22 βόλτες για να γιορτάσεις την άρση της απαγόρευσης
Στην Πλάκα, τα Αναφιώτικα, τον Λυκαβηττό και του Φιλοπάππου θέλουμε να μας βρει η πρώτη εβδομάδα της άρσης των περιοριστικών μέτρων.
Ποιος θα μας το έλεγε, πως θα ξυπνούσαμε μια Δευτέρα και θα έμοιαζε σαν να είναι Κυριακή. Με τον μαγιάτικο ήλιο να λάμπει, τα μηνύματα στο 13033 να αποτελούν παρελθόν, και μια φρεσκοαποκτηθείσα αίσθηση ελευθερίας να μας σπρώχνει να κάνουμε ρόδα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ναι εντάξει, σχήμα υπερβολής ήταν αυτό, δεν ακουμπάμε χεράκια σε πλακόστρωτα, ξέρουμε. Πάρε μαζί αντισηπτικό και τους δύο φίλους που σου έλειψαν πιο πολύ, και πάμε να γιορτάσουμε την άρση των περιοριστικών μέτρων βολτάροντας…
Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, χαζεύοντας την Ακρόπολη, ξεστρατίζοντας προς τα σκαλάκια του Ηρωδείου, επιστρέφοντας πάλι για να κατηφορίσουμε ως εκεί που ξεκινά το πλακόστρωτο του Πικιώνη.
Στον λόφο του Φιλοπάππου, ακολουθώντας αυτό ακριβώς, το ωραιότερο πλακόστρωτο της Αθήνας, και σκαρφαλώνοντας ως το μνημείο ενός Ρωμαίου έπαρχου από τη Συρία που αγάπησε την πόλη τόσο πολύ που ζήτησε να θαφτεί εδώ –κι εκείνη σε αντάλλαγμα του χάρισε το όνομα του ωραιότερου λόφου της.
Στην Πνύκα και τον λόφο των Μουσών, από τα ξέφωτα των οποίων καδράρεται τόσο τέλεια η Ακρόπολη.
Στα βραχάκια του Αρείου Πάγου, με αυτή την πανοραμική θέα που πιάνει από Αρχαία Αγορά μέχρι Αιγάλεω και θάλασσα.
Στον λόφο του Στρέφη, που είναι μακράν ο πιο παραγνωρισμένος λόφος της πόλης. Αν δεν τον έχεις ξανασκαρφαλώσει, ετοιμάσου για πολλά χωμάτινα μονοπάτια, πολύ πράσινο και πολλή αστική ομορφιά στη θέα.
Στην παραλιακή περαντζάδα από το Φάληρο ως τον Άλιμο, με το θαλασσινό αεράκι να μας ανακατεύει τα μαλλιά. Και με ποδήλατα, ακόμα καλύτερα.
Στη Μαρίνα του Φλοίσβου και τα καταπράσινα παρκάκια που την αγκαλιάζουν, με παγωτό χωνάκι στο χέρι και το βλέμμα στη θάλασσα.
Στα δρομάκια των Πετραλώνων, κάποια εκ των οποίων δεν είχες ποτέ προσέξει πως έχουν λουλουδιασμένες αυλές με ασβεστωμένα πεζούλια λες και είσαι σε νησί. Από την πλατεία Μερκούρη, ανηφόρισε προς του Φιλοπάππου και θα τις βρεις.
Στα τοσοδούλια σοκάκια των Αναφιώτικων, ανάμεσα σε μπλε παραθυρόφυλλα και φωτογραφίες του Ρούκουνα και γάτες που χουζουρεύουν αδιάφορες για το δράμα που ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες.
Στη σκιά των αρχοντικών του Μετς, ανηφορίζοντας λαχανιασμένοι σκαλάκια που καταλήγουν σε μυστικούς πεζόδρομους και μικρά πάρκα-έκπληξη.
Στα χωμάτινα μονοπάτια του Εθνικού Δρυμού Σουνίου (ναι, απομακρυνθήκαμε, παραμένουμε νομιμότατοι εντός περιφερειακής ενότητας) που είναι τώρα στην πιο ανθισμένη του εποχή.
Στην αμμουδιά στο Καβούρι, εκεί που οι πιο τολμηροί θα επιχειρήσουν την πρώτη βουτιά της πιο παράξενης χρονιάς που ζήσαμε ως τώρα (ναι, επιτρέπεται, το τσεκάραμε).
Στην παραλιακή περαντζάδα της Πειραϊκής, με φόντο τα αρχαία τείχη του Θεμιστοκλή από τη μια και το απέραντο γαλάζιο του Σαρωνικού από την άλλη.
