Παράλληλες σχέσεις: Να μείνω ή να φύγω;
Οι ορμόνες σου λένε να ζήσεις τον έρωτά σου, η συνείδησή σου να μείνεις στην «επίσημη» σχέση σου. Εμείς έχουμε το τεστ που θα σε βγάλει από το δίλημμα.
της Ηρώς Κουνάδη
Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο όρος παράλληλες σχέσεις δεν θα υπήρχε –τουλάχιστον όχι με την αρνητική του έννοια. Είτε επειδή η κοινωνία μας θα ήταν πολύ προηγμένη για να προσκολλάται στην παράδοση της μονογαμίας, είτε επειδή –με τα σημερινά μονογαμικά δεδομένα– όλοι θα ήταν ειλικρινείς με όλους, και θα χώριζαν πριν αποφασίσουν να κάνουν σχέση με το καινούριο αντικείμενο του πόθου τους. Επειδή, όμως, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από ιδανικούς κόσμους και σενάρια επιστημονικής φαντασίας, οι παράλληλες σχέσεις υπάρχουν, για μια σειρά από λόγους που έχουν να κάνουν με παιδικά απωθημένα και ανασφάλειες στη χειρότερη περίπτωση, ή με τον έρωτα που σου χτυπά την πόρτα εκεί που είσαι σίγουρος ότι την έχεις τριπλοκλειδώσει, στην καλύτερη.
Εμείς, τώρα, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τη μία ή την άλλη περίπτωση, ή να αναλύσουμε το γιατί «συμβαίνουν» οι παράλληλες σχέσεις. Είμαστε εδώ για να αναγνωρίσουμε ότι δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που την «πάτησε» και «έμπλεξε», να σου κάνουμε ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη, και να σε βοηθήσουμε να βγεις από το βασανιστικό δίλημμα να μείνεις (στην επίσημη σχέση σου, να χωρίσεις τον/την «παράνομο» δηλαδή) ή να φύγεις (και να συνεχίσεις ανενόχλητος να ζεις τον έρωτά σου, κι όπου σε βγάλει).
Να μείνεις (στην «επίσημη» σχέση) αν…
Ήσασταν γενικώς μια χαρά: Μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος ο άλλος, ή εκείνη η άλλη, κι εσύ τον/την ερωτεύτηκες. Κι άρχισες να σκέφτεσαι –και να ακούς από φίλους και γνωστούς– το κλισέ που λέει ότι δεν θα τον είχες ερωτευτεί αν η σχέση σου ήταν «βράχος», και δεν είχε χώρο για τρίτα πρόσωπα, και σε κάλυπτε σε όλους τους τομείς και όλα αυτά τα φιλοσοφημένα. Λοιπόν, σου έχουμε νέα: Μια σχέση, ας πούμε, τριών ή πέντε χρόνων μπορεί να σε καλύπτει σε όλους του τομείς, εκτός από έναν: αυτόν του έρωτα που παράγει ορμόνες οι οποίες σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο γεμάτο πεταλούδες. Εσύ, τώρα, μπορεί κάποια στιγμή να αποφασίσεις ότι θα είσαι μια χαρά και χωρίς πεταλουδίσιες ορμόνες –είτε επειδή είσαι πολύ μεγάλος για έρωτες, είτε επειδή χόρτασες περιπέτεια στη ζωή σου, είτε επειδή ο έρωτας περνάει, αλλά το χουχούλιασμα στον καναπέ και η κοινή σας ζωή είναι μόνιμες καταστάσεις. Και να επιστρέψεις στην «επίσημη» σχέση.
Κατά βάθος ξέρεις ότι θα σου περάσει: Βλέπεις το αντικείμενου του (παράνομου) πόθου σου σε απόσταση πενήντα μέτρων και ανεβάζεις παλμούς, ιδρώνουν οι παλάμες σου, κλείνετε ραντεβού για το Σάββατο και περνάς την πιο ωραία εβδομάδα της ζωής σου, απλώς και μόνο επειδή μετράς τις μέρες αντίστροφα μέχρι να τον δεις. Αν, όμως, δοκιμάσεις να σκεφτείς μια εκδοχή κοινής ζωής σε έναν χρόνο από σήμερα, η εικόνα δε μοιάζει ειδυλλιακή: Υπάρχουν στοιχεία στον χαρακτήρα του που δε σου πολυαρέσουν –και τα οποία απλώς τώρα επιλέγεις να παραβλέπεις επειδή είσαι ερωτευμένος– έχετε πολύ διαφορετικούς τρόπους ζωής, ή είστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως λέγαμε και πριν, ο έρωτας περνάει, οι πολιτικές απόψεις και τα μουσικά γούστα μένουν για πάντα.
