Απόρριψη: Πώς να διαχειριστείτε την… χυλόπιτα
Συμβαίνει και στους καλύτερους. Αν αυτό δεν είναι αρκετό για να αισθανθείτε καλύτερα, έχουμε πέντε δοκιμασμένες συνταγές για να ξεπεράσετε την χυλόπιτα.
της Ηρώς Κουνάδη
Γνωριστήκατε, ερωτευτήκατε –ή τουλάχιστον έτσι νόμισες– μάζεψες τα κουράγια σου, πήρες τις βαθιές σου ανάσες (και κανά-δυο ποτηράκια αλκοόλ ενδεχομένως, εμείς δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε) και του/ της το είπες. Κι εκείνος/η… «δεν ήταν σε φάση», «δεν κατάλαβε», «δεν σε βλέπει έτσι» και άλλα τέτοια όμορφα. Αν ήσασταν πρωταγωνιστές σε ταινία, στο background θα έβρεχε. Και οι Franz Ferdinand θα τραγουδούσαν “Why don’t you walk away?”.
Σε σχέση με τον χωρισμό, η απόρριψη αυτού του είδους (χυλόπιτα, αν προτιμάτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) είναι πιο ύπουλη για την ψυχοσύνθεσή σου. Δεν θα σε στεναχωρήσει ακριβώς την στιγμή που συμβαίνει. Θα σε αφήσει να πας σπίτι, νιώθοντας λίγο μουδιασμένος αλλά πολύ περήφανος για το κουράγιο και τη γενναιότητά σου. Κι αυτή η αυτοπεποίθηση είναι που θα μιλάει την άλλη μέρα στους φίλους σου πάνω από αχνιστές κούπες καφέ (ή ποτήρια ουΐσκι, είπαμε, δεν κρίνουμε εδώ) και θα λέει ότι καλά έκανες, και δεν το μετάνιωσες καθόλου, και σου έφυγε ένα τεράστιο βάρος και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα, μια χαρά δεν είσαι;
Μια χαρά είσαι. Συνήθως μεσολαβούν μια-δυο μέρες από τη χυλόπιτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι μια χαρά –κάπως σαν το σπάσιμο του ποδιού, που δεν πονάει αμέσως. Όταν το συνειδητοποιήσεις, έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι σαν μίνι χωρισμό (ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κανονικό χωρισμό όσο μεγαλύτερο διάστημα έχει περάσει από τη στιγμή που ερωτεύτηκες μέχρι την χυλόπιτα) συν κάτι μακράν χειρότερο: την τσακισμένη σου αυτοπεποίθηση. Ναι, εκείνη που έλεγε προχτές στους φίλους σου ότι είσαι μια χαρά.
Στο σημείο αυτό, έχουμε καλά και κακά νέα: Τα καλά νέα είναι ότι θα σου περάσει. Τα κακά νέα είναι ότι δεν θα σου περάσει αύριο –ούτε μεθαύριο, ούτε την άλλη εβδομάδα. Για την ακρίβεια, την άλλη εβδομάδα θα σου έχουν πιθανότατα περάσει τα συμπτώματα του κάτι-σαν-μίνι-χωρισμού, αλλά θα σου έχει μείνει η τσακισμένη αυτοπεποίθηση, η οποία όσο περνούν οι μέρες θα μοιάζει όλο και περισσότερο με κουσούρι που θα το κουβαλάς αιώνια. Όσο και αν δεν το πιστεύεις τώρα, μπορούμε να υπογράψουμε ότι δεν θα είναι. Και να παραθέσουμε πέντε δοκιμασμένες συνταγές, για να το πιστέψεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Βήμα 1ο: Η άρνηση
Όπως και με τον χωρισμό, και με όλες γενικώς τις δύσκολες καταστάσεις, όσο περισσότερο τις συζητάς/ σκέφτεσαι/ αναλύεις, τόσο παρατείνεις το διάστημα της «αποθεραπείας». Βγάλε τα καψουροτράγουδα από το repeat, σταμάτα να βολτάρεις στα μέρη που σου τον/ την θυμίζουν, αντιστάσου στον πειρασμό να αναπτύξεις «το χρονικό μιας χυλόπιτας» με κάθε λεπτομέρεια σε γνωστούς, αγνώστους και περαστικούς στα φανάρια.
