Επίδαυρος: Όταν το weekend γίνεται τέχνη

της Ηρώς Κουνάδη

Αργά το απόγευμα, λίγο πριν σκοτεινιάσει, θα ανεβούμε τα πέτρινα σκαλιά του αρχαίου θεάτρου ανασαίνοντας τη μυρωδιά του πεύκου και τις μνήμες χιλιάδων χρόνων ιστορίας. Θα προσπαθήσουμε για μία ακόμη φορά χωρίς επιτυχία να συλλάβουμε το γεγονός ότι στην κερκίδα μας κάθονταν άνθρωποι πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Όταν τα φώτα ανάψουν, θα ανταλλάξουμε εντυπώσεις από την παράσταση, μαζί με όλο το υπόλοιπο θέατρο, σε ένα ιστορικό ταβερνάκι του πλησιέστερου χωριού και θα χορέψουμε σε μια cult disco πλάι στην παραλία. Θα ξυπνήσουμε από το τραγούδι αμέτρητων τζιτζικιών, θα βουτήξουμε σε κρυστάλλινα νερά, θα γευτούμε φρέσκα θαλασσινά σε ταβερνάκια πάνω στο κύμα και θα εξερευνήσουμε ό,τι έχουμε αφήσει ανεξερεύνητο από την αργολική γη.

Έχουν κάτι το καθησυχαστικά οικείο τα weekends στην Επίδαυρο. Μπορεί να φταίει η ενέργεια του τόπου, η ψυχική ανάταση από τις παραστάσεις, το feeling πενταήμερης «είμαστε όλοι μια παρέα» που έχεις όταν συναντάς το διπλανό σου από το θέατρο στην ταβέρνα και μετά στη ντίσκο και μετά στην παραλία, η αίσθηση ότι αυτά τα μέρη τα ξέρεις τόσο καλά, μετά από τόσα χρόνια, που είναι κάθε χρόνο σα να επιστρέφεις στο σπίτι σου –αλλά όχι και ακριβώς έτσι, γιατί τίποτα τόσο οικείο δεν μπορεί να είναι και τόσο μυστηριακό ταυτόχρονα. Δεν το έχω προσδιορίσει ακριβώς. Ξέρω, όμως, πως αν ποτέ αναστελλόταν, ας πούμε, για ένα χρόνο το Φεστιβάλ, αυτό που θα νοσταλγούσε ο περισσότερος κόσμος δε θα ήταν τόσο οι παραστάσεις, όσο το καθιερωμένο ετήσιο προσκύνημα –το στάνταρ weekend του χρόνου.

Θα μας έλειπε, ας πούμε, πολύ η γραφική προκυμαία, το λιμανάκι της Παλαιάς Επιδαύρου, το χάζι στις πολύχρωμες βάρκες και τα ξύλινα περίπτερα των Γιορτών Αγροτουρισμού, που μας κερνούν κάθε χρόνο σπιτικά γλυκά του κουταλιού, βιολογικό μέλι και ντόπιο τσίπουρο, που μας εφοδιάζουν με ευωδιαστά σαπούνια από ελαιόλαδο και λανολίνη και μας βάζουν σε καταναλωτικό πειρασμό με περίτεχνα χειροποίητα κοσμήματα και κεριά. Θα μας έλειπαν οι βόλτες αργά το απόγευμα στο Νησί, τη χερσόνησο που χωρίζει στα δύο την παραλία, με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου που το χρωματίζουν ατμοσφαιρικά, κάνοντάς σε να θέλεις να περάσεις ώρες εδώ, με καφέ από το παρακείμενο beach bar- καντίνα- μεζεδοπωλείο, απλά να χαζεύεις τα κύματα να ακουμπούν στα πόδια σου και τον ήλιο να χάνεται πίσω από τον καταπράσινο λόφο που προστατεύει το λιμανάκι.

