Γιατί στα ρεστοράν σερβίρουν πρώτα το ψωμί;
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί οι σερβιτόροι αφήνουν στο τραπέζι το καλαθάκι με το ψωμί – ειδικά πριν φτάσει η χωριάτικη.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αυτή την απορία. Γιατί ο σερβιτόρος φέρνει το ψωμί πριν μας σερβίρει τα ορεκτικά; Ποιος ο λόγος; Τι να το κάνω το σκέτο ψωμί; Και όσο κάνεις αυτές τις σκέψεις και τις συζητάς με την παρέα σου, τόσο τσιμπολογάς από το ψωμάκι που έφτασε προ ολίγου στο τραπέζι σου. Αν έχεις πάει και σε κάποιο πιο φάνσι εστιατόριο, απλώνεις και λίγο σκορδοβούτυρο πάνω του ή το συνοδεύεις με μία ελίτσα Καλαμών.
Το ψωμάκι στην αρχή του γεύματος έχει πλέον αναδειχθεί σε ιεροτελεστία, και έχει μια σταθερή πορεία στην ροή του χρόνου. Όταν είσαι μικρός, το αποζητάς και το καταναλώνεις με το που φτάσει, λίγο αργότερα γκρινιάζεις επειδή δεν το φέρνουν με το τζατζίκι και τη χωριάτικη και ενώ τα χρόνια περνούν, αρχίζεις και βρίσκεις τις ισορροπίες σου και τρως μια μπουκιά, αναμένοντας να φτάσει η επόμενη παραγγελία. Ο κλάδος της εστίασης έχει αντιληφθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια αυτή την ιδιόμορφη σχέση σου με το ψωμί και την έχει αναγάγει σε επιστήμη.
Πρώτον, είναι δείγμα φιλοξενίας. Κάποιου είδους καλωσόρισμα, ένα σήμα «είστε ευπρόσδεκτοι».
Δεύτερον, υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Οι ιδιοκτήτες ταβέρνας κατά τον μεσαίωνα σέρβιραν ένα γεύμα την ημέρα, σε καθορισμένη ώρα και σε καθορισμένη τιμή, επομένως το να συμπληρώνουν τα γεύματα, με προγεύματα όπως το ψωμί, πριν από το κυρίως πιάτο με κρέας, ψάρι ή άλλα πιο ακριβά φαγητά, συνέβαλε στη μείωση των εξόδων.
Τρίτον, το ψωμί λειτουργεί σαν κατευναστικό νεύρων μέχρι να φτάσουν τα πιάτα που έχουμε παραγγείλει. Όταν καθόμαστε στο τραπέζι, όπως είναι φυσιολογικό, τείνουμε να πεινάμε, αλλά μπορεί να χρειαστεί λίγος (και ενίοτε πολύς) χρόνος μέχρι να φτάσει το φαγητό. Οι ταβερνιάρηδες προκειμένου να αφήσουν τους πελάτες να περιμένουν χωρίς να τρώνε, να λιμοκτονούν και να βλέπουν άλλες παρέες να απολαμβάνουν το φαγητό τους, δίνοντάς τους λίγο ψωμί και βούτυρο ή ελιές για να τους καλοπιάσουν, τους κρατούν χαρούμενους και προφυλάσσουν τις υπόλοιπες παρέες από τα γεμάτα λαιμαργία βλέμματα τους.
Τέταρτον, είναι μαρκετίστικο κόλπο, καθώς εμπνέει«υποσυνείδητη αμοιβαιότητα». Εάν ένα γενναιόδωρο και ζεστό καλάθι με ψωμί τοποθετηθεί σε ένα τραπέζι, προτού ο σερβιτόρος πάρει την παραγγελία, υποσυνείδητα ο πελάτης θα θέλει να ανταποδώσει τη χάρη: «Ήταν γενναιόδωροι με το ψωμί τους, οπότε τώρα θα είμαι γενναιόδωρος μαζί τους και θα παραγγείλω τον μισό κατάλογο».