Προσοχή-προσοχή, εδώ υπάρχει μια παγίδα: Να αναπτύξεις τις τεχνικές της αυθυποβολής σε σημείο τέτοιο που να πείσεις τον εαυτό σου όχι μόνο ότι δεν συνέβη (που θα ήταν θεμιτό) αλλά και ότι «δεν το εννοούσε», «δεν το σκέφτηκε καλά», «δεν το έθεσες σωστά», οπότε γιατί να μην ξαναδοκιμάσεις; Αν σε οποιοδήποτε σημείο της διαδικασίας φτάσεις σε αυτήν την ακολουθία συλλογισμών, κάνε ένα κρύο ντους, πέτα το τηλέφωνο από το παράθυρο, ξάπλωσε και περίμενε να σου περάσει.
Βήμα 2ο: With a little help from my friends (που λεν’ κι οι Beatles)
Βάλε τους δύο (όχι περισσότερους) πιο κοντινούς σου ανθρώπους –στο καλύτερο σενάριο τους κολλητούς σου, στο χειρότερο τους γονείς σου– να σου απαριθμήσουν τους λόγους για τους οποίους τους αρέσεις. Ναι, είναι ντροπιαστικό, και λιγάκι αξιοθρήνητο –γι’ αυτό το ζητάς από τους δύο πιο κοντινούς σου ανθρώπους και μόνο. Για την τσακισμένη σου αυτοπεποίθηση, πάντως, κάνει θαύματα. Ειδικά αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να καταφέρουν να σε πείσουν.
Βήμα 3ο: Θα βγαίνω, θα πίνω…
Σήκω από τον καναπέ, κλείσε την τηλεόραση, τίναξε τα ψίχουλα πατατακίων από την φόρμα (αν είσαι άνθρωπος με αποφασιστικότητα και μεγάλα ψυχικά αποθέματα, μπορείς να δοκιμάσεις και να αλλάξεις την φόρμα με ένα τζην) και βγες έξω. Κανείς δεν αισθάνθηκε καλύτερα με τον εαυτό του βλέποντας προχειροφτιαγμένα σήριαλ και reality μαγειρικής. Για ποιον τις γράφουμε εμείς όλες αυτές τις προτάσεις εξόδου κάθε μέρα;
Βήμα 4ο: Δουλειά σου
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, μια πολύ καλή «ένεση αυτοπεποίθησης» (για να το θέσουμε με τον όρο των γυναικείων περιοδικών) είναι το να πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Όπου «δουλειά» δεν είναι απαραίτητα η ανύπαρκτη/ κακοπληρωμένη/ βαρετή-μέχρι-θανάτου δουλειά γραφείου που μπορεί να κάνεις, αλλά οτιδήποτε δημιουργικό μπορεί να σε παθιάζει: Από το να πλέκεις κασκολάκια μέχρι να γράφεις στο blog σου, να ψήνεις cupcakes ή να σχεδιάζεις web comics. Όταν το αποτέλεσμα σου αρέσει (πάντα φτάνει μια στιγμή που το αποτέλεσμα σου αρέσει) είσαι κοντά στο σημείο να σου (ξαν)αρέσει και εκείνος που το δημιούργησε –ο εαυτός σου, ντε.
Βήμα 5ο: Γνωριζόμαστε από κάπου;
Και κάπου εδώ, είσαι σε καλό σημείο για να φλερτάρεις ξανά, εκεί που θα βγαίνεις και θα πίνεις (και λόγο δεν θα δίνεις). Και όχι, δεν έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι ότι «θα ξαναφάς τα μούτρα σου»: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει σπουδαία αντανακλαστικά όταν πρόκειται για το ένστικτο της επιβίωσης –στην προκειμένη περίπτωση, της αποφυγής όλης αυτής της κουραστικής διαδικασίας. Πράγμα που σημαίνει ότι το φλερτ σε κάτι τέτοιες περιστάσεις είναι απολύτως ακίνδυνο. Τουλάχιστον για εσένα. Για την άλλη εμπλεκόμενη πλευρά δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τίποτα. Άλλωστε, είπαμε, συμβαίνει σε όλους, αργά ή γρήγορα.