Υπάρχουν κι άλλοι εμπλεκόμενοι στην «επίσημη» σχέση σου: Και δεν εννοούμε τους κοινούς σας φίλους που θα έρθουν σε δύσκολη θέση, ποιον από τους δυο σας να καλούν στις επόμενες εξόδους, ούτε τη μαμά σου, που δεν θα βρει άλλον να εκτιμά τα γεμιστά της σαν εκείνον. Εννοούμε τα ανήλικα μέλη της σχέσης σας, που θα μεγαλώσουν με παιδικά τραύματα και ροπή προς τις παράλληλες σχέσεις.
Να φύγεις (από την «επίσημη» σχέση) αν…
Δεν είναι η πρώτη φορά που σου συμβαίνει: Για την ακρίβεια, έχεις «ερωτευτεί» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέντε-έξι φορές τα τελευταία τρία χρόνια. Κάποιοι από αυτούς τους «έρωτες» έχουν γίνει παράλληλες σχέσεις, κάποιοι απλή απιστία της μιας βραδιάς, κάποιοι άλλοι έχουν μείνει στο μυαλό σου. Όπως και να ‘χει, η παράλληλη σχέση για την οποία μιλάμε τώρα δεν ήταν η κακιά η ώρα που τα έφερε έτσι ώστε να ερωτευτείς τον συγκλονιστικότερο άνθρωπο του κόσμου, τον οποίο η μοίρα βρήκε να ρίξει στο διάβα σου ενώ είχες ήδη σχέση. Είναι η εικοστή πέμπτη κατά σειρά συνέπεια του γεγονότος ότι αρνείσαι να παραδεχτείς –στον εαυτό σου ή στον «επίσημο» άλλο– ότι η σχέση σου δεν σε καλύπτει.
Ο μόνος λόγος που μένεις μέχρι τώρα είναι για να «μην τον/την στεναχωρήσεις»: Δεν θέλουμε να διακόψουμε την ώρα που συγχαίρεις τον εαυτό σου για τον μέγιστο αλτρουισμό που επιδεικνύεις, αλλά πρέπει να το πούμε: Κανείς δεν είναι χαρούμενος με έναν σύντροφο που μένει στη σχέση επειδή τον λυπάται –είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι. Και επιπλέον, μακροπρόθεσμα το μόνο που θα καταφέρεις είναι να είστε κι οι δύο δυστυχισμένοι: Εσύ επειδή ήθελες κάτι άλλο, κι εκείνος επειδή θα αναρωτιέται αιώνια πού έκανε λάθος και τι πήγε στραβά.
