42 απόλυτα αθηναϊκά πράγματα που μας έχουν λείψει
Η φωτισμένη Ακρόπολη, οι ανθισμένες τζακαράντες, τα μονοπάτια του Εθνικού Κήπου και όλα τα μέρη που θα βολτάρουμε με το που λήξει η καραντίνα.
Οι άνθρωποί μας. Οι αγκαλιές. Και η Αθήνα. Αυτά είναι, σε καθόλου τυχαία σειρά, τα τρία πράγματα που μας λείπουν περισσότερο όσο μένουμε σπίτι για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και όταν λέμε «η Αθήνα» εννοούμε μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα:
Τα φώτα της πόλης που ανάβουν λίγο λίγο, όπως τα χαζεύεις από τον Λυκαβηττό.
Το πλακόστρωτο της Κυδαθηναίων που μυρίζει τα απογεύματα του καλοκαιριού αντηλιακό και γιασεμί.
Οι γάτες που αράζουν με τα μάτια μισόκλειστα στα ασβεστωμένα πεζούλια των Αναφιώτικων.
Τα σκιερά μονοπάτια του Εθνικού Κήπου.
Οι φορτωμένες ροζ ανθάκια κουτσουπιές απέναντι από το Εθνικό Θέατρο.
Το απόλυτο λευκό του Καλλιμάρμαρου που αντανακλά τα μεσημέρια ένα φως τόσο εκτυφλωτικό που κάνει τα μάτια να μισοκλείνουν.
Η θέση πίσω αριστερά στο Σινέ Θησείον, αυτή που βλέπει στρατηγικά και την οθόνη και τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Η στιγμή που ανάβουν τα φώτα της Ακρόπολης καθώς ανηφορίζεις τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Η ησυχία αργά το βράδυ της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που διακόπτεται μόνο από τις μουσικές των πλανόδιων.
Οι λαχανιασμένες βόλτες στο πλακόστρωτο του Πικιώνη και τα πικνίκ στα ξέφωτα του Φιλοπάππου.
Οι ταράτσες στο Μοναστηράκι που κοιτούν την Ακρόπολη στα μάτια.
Τα ουζάκια με μεζέ σε τραπεζάκια έξω.
Οι τουρίστες που φωτογραφίζονται με φόντο τα γκράφιτι στου Ψυρρή.
Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ξεκινά η παράσταση στο θέατρο.
Οι συναυλίες κάτω από τις κατακόκκινες καμινάδες της Τεχνόπολης.
Οι λουλουδιασμένες αυλές των Πετραλώνων.
Το πρώτο μετρό που περιμένεις στα σκαλιά λίγο ζαλισμένος από το αλκοόλ, 5.30 ξημέρωμα Σαββάτου.
Οι κυριακάτικοι καφέδες στο Θησείο.
Τα πλημμυρισμένα κόσμο σκαλάκια του Γιασεμιού, στην Πλάκα.
Η ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα στα βράχια του Άρειου Πάγου.
Οι βραδινές βουτιές στο Καβούρι.
Το μικρό γαλατικό χωριό που ήταν από πάντα και παρέμεινε το Booze, τότε που όλο κι όλο μας το πρόβλημα ήταν ο αντικαπνιστικός νόμος.
Οι μισοφωτισμένες αυλές του Μεταξουργείου.
Η ταράτσα της Ταινιοθήκης.
Τα σοκάκια της Πλάκας, που όσες φορές και αν τα έχεις περπατήσει, πάντα υπάρχει κάποιο που σου έχει ξεφύγει.
Τα μεσημέρια με ρακές στους επάνω Διόσκουρους.
Οι λαοθάλασσες της Πρωτογένους, στου Ψυρρή.
Τα σχολικά θρανία στη θέση τραπεζιών στο Superfly στο Παγκράτι.
Η μυρωδιά της γαζίας έξω από εκείνο το συγκεκριμένο αρχοντικό στο Μετς.
Τα brunch καταμεσήμερο σε σκιερούς πεζόδρομους στο Κουκάκι.
Η στάση για βρώμικο μετά από ξενύχτι, Πλατεία Μαβίλη τέσσερις παρά.
Η αυλή του Θεάτρου Επί Κολωνώ.
Όσα συμβαίνουν 5 το πρωί στο Μπάτμαν του Νέου Κόσμου.
Τα μοχίτο του Κόκκινου Λωτού.
Το καημένο μας το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που είκοσι χρόνια άνοιγε και όταν τελικά τα κατάφερε δεν έβγαλε τον πρώτο του μήνα.
Το καφενεδάκι της Δεξαμενής, και το θερινό σινεμά δίπλα του.
Τα χωμάτινα μονοπάτια που ανεβαίνουν ψηλά ψηλά, τέρμα πάνω στον λόφο του Στρέφη.
Οι τζακαράντες που σκορπίζουν τα μοβ ανθάκια τους τέλη Μαΐου στην Αθηνάς.
Η Ακρόπολη όπως φαίνεται ενώ οδηγείς στην Πατησίων.
Η ησυχία του κάτω πεζόδρομου της Ερμού, αυτού που περνά μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού.