Θα νοσταλγούσαμε τις βουτιές σε καταγάλανα νερά στο οικογενειακό Νησί, στο κοσμοπολίτικο Γιαλάσι και στο Καλαμάκι, τη διαδρομή μέχρι το Κονδύλι, την ατμόσφαιρα πάρτι των δύο beach bars του, τη χρυσαφένια άμμο του, το μυστικό των ντόπιων για τη διπλανή, ερημική μίνι παραλία στην οποία φτάνεις μόνο κολυμπώντας –ή… τσαλαβουτώντας, τα νερά είναι ρηχά– και τα πολύχρωμα βότσαλα της μεγαλύτερης και πιο δημοφιλούς σε οικογένειες Κάντιας. Θα θέλαμε να ξαναφάμε στο μπαλκονάκι του Νίκου πάνω από το κύμα στο Βιβάρι, χαζεύοντας τα διάφανα νερά και την παραλία τσέπης ακριβώς από κάτω, προσπαθώντας –αλλά μη καταφέρνοντας– να αντισταθούμε στα θαλασσινά εδέσματα που βγαίνουν από την κουζίνα, για να βουτήξουμε μετά κατ’ ευθείαν.

Οι λάτρεις της ιστορίας θα υπέφεραν από σύνδρομο στέρησης στη σκέψη και μόνο ότι φέτος δε θα περιπλανηθούν στον μοναδικού φυσικού κάλλους αρχαιολογικό χώρο που φιλοξενεί το αρχαίο θέατρο και το Μουσείο Επιδαύρου –που λειτουργεί καθημερινά από τις 8.00 έως τις 19.00–, δε θα επισκεφθούν για νιοστή φορά το Ασκληπιείο, το Ενετικό Κάστρο και την Ακρόπολη της Βασσάς στη Νέα Επίδαυρο, δε θα σταθούν για μία έστω φευγαλέα ματιά στα απομεινάρια της Ακρόπολης και των Ρωμαϊκών τειχών, τα ερείπια παλατιού και σπιτιών, τους στύλους Δωρικού ναού, τους Μυκηναϊκούς τάφους και το μεγαλοπρεπές στολίδι της πόλης, το Μικρό Αρχαίο Θέατρο καθώς θα περπατούν στο Νησί.

Στις ρομαντικές ψυχές που συμβιβάζονται με λίγη παραπάνω οδήγηση προκειμένου να ξανανιώσουν την υποβλητική ατμόσφαιρα του Ναυπλίου θα έλειπαν οι βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια της παλιάς πόλης, το φωτισμένο Παλαμήδι που τα βράδια μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό και οι αμμουδερές παραλίες της Αρβανιτιάς και της Καραθώνας. Στους εναλλακτικούς ταξιδιώτες που χαίρονται να ανακαλύπτουν μικρά, αυθεντικά χωριά μακριά από το hype του ενοικιαζόμενου δωματίου με θέα θάλασσα θα έλειπε το low profile Λυγουριό, με τα παραδοσιακά καφενεία, τα μαγαζάκια και την πλακόστρωτη πλατεία του. Σε όλους θα έλειπε η διαδρομή μέσα στο πράσινο, με τα πεύκα στα δεξιά του δρόμου, το απέραντο γαλάζιο στα αριστερά, και τις κατάφυτες πλαγιές να βουτούν στη θάλασσα πίσω από κάθε μία από τις ατελείωτες στροφές, από τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης μέχρι την καθησυχαστική πινακίδα «Νέα Επίδαυρος».

Ευτυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να μας λείψει φέτος. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου ανοίγει επισήμως τις πύλες του αυτό το Σαββατοκύριακο –οι παραστάσεις στο Μικρό έχουν ήδη ξεκινήσει, με τον Φιλοκτήτη του Matthias Langhoff να κλέβει τις εντυπώσεις το περασμένο Παρασκευοσάββατο– κι εμείς έχουμε ήδη αποστηθίσει το πρόγραμμα, προσπαθώντας να καταλήξουμε στις παραστάσεις που θα δούμε. Δοκιμάστε κι εσείς την… αποφασιστικότητά σας, διαβάζοντας το αναλυτικό πρόγραμμα των παραστάσεων, αλλά και προτάσεις για ύπνο, φαγητό και βουτιές στον πλέον αγαπημένο προορισμό του Σαββατοκύριακου στη δεξιά στήλη, «Άρθρα Αφιερώματος».