Γνωριστήκατε, ερωτευτήκατε –ή τουλάχιστον έτσι νόμισες– μάζεψες τα κουράγια σου, πήρες τις βαθιές σου ανάσες (και κανά-δυο ποτηράκια αλκοόλ ενδεχομένως, εμείς δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε) και του/ της το είπες. Κι εκείνος/η… «δεν ήταν σε φάση», «δεν κατάλαβε», «δεν σε βλέπει έτσι» και άλλα τέτοια όμορφα. Αν ήσασταν πρωταγωνιστές σε ταινία, στο background θα έβρεχε. Και οι Franz Ferdinand θα τραγουδούσαν “Why don’t you walk away?”.
Σε σχέση με τον χωρισμό, η απόρριψη αυτού του είδους (χυλόπιτα, αν προτιμάτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) είναι πιο ύπουλη για την ψυχοσύνθεσή σου. Δεν θα σε στεναχωρήσει ακριβώς την στιγμή που συμβαίνει. Θα σε αφήσει να πας σπίτι, νιώθοντας λίγο μουδιασμένος αλλά πολύ περήφανος για το κουράγιο και τη γενναιότητά σου. Κι αυτή η αυτοπεποίθηση είναι που θα μιλάει την άλλη μέρα στους φίλους σου πάνω από αχνιστές κούπες καφέ (ή ποτήρια ουΐσκι, είπαμε, δεν κρίνουμε εδώ) και θα λέει ότι καλά έκανες, και δεν το μετάνιωσες καθόλου, και σου έφυγε ένα τεράστιο βάρος και στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα, μια χαρά δεν είσαι;
Μια χαρά είσαι. Συνήθως μεσολαβούν μια-δυο μέρες από τη χυλόπιτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι μια χαρά –κάπως σαν το σπάσιμο του ποδιού, που δεν πονάει αμέσως. Όταν το συνειδητοποιήσεις, έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι σαν μίνι χωρισμό (ο οποίος μοιάζει περισσότερο με κανονικό χωρισμό όσο μεγαλύτερο διάστημα έχει περάσει από τη στιγμή που ερωτεύτηκες μέχρι την χυλόπιτα) συν κάτι μακράν χειρότερο: την τσακισμένη σου αυτοπεποίθηση. Ναι, εκείνη που έλεγε προχτές στους φίλους σου ότι είσαι μια χαρά.
Στο σημείο αυτό, έχουμε καλά και κακά νέα: Τα καλά νέα είναι ότι θα σου περάσει. Τα κακά νέα είναι ότι δεν θα σου περάσει αύριο –ούτε μεθαύριο, ούτε την άλλη εβδομάδα. Για την ακρίβεια, την άλλη εβδομάδα θα σου έχουν πιθανότατα περάσει τα συμπτώματα του κάτι-σαν-μίνι-χωρισμού, αλλά θα σου έχει μείνει η τσακισμένη αυτοπεποίθηση, η οποία όσο περνούν οι μέρες θα μοιάζει όλο και περισσότερο με κουσούρι που θα το κουβαλάς αιώνια. Όσο και αν δεν το πιστεύεις τώρα, μπορούμε να υπογράψουμε ότι δεν θα είναι. Και να παραθέσουμε πέντε δοκιμασμένες συνταγές, για να το πιστέψεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Βήμα 1ο: Η άρνηση
Όπως και με τον χωρισμό, και με όλες γενικώς τις δύσκολες καταστάσεις, όσο περισσότερο τις συζητάς/ σκέφτεσαι/ αναλύεις, τόσο παρατείνεις το διάστημα της «αποθεραπείας». Βγάλε τα καψουροτράγουδα από το repeat, σταμάτα να βολτάρεις στα μέρη που σου τον/ την θυμίζουν, αντιστάσου στον πειρασμό να αναπτύξεις «το χρονικό μιας χυλόπιτας» με κάθε λεπτομέρεια σε γνωστούς, αγνώστους και περαστικούς στα φανάρια.
