Μικρά διαμαντάκια της ελληνικής πεζογραφίας που αξίζει να διαβάσεις

Η ελληνική πεζογραφία πάντα μας έδινε πολλές και καλές αφορμές να βυθιστούμε αναγνωστικά σε ορισμένα από τα δημιουργήματά της και χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν στη σύγχρονη βιβλιογραφία της συναντάμε μικρά διαμαντάκια που μπορείς να διαβάσεις μια κι έξω. Επειδή ωστόσο αυτά πρέπει να τα μοιράζεσαι φτιάξαμε και νέα λίστα που θα απολαύσουν βιβλιόφιλοι και μη αναγνώστες.

Η κυρία Τασία και ο Γουλιέλμος κατά Βάθος της Μάριας Μητσόρα (εκδόσεις Πατάκη)

Ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό επίτευγμα, ένα έργο που ξεφεύγει από τις συμβάσεις της κλασικής αφήγησης και προσφέρει μια μοναδική, σχεδόν υπνωτιστική εμπειρία ανάγνωσης. Η συγγραφέας υφαίνει έναν πολύπτυχο, φαντασιακό κόσμο, όπου το ρεαλιστικό και το ονειρικό, το φιλοσοφικό και το κινηματογραφικό, το στοχαστικό και το ψυχαναλυτικό, συνυπάρχουν σε μια αφήγηση που διαρκώς μεταμορφώνεται.

Αποφεύγοντας τις ασφαλείς αφηγηματικές νόρμες του διηγήματος ή του κλασικού μυθιστορήματος, η Μητσόρα δομεί έναν ριζοσπαστικό, υβριδικό τρόπο αφήγησης, όπου η ίδια η γλώσσα μοιάζει να πάλλεται, να διευρύνεται και να αποκτά σχεδόν μουσικές ιδιότητες. Ο αναγνώστης δεν ακολουθεί απλώς μια ιστορία, αλλά βυθίζεται σε έναν ατμοσφαιρικό, στοιχειωτικό κόσμο, έναν κόσμο που λειτουργεί σαν ένας λαβύρινθος αναμνήσεων, φαντασιώσεων και υπαρξιακών αναζητήσεων.

Περίληψη εδώ

Τα πτώματα δεν πληρώνουν του Δημήτρη Μαμαλούκα (εκδόσεις Κέδρος)

Ο Δημήτρης Μαμαλούκας επιστρέφει δυναμικά στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία με έναν τίτλο που ιντριγκάρει, προκαλεί και σε τραβάει ακαριαία από την ατελείωτη στοίβα των νέων κυκλοφοριών του είδους. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως δεν κρατά απλώς ένα ακόμα crime novel στα χέρια του, αλλά ένα μυθιστόρημα που παίζει με τις συμβάσεις του είδους, ανανεώνοντάς το με φρέσκια ματιά, κινηματογραφικό ρυθμό και χαρακτήρες που μοιάζουν να ξεπηδούν από τη μεγάλη οθόνη.

Έχοντας βαθιά γνώση της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Μαμαλούκας δεν αρκείται στο να τηρεί απλώς τις κλασικές αρχές της. Αντίθετα, πειραματίζεται, αποδομεί και ξαναχτίζει το νουάρ σύμπαν του με πρωτότυπους αφηγηματικούς χειρισμούς και καθηλωτικό σασπένς. Ο αντι-ήρωάς του, σκοτεινός και γοητευτικός, κινείται σε μια Αθήνα που αναδεικνύεται σχεδόν ως πρωταγωνιστής—μια πόλη που πάλλεται από μυστήριο, αντιθέσεις και καλά κρυμμένα μυστικά.

Αποφεύγοντας τις εύκολες, κλισέ ανατροπές, ο συγγραφέας στήνει ένα παιχνίδι έντασης, ανατροπών και ατμόσφαιρας, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Οι αναγνώστες θα λατρέψουν την αβίαστη αφήγηση, τις καταιγιστικές εξελίξεις, τις κοφτερές ατάκες και φυσικά τη μεθυστική νουάρ ατμόσφαιρα, που σε κάνει να νιώθεις πως διαβάζεις κάτι που έχει γεννηθεί μέσα από το φως των νέον και τη σκιά της πόλης.