Πέμπτον, το ψωμί μάς κάνει να πεινάμε περισσότερο. Οι απλοί υδατάνθρακες πυροδοτούν την παραγωγή ινσουλίνης, η οποία μας κάνει πιο πεινασμένους από ό,τι πριν, και πιθανότατα δεν θα νιώσουμε χορτασμένοι πριν καταναλώσουμε ό,τι άλλο παραγγείλαμε.
Το ψωμάκι στην αρχή του γεύματος έχει πλέον αναδειχθεί σε ιεροτελεστία, και έχει μια σταθερή πορεία στην ροή του χρόνου. Όταν είσαι μικρός, το αποζητάς και το καταναλώνεις με το που φτάσει, λίγο αργότερα γκρινιάζεις επειδή δεν το φέρνουν με το τζατζίκι και τη χωριάτικη και ενώ τα χρόνια περνούν, αρχίζεις και βρίσκεις τις ισορροπίες σου και τρως μια μπουκιά, αναμένοντας να φτάσει η επόμενη παραγγελία. Ο κλάδος της εστίασης έχει αντιληφθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια αυτή την ιδιόμορφη σχέση σου με το ψωμί και την έχει αναγάγει σε επιστήμη.
Πρώτον, είναι δείγμα φιλοξενίας. Κάποιου είδους καλωσόρισμα, ένα σήμα «είστε ευπρόσδεκτοι».
Δεύτερον, υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Οι ιδιοκτήτες ταβέρνας κατά τον μεσαίωνα σέρβιραν ένα γεύμα την ημέρα, σε καθορισμένη ώρα και σε καθορισμένη τιμή, επομένως το να συμπληρώνουν τα γεύματα, με προγεύματα όπως το ψωμί, πριν από το κυρίως πιάτο με κρέας, ψάρι ή άλλα πιο ακριβά φαγητά, συνέβαλε στη μείωση των εξόδων.
Τρίτον, το ψωμί λειτουργεί σαν κατευναστικό νεύρων μέχρι να φτάσουν τα πιάτα που έχουμε παραγγείλει. Όταν καθόμαστε στο τραπέζι, όπως είναι φυσιολογικό, τείνουμε να πεινάμε, αλλά μπορεί να χρειαστεί λίγος (και ενίοτε πολύς) χρόνος μέχρι να φτάσει το φαγητό. Οι ταβερνιάρηδες προκειμένου να αφήσουν τους πελάτες να περιμένουν χωρίς να τρώνε, να λιμοκτονούν και να βλέπουν άλλες παρέες να απολαμβάνουν το φαγητό τους, δίνοντάς τους λίγο ψωμί και βούτυρο ή ελιές για να τους καλοπιάσουν, τους κρατούν χαρούμενους και προφυλάσσουν τις υπόλοιπες παρέες από τα γεμάτα λαιμαργία βλέμματα τους.
Τέταρτον, είναι μαρκετίστικο κόλπο, καθώς εμπνέει«υποσυνείδητη αμοιβαιότητα». Εάν ένα γενναιόδωρο και ζεστό καλάθι με ψωμί τοποθετηθεί σε ένα τραπέζι, προτού ο σερβιτόρος πάρει την παραγγελία, υποσυνείδητα ο πελάτης θα θέλει να ανταποδώσει τη χάρη: «Ήταν γενναιόδωροι με το ψωμί τους, οπότε τώρα θα είμαι γενναιόδωρος μαζί τους και θα παραγγείλω τον μισό κατάλογο».
Πέμπτον, το ψωμί μάς κάνει να πεινάμε περισσότερο. Οι απλοί υδατάνθρακες πυροδοτούν την παραγωγή ινσουλίνης, η οποία μας κάνει πιο πεινασμένους από ό,τι πριν, και πιθανότατα δεν θα νιώσουμε χορτασμένοι πριν καταναλώσουμε ό,τι άλλο παραγγείλαμε.
