30 απόλυτα αθηναϊκά πράγματα που μας έχουν λείψει
Τα ηλιοβασιλέματα του Λυκαβηττού, οι βόλτες στην Αρεοπαγίτου και άλλα 28 υπέροχα πράγματα που θα ξανακάνουμε σε λίγες μέρες.
Ακόμα και αν μένεις κάπου τόσο κεντρικά που η «σωματική άσκηση κοντά στο σπίτι σου» μπορεί να είναι βόλτα στα χωμάτινα μονοπάτια του Φιλοπάππου, και πάλι αυτά τα μονοπάτια χωρίς τους ανθρώπους τους δεν είναι τα ίδια. Πες μας ρομαντικούς, αλλά στα φωτορεπορτάζ που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στο ίντερνετ η άδεια Αθήνα μοιάζει μοναχική, μελαγχολική, κάπως σαν να της λείπουμε κι εμείς όσο μας λείπει κι εκείνη. Για να φτιάξουμε κάπως το κέφι μας (και το δικό της) συγκεντρώσαμε σε αυτή τη μικρή λίστα όλα εκείνα τα υπέροχα χαρακτηριστικά της που μας έχουν λείψει και που θα ξανακάνουμε με το που χαλαρώσει λίγο η απαγόρευση κυκλοφορίας. Σύντομα δηλαδή.
Οι βόλτες στα σοκάκια της Πλάκας, ανάμεσα σε ηλιοκαμένους τουρίστες και ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι.
Οι απλωμένες ψάθες κάτω από τα αστέρια και πάνω στο γκαζόν του ΚΠΙΣΝ.
Οι μουσικές των πλανόδιων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αργά το βράδυ κάτω από τα σκαλιά του Ηρωδείου.
Τα φώτα της πόλης που ανάβουν ένα-ένα όπως φαίνονται από τον Λυκαβηττό.
Οι παρέες που ανοίγουν μπύρες στα βράχια του Άρειου Πάγου.
Ο Δίας που βλέπεις με τα μάτια σου έτοιμο να ρίξει κεραυνό στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Η ονειρική ησυχία που επικρατεί καθημερινή μεσημέρι στα ασβεστωμένα σοκάκια των Αναφιώτικων.
Τα τραπέζια του Ατλαντικού φορτωμένα με θαλασσινά στα δύο δρομάκια του Ψυρρή.
Οι βραδινές βουτιές στο Καβούρι.
Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ξεκινά η προβολή στην ταράτσα του Σινέ Παρί, κι εσύ ρίχνεις μια τελευταία ματιά στη φωτισμένη Ακρόπολη.
Η σαββατιάτικη βοή πεζόδρομων σαν τη Βαλτετσίου, την Ηπίτου και την Ηρακλειδών, πλημμυρισμένων παρέες σε τραπεζάκια έξω.
Τα σουβλάκια στο χέρι έξω από τον Έλβις του Μεταξουργείου.
Τα πρωινά καφεδάκια της Κυριακής σε ταράτσες με θέα Ακρόπολη, σαν εκείνη του Anglais ή του Couleur Locale.
Οι συναυλίες που αντηχούν στο φεγγαροφωτισμένο δάσος της Μαλακάσας.
Οι βόλτες στην παραλιακή περαντζάδα γύρω από τον Φλοίσβο.
Η στιγμή που ξεμακραίνει το καράβι από το λιμάνι του Πειραιά.
Η θέα του Παρθενώνα από το Μουσείο της Ακρόπολης.
Τα χοτ ντογκ στη στρωμένη με χαλίκι και στολισμένη με κούνιες-καναπέδες σαν αυτές που είχαν οι γιαγιάδες μας στις βεράντες ταράτσα του Ergon.
Το να αναζητάς τη δροσιά βράδυ καθημερινής σε κάποια θάλασσα, λέγοντας «έλα, δεν θα αργήσουμε, δεν θα ‘χει κίνηση στο γύρνα».
Η στιγμή που αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και αρχίζουν να αντανακλώνται στη θάλασσα τα κρεμαστά φωτάκια του Ξυπόλυτου, στη Λούτσα.
Το να σκαρφαλώνεις λαχανιασμένος ψηλά ψηλά, ως τον τελευταίο βράχο, εκείνον που έχει θέα όλη την Αθήνα, στον λόφο του Στρέφη.
Η βοή που δίνει την θέση της σε μια σχεδόν εξοχική ησυχία καθώς ξεμακραίνεις από το πλακόστρωτο του Πικιώνη και ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά στον λόφο του Φιλοπάππου.
Τα ουζάκια με μεζέ στο καφενεδάκι της Δεξαμενής, μετά την προβολή στο θερινό δίπλα της.
Μια βόλτα στην Αρχαία Αγορά, που δεν έχει καλύτερη εποχή από τον λουλουδιασμένο της Μάιο.
Η απόλυτα σουρεάλ, μυστική, βγαλμένη από μια άλλη αθηναϊκή εποχή αυλή που λέγεται… Αυλή στου Ψυρρή.
Το χάζι έξω από τα κτίρια της Πειραιώς 260 πριν αρχίσουν οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών.
Τα απογεύματα σε σκιερές αυλές σαν εκείνη του Momo στην Καλλιθέα, ή του Kapu στο Ελληνικό.