Δυσκολεύεσαι (σε σημείο σωματικού πόνου) να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν/η που μέχρι σήμερα είναι ο «παράνομος» έρωτάς σου: Και είσαι σίγουρος ότι δεν είναι ιδέα σου/ υπερβολικός ενθουσιασμός/ παρενέργεια του έρωτα που θα περάσει μετά το πρώτο εξάμηνο. Έχεις ξαναϋπάρξει ερωτευμένος/η και έχεις προσέξει (θέλουμε να ελπίζουμε) πόσο γρήγορα περνά η παρενέργεια αυτή που σε κάνει να κυκλοφορείς παντού λες και βρίσκεσαι σε μόνιμη κατάσταση μέθης. Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιο νηφάλιο διάλειμμα από την επίδραση της οξυτοκίνης (της ορμόνης του έρωτα, ντε) έχεις δοκιμάσει να σκεφτείς τον εαυτό σου σε ένα-δυο χρόνια. Μετά έχεις δοκιμάσει να «βγάλεις» εκείνον/η από την εικόνα. Κι έχεις παρατηρήσει μια ελαφρά δυσκολία στην αναπνοή σου.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο όρος παράλληλες σχέσεις δεν θα υπήρχε –τουλάχιστον όχι με την αρνητική του έννοια. Είτε επειδή η κοινωνία μας θα ήταν πολύ προηγμένη για να προσκολλάται στην παράδοση της μονογαμίας, είτε επειδή –με τα σημερινά μονογαμικά δεδομένα– όλοι θα ήταν ειλικρινείς με όλους, και θα χώριζαν πριν αποφασίσουν να κάνουν σχέση με το καινούριο αντικείμενο του πόθου τους. Επειδή, όμως, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από ιδανικούς κόσμους και σενάρια επιστημονικής φαντασίας, οι παράλληλες σχέσεις υπάρχουν, για μια σειρά από λόγους που έχουν να κάνουν με παιδικά απωθημένα και ανασφάλειες στη χειρότερη περίπτωση, ή με τον έρωτα που σου χτυπά την πόρτα εκεί που είσαι σίγουρος ότι την έχεις τριπλοκλειδώσει, στην καλύτερη.
Εμείς, τώρα, δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τη μία ή την άλλη περίπτωση, ή να αναλύσουμε το γιατί «συμβαίνουν» οι παράλληλες σχέσεις. Είμαστε εδώ για να αναγνωρίσουμε ότι δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που την «πάτησε» και «έμπλεξε», να σου κάνουμε ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη, και να σε βοηθήσουμε να βγεις από το βασανιστικό δίλημμα να μείνεις (στην επίσημη σχέση σου, να χωρίσεις τον/την «παράνομο» δηλαδή) ή να φύγεις (και να συνεχίσεις ανενόχλητος να ζεις τον έρωτά σου, κι όπου σε βγάλει).
Να μείνεις (στην «επίσημη» σχέση) αν…
Ήσασταν γενικώς μια χαρά: Μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος ο άλλος, ή εκείνη η άλλη, κι εσύ τον/την ερωτεύτηκες. Κι άρχισες να σκέφτεσαι –και να ακούς από φίλους και γνωστούς– το κλισέ που λέει ότι δεν θα τον είχες ερωτευτεί αν η σχέση σου ήταν «βράχος», και δεν είχε χώρο για τρίτα πρόσωπα, και σε κάλυπτε σε όλους τους τομείς και όλα αυτά τα φιλοσοφημένα. Λοιπόν, σου έχουμε νέα: Μια σχέση, ας πούμε, τριών ή πέντε χρόνων μπορεί να σε καλύπτει σε όλους του τομείς, εκτός από έναν: αυτόν του έρωτα που παράγει ορμόνες οι οποίες σε κάνουν να βλέπεις τον κόσμο γεμάτο πεταλούδες. Εσύ, τώρα, μπορεί κάποια στιγμή να αποφασίσεις ότι θα είσαι μια χαρά και χωρίς πεταλουδίσιες ορμόνες –είτε επειδή είσαι πολύ μεγάλος για έρωτες, είτε επειδή χόρτασες περιπέτεια στη ζωή σου, είτε επειδή ο έρωτας περνάει, αλλά το χουχούλιασμα στον καναπέ και η κοινή σας ζωή είναι μόνιμες καταστάσεις. Και να επιστρέψεις στην «επίσημη» σχέση.
Κατά βάθος ξέρεις ότι θα σου περάσει: Βλέπεις το αντικείμενου του (παράνομου) πόθου σου σε απόσταση πενήντα μέτρων και ανεβάζεις παλμούς, ιδρώνουν οι παλάμες σου, κλείνετε ραντεβού για το Σάββατο και περνάς την πιο ωραία εβδομάδα της ζωής σου, απλώς και μόνο επειδή μετράς τις μέρες αντίστροφα μέχρι να τον δεις. Αν, όμως, δοκιμάσεις να σκεφτείς μια εκδοχή κοινής ζωής σε έναν χρόνο από σήμερα, η εικόνα δε μοιάζει ειδυλλιακή: Υπάρχουν στοιχεία στον χαρακτήρα του που δε σου πολυαρέσουν –και τα οποία απλώς τώρα επιλέγεις να παραβλέπεις επειδή είσαι ερωτευμένος– έχετε πολύ διαφορετικούς τρόπους ζωής, ή είστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες. Όπως λέγαμε και πριν, ο έρωτας περνάει, οι πολιτικές απόψεις και τα μουσικά γούστα μένουν για πάντα.