Προσοχή-προσοχή, εδώ υπάρχει μια παγίδα: Να αναπτύξεις τις τεχνικές της αυθυποβολής σε σημείο τέτοιο που να πείσεις τον εαυτό σου όχι μόνο ότι δεν συνέβη (που θα ήταν θεμιτό) αλλά και ότι «δεν το εννοούσε», «δεν το σκέφτηκε καλά», «δεν το έθεσες σωστά», οπότε γιατί να μην ξαναδοκιμάσεις; Αν σε οποιοδήποτε σημείο της διαδικασίας φτάσεις σε αυτήν την ακολουθία συλλογισμών, κάνε ένα κρύο ντους, πέτα το τηλέφωνο από το παράθυρο, ξάπλωσε και περίμενε να σου περάσει.
Βήμα 2ο: With a little help from my friends (που λεν’ κι οι Beatles)
Βάλε τους δύο (όχι περισσότερους) πιο κοντινούς σου ανθρώπους –στο καλύτερο σενάριο τους κολλητούς σου, στο χειρότερο τους γονείς σου– να σου απαριθμήσουν τους λόγους για τους οποίους τους αρέσεις. Ναι, είναι ντροπιαστικό, και λιγάκι αξιοθρήνητο –γι’ αυτό το ζητάς από τους δύο πιο κοντινούς σου ανθρώπους και μόνο. Για την τσακισμένη σου αυτοπεποίθηση, πάντως, κάνει θαύματα. Ειδικά αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να καταφέρουν να σε πείσουν.
Βήμα 3ο: Θα βγαίνω, θα πίνω…
Σήκω από τον καναπέ, κλείσε την τηλεόραση, τίναξε τα ψίχουλα πατατακίων από την φόρμα (αν είσαι άνθρωπος με αποφασιστικότητα και μεγάλα ψυχικά αποθέματα, μπορείς να δοκιμάσεις και να αλλάξεις την φόρμα με ένα τζην) και βγες έξω. Κανείς δεν αισθάνθηκε καλύτερα με τον εαυτό του βλέποντας προχειροφτιαγμένα σήριαλ και reality μαγειρικής. Για ποιον τις γράφουμε εμείς όλες αυτές τις προτάσεις εξόδου κάθε μέρα;
Βήμα 4ο: Δουλειά σου
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, μια πολύ καλή «ένεση αυτοπεποίθησης» (για να το θέσουμε με τον όρο των γυναικείων περιοδικών) είναι το να πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά. Όπου «δουλειά» δεν είναι απαραίτητα η ανύπαρκτη/ κακοπληρωμένη/ βαρετή-μέχρι-θανάτου δουλειά γραφείου που μπορεί να κάνεις, αλλά οτιδήποτε δημιουργικό μπορεί να σε παθιάζει: Από το να πλέκεις κασκολάκια μέχρι να γράφεις στο blog σου, να ψήνεις cupcakes ή να σχεδιάζεις web comics. Όταν το αποτέλεσμα σου αρέσει (πάντα φτάνει μια στιγμή που το αποτέλεσμα σου αρέσει) είσαι κοντά στο σημείο να σου (ξαν)αρέσει και εκείνος που το δημιούργησε –ο εαυτός σου, ντε.
Βήμα 5ο: Γνωριζόμαστε από κάπου;
Και κάπου εδώ, είσαι σε καλό σημείο για να φλερτάρεις ξανά, εκεί που θα βγαίνεις και θα πίνεις (και λόγο δεν θα δίνεις). Και όχι, δεν έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι ότι «θα ξαναφάς τα μούτρα σου»: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει σπουδαία αντανακλαστικά όταν πρόκειται για το ένστικτο της επιβίωσης –στην προκειμένη περίπτωση, της αποφυγής όλης αυτής της κουραστικής διαδικασίας. Πράγμα που σημαίνει ότι το φλερτ σε κάτι τέτοιες περιστάσεις είναι απολύτως ακίνδυνο. Τουλάχιστον για εσένα. Για την άλλη εμπλεκόμενη πλευρά δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τίποτα. Άλλωστε, είπαμε, συμβαίνει σε όλους, αργά ή γρήγορα.