Τα παρτέρια του Εθνικού Κήπου, που όσοι δεν επισκέπτονται ποτέ θα σου πουν ότι είναι «παρατημένος» και «αφρόντιστος». Και θα κάνουν τόσο, μα τόσο λάθος.
Οι ανθισμένες νεραντζιές στα δρομάκια του Μακρυγιάννη.
Η αίσθηση που δημιουργεί η εικόνα της φωτισμένης Ακρόπολης κάτι ήσυχα ξημερώματα, πως ό,τι και να γίνει αυτή η πόλη θα αντέχει –και θα σε προσέχει. Το κάνει με επιτυχία χιλιάδες χρόνια τώρα.
Οι βόλτες στα σοκάκια της Πλάκας, ανάμεσα σε ηλιοκαμένους τουρίστες και ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι.
Οι απλωμένες ψάθες κάτω από τα αστέρια και πάνω στο γκαζόν του ΚΠΙΣΝ.
Οι μουσικές των πλανόδιων στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αργά το βράδυ κάτω από τα σκαλιά του Ηρωδείου.
Τα φώτα της πόλης που ανάβουν ένα-ένα όπως φαίνονται από τον Λυκαβηττό.
Οι παρέες που ανοίγουν μπύρες στα βράχια του Άρειου Πάγου.
Ο Δίας που βλέπεις με τα μάτια σου έτοιμο να ρίξει κεραυνό στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.
Η ονειρική ησυχία που επικρατεί καθημερινή μεσημέρι στα ασβεστωμένα σοκάκια των Αναφιώτικων.
Τα τραπέζια του Ατλαντικού φορτωμένα με θαλασσινά στα δύο δρομάκια του Ψυρρή.
Οι βραδινές βουτιές στο Καβούρι.
Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ξεκινά η προβολή στην ταράτσα του Σινέ Παρί, κι εσύ ρίχνεις μια τελευταία ματιά στη φωτισμένη Ακρόπολη.
Η σαββατιάτικη βοή πεζόδρομων σαν τη Βαλτετσίου, την Ηπίτου και την Ηρακλειδών, πλημμυρισμένων παρέες σε τραπεζάκια έξω.
Τα σουβλάκια στο χέρι έξω από τον Έλβις του Μεταξουργείου.
Τα πρωινά καφεδάκια της Κυριακής σε ταράτσες με θέα Ακρόπολη, σαν εκείνη του Anglais ή του Couleur Locale.
Οι συναυλίες που αντηχούν στο φεγγαροφωτισμένο δάσος της Μαλακάσας.
Οι βόλτες στην παραλιακή περαντζάδα γύρω από τον Φλοίσβο.
Η στιγμή που ξεμακραίνει το καράβι από το λιμάνι του Πειραιά.
Η θέα του Παρθενώνα από το Μουσείο της Ακρόπολης.
Τα χοτ ντογκ στη στρωμένη με χαλίκι και στολισμένη με κούνιες-καναπέδες σαν αυτές που είχαν οι γιαγιάδες μας στις βεράντες ταράτσα του Ergon.
Το να αναζητάς τη δροσιά βράδυ καθημερινής σε κάποια θάλασσα, λέγοντας «έλα, δεν θα αργήσουμε, δεν θα ‘χει κίνηση στο γύρνα».
Η στιγμή που αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και αρχίζουν να αντανακλώνται στη θάλασσα τα κρεμαστά φωτάκια του Ξυπόλυτου, στη Λούτσα.
Το να σκαρφαλώνεις λαχανιασμένος ψηλά ψηλά, ως τον τελευταίο βράχο, εκείνον που έχει θέα όλη την Αθήνα, στον λόφο του Στρέφη.
Η βοή που δίνει την θέση της σε μια σχεδόν εξοχική ησυχία καθώς ξεμακραίνεις από το πλακόστρωτο του Πικιώνη και ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά στον λόφο του Φιλοπάππου.
Τα ουζάκια με μεζέ στο καφενεδάκι της Δεξαμενής, μετά την προβολή στο θερινό δίπλα της.
Μια βόλτα στην Αρχαία Αγορά, που δεν έχει καλύτερη εποχή από τον λουλουδιασμένο της Μάιο.
Η απόλυτα σουρεάλ, μυστική, βγαλμένη από μια άλλη αθηναϊκή εποχή αυλή που λέγεται… Αυλή στου Ψυρρή.
Το χάζι έξω από τα κτίρια της Πειραιώς 260 πριν αρχίσουν οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών.
Τα απογεύματα σε σκιερές αυλές σαν εκείνη του Momo στην Καλλιθέα, ή του Kapu στο Ελληνικό.
Τα παρτέρια του Εθνικού Κήπου, που όσοι δεν επισκέπτονται ποτέ θα σου πουν ότι είναι «παρατημένος» και «αφρόντιστος». Και θα κάνουν τόσο, μα τόσο λάθος.
Οι ανθισμένες νεραντζιές στα δρομάκια του Μακρυγιάννη.
Η αίσθηση που δημιουργεί η εικόνα της φωτισμένης Ακρόπολης κάτι ήσυχα ξημερώματα, πως ό,τι και να γίνει αυτή η πόλη θα αντέχει –και θα σε προσέχει. Το κάνει με επιτυχία χιλιάδες χρόνια τώρα.