Στο γιγάντιο Δάσος Συγγρού στο Μαρούσι, που μην κοιτάς που δεν το μνημονεύουμε συχνά, είναι η απόλυτη ανοιξιάτικη βόλτα στον αθηναϊκό βορρά –κι έχει και την μοναδική γοτθική εκκλησία της πόλης, για τους λάτρεις της αρχιτεκτονικής και του sightseeing.
Στο Αττικό Άλσος στο Γαλάτσι, που –ομολόγησέ το, ντροπή δεν είναι– αν δεν μένεις κάπου στα πέριξ δεν το έχεις εξερευνήσει όσο του αξίζει.
Στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά-Μαραθώνα, η απεραντοσύνη της αμμουδιάς του οποίου ενδείκνυται και για άραγμα στην παραλία με αποστάσεις μεγάλης ασφαλείας, και για μεγάλες περαντζάδες στο πευκοδάσος που την πλαισιώνει.
Στο δάσος του Υμηττού, τα χωμάτινα μονοπάτια του οποίου είναι ό,τι πρέπει για τη φυσιολατρική πεζοπορία που τόσο έχουμε ανάγκη.
Στον καταρράκτη της Πεντέλης, γιατί δεν χρειάζεται να περιμένεις ένα μήνα να ανοίξουν τα εστιατόρια για να φας με τους φίλους σου –μπορείς να στρώσεις ένα ωραιότατο πικνίκ στην εξοχή.
Στο κέντρο-κέντρο, το Εμπορικό Τρίγωνο, την «κάτω» Ερμού που περνά μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και τα στενάκια σε Γκάζι και Μοναστηράκι, γιατί δεν μας έλειψαν μόνο οι εξοχές, μη νομίζεις. Κάποιοι από εμάς γουστάρουμε και 100% αστικό τοπίο.
Στον λόφο της Καστέλλας, ανάμεσα σε νεοκλασικά βγαλμένα από μια άλλη, αριστοκρατική εποχή, και πάνω σε σκαλάκια που αγναντεύουν διαρκώς τη θάλασσα.
Στη Βασιλίσσης Σοφίας, από το Χίλτον προς τη Βουλή, που δεν την περπατάμε συχνά αν και θα έπρεπε γιατί είναι ένας από τους πιο ευρωπαϊκούς δρόμους της Αθήνας –και γιατί αυτή τη στιγμή είναι ολόκληρη βαμμένη ροζ από τα ανθάκια που σκορπίζουν στα πεζοδρόμια οι κουτσουπιές της.
Και στην Πλάκα, φυσικά, δεν πιστεύουμε να νόμιζες πως θα ξεχνάγαμε την ωραιότερη, ρομαντικότερη, απολυτότερη αθηναϊκή γειτονιά.
Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, χαζεύοντας την Ακρόπολη, ξεστρατίζοντας προς τα σκαλάκια του Ηρωδείου, επιστρέφοντας πάλι για να κατηφορίσουμε ως εκεί που ξεκινά το πλακόστρωτο του Πικιώνη.
Στον λόφο του Φιλοπάππου, ακολουθώντας αυτό ακριβώς, το ωραιότερο πλακόστρωτο της Αθήνας, και σκαρφαλώνοντας ως το μνημείο ενός Ρωμαίου έπαρχου από τη Συρία που αγάπησε την πόλη τόσο πολύ που ζήτησε να θαφτεί εδώ –κι εκείνη σε αντάλλαγμα του χάρισε το όνομα του ωραιότερου λόφου της.
Στην Πνύκα και τον λόφο των Μουσών, από τα ξέφωτα των οποίων καδράρεται τόσο τέλεια η Ακρόπολη.
Στα βραχάκια του Αρείου Πάγου, με αυτή την πανοραμική θέα που πιάνει από Αρχαία Αγορά μέχρι Αιγάλεω και θάλασσα.
Στον λόφο του Στρέφη, που είναι μακράν ο πιο παραγνωρισμένος λόφος της πόλης. Αν δεν τον έχεις ξανασκαρφαλώσει, ετοιμάσου για πολλά χωμάτινα μονοπάτια, πολύ πράσινο και πολλή αστική ομορφιά στη θέα.
Στην παραλιακή περαντζάδα από το Φάληρο ως τον Άλιμο, με το θαλασσινό αεράκι να μας ανακατεύει τα μαλλιά. Και με ποδήλατα, ακόμα καλύτερα.
