Τιμής ένεκεν; Όχι μόνο. Εξακολουθούμε να λατρεύουμε την 50 χιλιομέτρων ακτή της Ηλείας, ακόμα και μετά τα τραγικά γεγονότα του 2007. Και μην ακούσουμε κανέναν να πει «μα κάηκε». Η φύση γύρω της έχει ήδη βάλει σε κίνηση τους ιδιαίτερους μηχανισμούς επιβίωσής της –θα το καταλάβετε από το ζιγκ ζαγκ που θα χρειαστεί να κάνετε στους αμμόλοφους, για να αποφύγετε τα λιλιπούτεια πευκάκια που έχουν αρχίσει να φυτρώνουν– και η παραλία είναι πάντα εκείνη που ήταν. Αυτή με τη χρυσαφένια άμμο, τον ανοιχτό ορίζοντα, τα κατάλευκα κρινάκια, τα τιρκουάζ νερά του Ιονίου και το θεαματικό ηλιοβασίλεμα. 
Αν ήταν γυναίκα, θα ήταν αυτή που ξεχωρίζει από τις τέλειες καμπύλες της. Η παραλία σταρ της Πύλου ξεχωρίζει για το τέλειο, κυκλικό της σχήμα, τη βελούδινη, χρυσαφένια άμμο της και τα διάφανα, γαλανά νερά που είναι τα πρώτα που ζεσταίνονται, λόγω του φυσικού σχηματισμού του κολπίσκου. Την αγαπούν ιδιαίτερα οι λάτρεις της Ιστορίας, για τους δύο λοφίσκους που κλείνουν τις άκρες της –στον ένα είναι κτισμένο το Παλαιόκαστρο, το βυζαντινό κάστρο της Πύλου, στο άλλο ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος του Θρασυμήδη– αλλά και οι οπαδοί του… socializing, καθότι Σαββατοκύριακα, γιορτές και αργίες βουλιάζει από κόσμο. Αν ανήκετε περισσότερο στη συνομοταξία των ερημιτών, η περιοχή διαθέτει κι εναλλακτικές επιλογές: η παραλία της Γιάλοβας, η Χρυσή Άμμος κοντά στη λιμνοθάλασσα του Διβαρίου, η παραλία του χωριού Ρωμανός και η παραλία στο Μάτι, μετά το χωριό Τραγάνα, είναι πανέμορφες, αλλά όχι τόσο δημοφιλείς. 
Αλλάξαμε πλευρά. Στην άκρη του κόσμου, με τον Πάρνωνα να… καλύπτει τα νώτα του και το Μυρτώο να απλώνεται μέχρι τον ορίζοντα μπροστά του, το Κυπαρίσσι αποτελεί εξτρίμ επιλογή για ένα μόνο Σαββατοκύριακο. Αν, όμως, έχουμε μια έξτρα ημέρα, ή αν λίγες παραπάνω ώρες οδήγησης δε μας τρομάζουν, η γαλήνη του, τα απαράμιλλα τοπία και η αίσθηση του απάτητου που το περιβάλλει θα μας ανταμείψουν. Δύο απέραντες παραλίες, η Μεγάλη Άμμος, με τα ασπρόμαυρα βότσαλά της και τα εύρωστα αλμυρίκια, και η Αγία Κυριακή, με τα βράχια της και τα καταγάλανα νερά να λαμπυρίζουν κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, απέχουν έτη φωτός από οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση –ούτε ξαπλώστρες, ούτε ομπρέλες, ούτε beach bars να παίζουν εκκωφαντική μουσική θα βρείτε εδώ. Πώς να αδικήσεις εκείνους που θεωρούν ότι εδώ βρίσκεται η ομορφότερη γωνιά της Ελλάδας, και γκρινιάζουν κάθε φορά που αναφερόμαστε σε αυτήν, τρέμοντας μην ανακαλύψουν τα πλήθη τον μυστικό παράδεισό τους; 