Υπάρχουν κι άλλοι εμπλεκόμενοι στην «επίσημη» σχέση σου: Και δεν εννοούμε τους κοινούς σας φίλους που θα έρθουν σε δύσκολη θέση, ποιον από τους δυο σας να καλούν στις επόμενες εξόδους, ούτε τη μαμά σου, που δεν θα βρει άλλον να εκτιμά τα γεμιστά της σαν εκείνον. Εννοούμε τα ανήλικα μέλη της σχέσης σας, που θα μεγαλώσουν με παιδικά τραύματα και ροπή προς τις παράλληλες σχέσεις.
Να φύγεις (από την «επίσημη» σχέση) αν…
Δεν είναι η πρώτη φορά που σου συμβαίνει: Για την ακρίβεια, έχεις «ερωτευτεί» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέντε-έξι φορές τα τελευταία τρία χρόνια. Κάποιοι από αυτούς τους «έρωτες» έχουν γίνει παράλληλες σχέσεις, κάποιοι απλή απιστία της μιας βραδιάς, κάποιοι άλλοι έχουν μείνει στο μυαλό σου. Όπως και να ‘χει, η παράλληλη σχέση για την οποία μιλάμε τώρα δεν ήταν η κακιά η ώρα που τα έφερε έτσι ώστε να ερωτευτείς τον συγκλονιστικότερο άνθρωπο του κόσμου, τον οποίο η μοίρα βρήκε να ρίξει στο διάβα σου ενώ είχες ήδη σχέση. Είναι η εικοστή πέμπτη κατά σειρά συνέπεια του γεγονότος ότι αρνείσαι να παραδεχτείς –στον εαυτό σου ή στον «επίσημο» άλλο– ότι η σχέση σου δεν σε καλύπτει.
Ο μόνος λόγος που μένεις μέχρι τώρα είναι για να «μην τον/την στεναχωρήσεις»: Δεν θέλουμε να διακόψουμε την ώρα που συγχαίρεις τον εαυτό σου για τον μέγιστο αλτρουισμό που επιδεικνύεις, αλλά πρέπει να το πούμε: Κανείς δεν είναι χαρούμενος με έναν σύντροφο που μένει στη σχέση επειδή τον λυπάται –είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι. Και επιπλέον, μακροπρόθεσμα το μόνο που θα καταφέρεις είναι να είστε κι οι δύο δυστυχισμένοι: Εσύ επειδή ήθελες κάτι άλλο, κι εκείνος επειδή θα αναρωτιέται αιώνια πού έκανε λάθος και τι πήγε στραβά.
Δυσκολεύεσαι (σε σημείο σωματικού πόνου) να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν/η που μέχρι σήμερα είναι ο «παράνομος» έρωτάς σου: Και είσαι σίγουρος ότι δεν είναι ιδέα σου/ υπερβολικός ενθουσιασμός/ παρενέργεια του έρωτα που θα περάσει μετά το πρώτο εξάμηνο. Έχεις ξαναϋπάρξει ερωτευμένος/η και έχεις προσέξει (θέλουμε να ελπίζουμε) πόσο γρήγορα περνά η παρενέργεια αυτή που σε κάνει να κυκλοφορείς παντού λες και βρίσκεσαι σε μόνιμη κατάσταση μέθης. Παρ’ όλα αυτά, σε κάποιο νηφάλιο διάλειμμα από την επίδραση της οξυτοκίνης (της ορμόνης του έρωτα, ντε) έχεις δοκιμάσει να σκεφτείς τον εαυτό σου σε ένα-δυο χρόνια. Μετά έχεις δοκιμάσει να «βγάλεις» εκείνον/η από την εικόνα. Κι έχεις παρατηρήσει μια ελαφρά δυσκολία στην αναπνοή σου.
