Ανθρώπων Σκιές: Ένα σκοτεινό ντεμπούτο

«Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που παλεύουν διαρκώς να βγάλουν το κεφάλι τους πάνω από τον βάλτο που λέγεται "ζωή" και να ανασάνουν ελεύθερα και αυτοί που τα έχουν παρατήσει καιρό τώρα, γιατί βολεύτηκαν και αναπνέουν πια με μάσκες οξυγόνου».

Είκοσι και μία ιστορίες αυτών των ανθρώπων ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια σου μέσα από μικρά διηγήματα, ενώ χάνεσαι σε καπνό από τσιγάρα, βρώμικα στενάκια, πλατείες με μεταλλάδες στο Αιγάλεω, ροζ δωμάτια διαδικτυακού σεξ και κωλόμπαρα της πόλης.

Είναι οι ιστορίες που μας διηγείται ο Σπύρος Σμυρνής, ο οποίος με το «Ανθρώπων Σκιές», το πρώτο του πόνημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, βγάζει στο χαρτί ιστορίες που (ίσως) έχεις δει να συμβαίνουν σε ανθρώπους της διπλανής σου πόρτας.

Είναι ιστορίες ανθρώπων τελειωμένων, αλλά και ανθρώπων που λαχταρούν μια νέα αρχή, ανθρώπων που κάνουν σεξ σαν τα ζώα και ανθρώπων που έχουν βουτήξει το συκώτι τους στο οινόπνευμα για να ξορκίσουν δαίμονες.

Ιστορίες για πραγματική αγάπη και ανεκπλήρωτους έρωτες. Ιστορίες για μεταλλάδες σε πλατείες που δέρνουν μπάτσους, σερβιτόρες με κωλάρες και ιστορίες για εκείνους που δεν συμφώνησαν ποτέ με το ότι ο «χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Ιστορίες με έναν κοινό παρονομαστή: τον γδάρτη έρωτα στο γκρίζο της μεγαλούπολης.

Τα διηγήματα του Σπύρου Σμυρνή είναι γραμμένα σε γλώσσα άμεση, ωμή, ρεαλιστική και άκρως περιγραφική. Σε βάζουν στο κλίμα και σε κάνουν να λαχταράς να αδειάσεις μισό πακέτο τσιγάρα και να ανοίξεις εκείνο το ουίσκι που σκονισμένο στολίζει κάποιο ράφι του σπιτιού σου, ενώ τα διαβάζεις μονορούφι.

Σε κάνουν να θες να παίξεις στο τέρμα Kyuss, Nightstalker, αλλά και Tom Waits. Να πάρεις παχιές τζούρες, να χαζέψεις απέξω από το παράθυρο και να σκαλώσεις λίγο, μιας και σε κάποιο από τα διηγήματα βρήκες ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Πιθανώς να σε πείσουν να κόψεις και μια βόλτα από το Αιγάλεω, «πατρίδα» του συγγραφέα, απλά και μόνο για να ρωτήσεις κάποιον περιπτερά αν ο Νίκος ο Μέιντεν άραζε όντως στην πλατεία.

Νικόλας Γεωργιακώδης