Στη Μαρίνα του Φλοίσβου και τα καταπράσινα παρκάκια που την αγκαλιάζουν, με παγωτό χωνάκι στο χέρι και το βλέμμα στη θάλασσα.
Στα δρομάκια των Πετραλώνων, κάποια εκ των οποίων δεν είχες ποτέ προσέξει πως έχουν λουλουδιασμένες αυλές με ασβεστωμένα πεζούλια λες και είσαι σε νησί. Από την πλατεία Μερκούρη, ανηφόρισε προς του Φιλοπάππου και θα τις βρεις.
Στα τοσοδούλια σοκάκια των Αναφιώτικων, ανάμεσα σε μπλε παραθυρόφυλλα και φωτογραφίες του Ρούκουνα και γάτες που χουζουρεύουν αδιάφορες για το δράμα που ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες.
Στη σκιά των αρχοντικών του Μετς, ανηφορίζοντας λαχανιασμένοι σκαλάκια που καταλήγουν σε μυστικούς πεζόδρομους και μικρά πάρκα-έκπληξη.
Στα χωμάτινα μονοπάτια του Εθνικού Δρυμού Σουνίου (ναι, απομακρυνθήκαμε, παραμένουμε νομιμότατοι εντός περιφερειακής ενότητας) που είναι τώρα στην πιο ανθισμένη του εποχή.
Στην αμμουδιά στο Καβούρι, εκεί που οι πιο τολμηροί θα επιχειρήσουν την πρώτη βουτιά της πιο παράξενης χρονιάς που ζήσαμε ως τώρα (ναι, επιτρέπεται, το τσεκάραμε).
Στην παραλιακή περαντζάδα της Πειραϊκής, με φόντο τα αρχαία τείχη του Θεμιστοκλή από τη μια και το απέραντο γαλάζιο του Σαρωνικού από την άλλη.
Στο γιγάντιο Δάσος Συγγρού στο Μαρούσι, που μην κοιτάς που δεν το μνημονεύουμε συχνά, είναι η απόλυτη ανοιξιάτικη βόλτα στον αθηναϊκό βορρά –κι έχει και την μοναδική γοτθική εκκλησία της πόλης, για τους λάτρεις της αρχιτεκτονικής και του sightseeing.
Στο Αττικό Άλσος στο Γαλάτσι, που –ομολόγησέ το, ντροπή δεν είναι– αν δεν μένεις κάπου στα πέριξ δεν το έχεις εξερευνήσει όσο του αξίζει.
Στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά-Μαραθώνα, η απεραντοσύνη της αμμουδιάς του οποίου ενδείκνυται και για άραγμα στην παραλία με αποστάσεις μεγάλης ασφαλείας, και για μεγάλες περαντζάδες στο πευκοδάσος που την πλαισιώνει.
Στο δάσος του Υμηττού, τα χωμάτινα μονοπάτια του οποίου είναι ό,τι πρέπει για τη φυσιολατρική πεζοπορία που τόσο έχουμε ανάγκη.
Στον καταρράκτη της Πεντέλης, γιατί δεν χρειάζεται να περιμένεις ένα μήνα να ανοίξουν τα εστιατόρια για να φας με τους φίλους σου –μπορείς να στρώσεις ένα ωραιότατο πικνίκ στην εξοχή.
Στο κέντρο-κέντρο, το Εμπορικό Τρίγωνο, την «κάτω» Ερμού που περνά μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και τα στενάκια σε Γκάζι και Μοναστηράκι, γιατί δεν μας έλειψαν μόνο οι εξοχές, μη νομίζεις. Κάποιοι από εμάς γουστάρουμε και 100% αστικό τοπίο.
Στον λόφο της Καστέλλας, ανάμεσα σε νεοκλασικά βγαλμένα από μια άλλη, αριστοκρατική εποχή, και πάνω σε σκαλάκια που αγναντεύουν διαρκώς τη θάλασσα.
Στη Βασιλίσσης Σοφίας, από το Χίλτον προς τη Βουλή, που δεν την περπατάμε συχνά αν και θα έπρεπε γιατί είναι ένας από τους πιο ευρωπαϊκούς δρόμους της Αθήνας –και γιατί αυτή τη στιγμή είναι ολόκληρη βαμμένη ροζ από τα ανθάκια που σκορπίζουν στα πεζοδρόμια οι κουτσουπιές της.
Και στην Πλάκα, φυσικά, δεν πιστεύουμε να νόμιζες πως θα ξεχνάγαμε την ωραιότερη, ρομαντικότερη, απολυτότερη αθηναϊκή γειτονιά.