Το κελάρυσμα του Ηριδανού στην άκρη της ωραιότερης πλατείας του κόσμου, στο Μοναστηράκι.
Η αισιοδοξία που αντλείς κάθε φορά στη σκέψη πως όλα αυτά έχουν αντέξει δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Θα αντέξουμε κι εμείς.
Τα φώτα της πόλης που ανάβουν λίγο λίγο, όπως τα χαζεύεις από τον Λυκαβηττό.
Το πλακόστρωτο της Κυδαθηναίων που μυρίζει τα απογεύματα του καλοκαιριού αντηλιακό και γιασεμί.
Οι γάτες που αράζουν με τα μάτια μισόκλειστα στα ασβεστωμένα πεζούλια των Αναφιώτικων.
Τα σκιερά μονοπάτια του Εθνικού Κήπου.
Οι φορτωμένες ροζ ανθάκια κουτσουπιές απέναντι από το Εθνικό Θέατρο.
Το απόλυτο λευκό του Καλλιμάρμαρου που αντανακλά τα μεσημέρια ένα φως τόσο εκτυφλωτικό που κάνει τα μάτια να μισοκλείνουν.
Η θέση πίσω αριστερά στο Σινέ Θησείον, αυτή που βλέπει στρατηγικά και την οθόνη και τη φωτισμένη Ακρόπολη.
Η στιγμή που ανάβουν τα φώτα της Ακρόπολης καθώς ανηφορίζεις τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Η ησυχία αργά το βράδυ της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, που διακόπτεται μόνο από τις μουσικές των πλανόδιων.
Οι λαχανιασμένες βόλτες στο πλακόστρωτο του Πικιώνη και τα πικνίκ στα ξέφωτα του Φιλοπάππου.
Οι ταράτσες στο Μοναστηράκι που κοιτούν την Ακρόπολη στα μάτια.
Τα ουζάκια με μεζέ σε τραπεζάκια έξω.
Οι τουρίστες που φωτογραφίζονται με φόντο τα γκράφιτι στου Ψυρρή.
Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ξεκινά η παράσταση στο θέατρο.
Οι συναυλίες κάτω από τις κατακόκκινες καμινάδες της Τεχνόπολης.
Οι λουλουδιασμένες αυλές των Πετραλώνων.
Το πρώτο μετρό που περιμένεις στα σκαλιά λίγο ζαλισμένος από το αλκοόλ, 5.30 ξημέρωμα Σαββάτου.
Οι κυριακάτικοι καφέδες στο Θησείο.
Τα πλημμυρισμένα κόσμο σκαλάκια του Γιασεμιού, στην Πλάκα.
Η ώρα πριν το ηλιοβασίλεμα στα βράχια του Άρειου Πάγου.
Οι βραδινές βουτιές στο Καβούρι.
Το μικρό γαλατικό χωριό που ήταν από πάντα και παρέμεινε το Booze, τότε που όλο κι όλο μας το πρόβλημα ήταν ο αντικαπνιστικός νόμος.
Οι μισοφωτισμένες αυλές του Μεταξουργείου.
Η ταράτσα της Ταινιοθήκης.
Τα σοκάκια της Πλάκας, που όσες φορές και αν τα έχεις περπατήσει, πάντα υπάρχει κάποιο που σου έχει ξεφύγει.
.jpg)
Τα μεσημέρια με ρακές στους επάνω Διόσκουρους.
Οι λαοθάλασσες της Πρωτογένους, στου Ψυρρή.
Τα σχολικά θρανία στη θέση τραπεζιών στο Superfly στο Παγκράτι.
Η μυρωδιά της γαζίας έξω από εκείνο το συγκεκριμένο αρχοντικό στο Μετς.
Τα brunch καταμεσήμερο σε σκιερούς πεζόδρομους στο Κουκάκι.
Η στάση για βρώμικο μετά από ξενύχτι, Πλατεία Μαβίλη τέσσερις παρά.
Η αυλή του Θεάτρου Επί Κολωνώ.
Όσα συμβαίνουν 5 το πρωί στο Μπάτμαν του Νέου Κόσμου.
Τα μοχίτο του Κόκκινου Λωτού.
Το καημένο μας το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, που είκοσι χρόνια άνοιγε και όταν τελικά τα κατάφερε δεν έβγαλε τον πρώτο του μήνα.
Το καφενεδάκι της Δεξαμενής, και το θερινό σινεμά δίπλα του.
Τα χωμάτινα μονοπάτια που ανεβαίνουν ψηλά ψηλά, τέρμα πάνω στον λόφο του Στρέφη.
Οι τζακαράντες που σκορπίζουν τα μοβ ανθάκια τους τέλη Μαΐου στην Αθηνάς.
Η Ακρόπολη όπως φαίνεται ενώ οδηγείς στην Πατησίων.
Η ησυχία του κάτω πεζόδρομου της Ερμού, αυτού που περνά μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού.
Το κελάρυσμα του Ηριδανού στην άκρη της ωραιότερης πλατείας του κόσμου, στο Μοναστηράκι.
Η αισιοδοξία που αντλείς κάθε φορά στη σκέψη πως όλα αυτά έχουν αντέξει δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Θα αντέξουμε κι εμείς.
