναισθήματα κάποια στιγμή γυρνάνε εναντίον μας, αλλά αυτό δε σας δίνει αυτομάτως το ελεύθερο να κάνετε τεράστιες σκηνές με το παραμικρό. Δοκιμάστε, πάντως, το κόλπο παίρνω βαθιές ανάσες και μετράω ως το δέκα, τη στιγμή που θα σας έρθει η παρόρμηση να εκσφενδονίσετε κάτι προς την μεριά του ωραίου αγνώστου (ή γνωστού, ακόμα χειρότερα) που χαμογελά λίγο παραπάνω από το κανονικό στην αγάπη σας. Αν το κόλπο με τις ανάσες δεν πιάσει, κάντε μεταβολή και πηγαίνετε κάπου που να έχει περισσότερο οξυγόνο –ή έστω κάντε μεταβολή και μην κοιτάτε.