Μπορεί το Φεστιβάλ Επιδαύρου να θέλει ακόμη ένα μήνα και κάτι για να ανοίξει αυλαία, εμείς όμως λέμε φέτος να αποτίσουμε νωρίτερα το δέοντα φόρο τιμής στον πιο στάνταρ προορισμό των καλοκαιρινών weekends μας. Και να σας συστήσουμε και τις παραλίες του, σε περίπτωση που δεν έτυχε να αφιερώσετε χρόνο πριν ή μετά τις παραστάσεις για να τις ανακαλύψετε. Πρώτη και δημοφιλέστερη η Κάντια, με τα πολύχρωμα βότσαλα, τα πεντακάθαρα νερά της και τα γραφικά ταβερνάκια πλάι στο κύμα. Πανέμορφο και με πιο νεανικό vibe το Κονδύλι, στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι Βιβάρι, με beach bars και water sports, αλλά και… ερημική εναλλακτική, στο διπλανό κολπίσκο, τον οποίο προσεγγίζετε περπατώντας μέσα στο νερό στην άκρη της παραλίας. Ιδανικοί για εξερεύνηση οι μικροί, αμμουδεροί κολπίσκοι πριν φτάσετε στο Βιβάρι, ερχόμενοι από Επίδαυρο. «Φεστιβαλικές», δημοφιλείς και καταπράσινες, πλαισιωμένες από μυρωδάτα πεύκα, οι παραλίες της Επιδαύρου –για όσους βαριούνται να οδηγούν– Νησί, Γιαλάσι και Καλαμάκι. 
Περούλια, Γαργαρού, Αγία Τριάδα, Αρτάκι, Ζάγκα, Μέμι, Τσαπί, Φανερωμένη. Οκτώ παραλίες αριθμεί συνολικά ο δήμος Κορώνης. Οκτώ διαμαντάκια που αξίζει να τα ανακαλύψετε ένα προς ένα, για το ιδιαίτερο του χαρακτήρα του καθενός από αυτά, αλλά και για τα κοινά χαρακτηριστικά τους: την ψιλή, χρυσαφένια άμμο και τα πεντακάθαρα, ζεστά νερά του Κόλπου της Καλαμάτας. Οι φίλοι των beach bars αγαπούν πολύ τα Περούλια, με τις καλαμένιες τέντες να προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους, ενώ εξίσου δημοφιλής είναι και η Ζάγκα, με τα παραθαλάσσια ταβερνάκια της, που σερβίρουν φρεσκότατα θαλασσινά εκεί που σκάει το κύμα. Οι πιο σπορτίφ κατευθύνονται στο Μεμί που διαθέτει και γήπεδα beach volley και ποδοσφαίρου. 
Λακωνική. Όχι γιατί η άλλη πλευρά δεν έχει ωραίες παραλίες –οι φαν της Στούπας, για παράδειγμα, ορκίζονται στο όνομά της– αλλά γιατί λατρεύουμε τους μικρούς, δαντελωτούς κολπίσκους της ανατολικής ακτογραμμής. Ο Κότρωνας, ή για την ακρίβεια το Νησάκι, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι την παραλία με τα γαλαζοπράσινα νερά και τα λευκά βότσαλα, ανάμεσα στον Κότρωνα και το Φλομοχώρι, το συγκλονιστικό Μαρμάρι με το σεληνιακό τοπίο που το περιβάλλει και το Πόρτο Κάγιο, με τα γραφικά ταβερνάκια πλάι στο κύμα, συνιστούν μάλλον το top 3 μας. Λίγο βορειότερα, το Μαυροβούνι και το Βαθύ Αγερανού, με τις απέραντες αμμουδιές τους, με την ψιλή άμμο που χρυσίζει στο φως του ήλιου και τα πεντακάθαρα νερά βουλιάζουν από κόσμο κάθε γιορτή και σχόλη –Σαββατοκύριακων περιλαμβανομένων– και όχι άδικα. Το κοινό μυστικό των ορκισμένων οπαδών της περιοχής, βέβαια, είναι οι μικροί, ανώνυμοι στην πλειοψηφία τους κολπίσκοι, στο νοτιότερο τμήμα της, ανάμεσα στα Άλικα και τη Βάθεια, με το ψιλό βοτσαλάκι, τα κρυστάλλινα νερά και την ανυπέρβλητη αίσθηση του ανέγγιχτου που αποπνέουν. 