Περίληψη εδώ

Η Θάλασσα του Μιχάλη Μακρόπουλου (εκδόσεις Κίχλη)

Η Θάλασσα του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο σημαντικά και ιδιαίτερα έργα του, μια νουβέλα που συνδυάζει τη λυρικότητα με την επιστημονική φαντασία, δημιουργώντας  υποβλητική, σχεδόν υπνωτιστική ατμόσφαιρα. Μέσα από τη φαινομενικά απλή, γαλήνια αφήγησή του, ο συγγραφέας αφηγείται κάτι εκκωφαντικά μεγάλο: το τέλος της ανθρωπότητας. Κι όμως, αυτό το τέλος δεν παρουσιάζεται με τρόπο κατακλυσμιαίο, αλλά σαν ένα υπόγειο κύμα θλίψης, αποδοχής και νοσταλγίας, όπου το ανθρώπινο στοιχείο, οι αναμνήσεις και η φύση παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Με καβαφική αφαίρεση στη γραφή του, ο Μακρόπουλος δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με περιγραφές ή εξεζητημένο ύφος, αλλά να αγγίξει μια εσωτερική, σχεδόν αρχέγονη ευαισθησία. Η γλώσσα του είναι λιτή, δωρική, ουσιαστική, κουβαλώντας όμως βαθιά συγκίνηση και υποδόρια μελαγχολία. Οι εικόνες του δεν είναι απλώς τοπία, αλλά καταβυθίσεις στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ανακαλώντας την ελληνική ύπαιθρο, τις εγκαταλελειμμένες γωνιές της μνήμης, τα μέρη όπου όλοι κάποτε υπήρξαμε και στα οποία επιστρέφουμε για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας—έστω κι αν αυτός έχει πλέον αλλάξει ανεπιστρεπτί.

Περίληψη εδώ

Ο Δον Υπαστυνόμος του Δημήτρη Καρακίτσου (εκδόσεις Αντίποδες)

Στα τέλη του 2020, μέσα σε μια χρονιά ανατροπών και εγκλεισμού, εμφανίστηκε σχεδόν σιωπηλά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων (εκείνες τις λιγοστές ημέρες που έμειναν ανοιχτά) ένα από τα πιο απρόβλεπτα, απολαυστικά και ιδιοσυγκρασιακά ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα των τελευταίων δεκαετιών. «Ο Δον Υπαστυνόμος» του Δημήτρη Καρακίτσου δεν είναι απλώς μια ιστορία μυστηρίου – είναι μια καλειδοσκοπική λογοτεχνική εμπειρία, μια σουρεαλιστική συμφωνία που συνδυάζει τον ονειρικό κόσμο του Φελίνι με το σκοτεινό, γκροτέσκο χιούμορ των αδελφών Κοέν, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση ενός Γουές Άντερσον της λογοτεχνίας.

Στην καρδιά αυτής της παράδοξης, εκκεντρικής ιστορίας βρίσκεται ο Αστόλφο, ένας χαρακτήρας που δεν θα διαβάσεις απλώς – θα τον βιώσεις, θα τον ακολουθήσεις σε έναν κόσμο παραδοξότητας, ειρωνείας και βαθιάς λογοτεχνικής εφευρετικότητας. Ο Δημήτρης Καρακίτσος μοιάζει να έχει αντλήσει έμπνευση από ένα αλλόκοτο μείγμα pulp fiction, φιλοσοφικής αλληγορίας και θεάτρου του παραλόγου, φτιάχνοντας ένα έργο που δεν θυμίζει τίποτε άλλο στην ελληνική λογοτεχνία.

Δεν θα σου αποκαλύψω τίποτα για την πλοκή – όχι μόνο γιατί το απρόβλεπτο είναι η πεμπτουσία του βιβλίου, αλλά γιατί το μεγαλύτερο μυστήριο που θα λύσεις δεν αφορά το έγκλημα, αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό ως αναγνώστη. Προετοιμάσου για μια αναγνωστική πανδαισία, όπου το αστυνομικό μυθιστόρημα αποδομείται και αναγεννιέται, το χιούμορ μπλέκεται με το σκοτάδι, και η ίδια η αφήγηση μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι μεταξύ λογικής και παραλογισμού, αλήθειας και επινόησης.

Περίληψη εδώ

Τα άγρια ζώα της πόλης του Πέτρου Αργυρίου (εκδόσεις Οξύ)

Περιπλανώμενος στα στενά δρομάκια της πόλης, ανακαλύπτεις ότι η αστική ζούγκλα κρύβει περισσότερα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά. Στο βιβλίο «Τα άγρια ζώα της πόλης» του Πέτρου Αργυρίου, η καθημερινότητα μεταμορφώνεται σε έναν καμβά όπου το ρεαλιστικό συναντά το αλληγορικό, δημιουργώντας αφήγηση που καθηλώνει.​

Ο συγγραφέας σε οδηγεί μέσα από τις ζωές χαρακτήρων που, ενώ ζουν ανάμεσά μας, κουβαλούν μέσα τους μια άγρια φύση, μια εσωτερική πάλη μεταξύ του πολιτισμένου και του πρωτόγονου. Η αποδόμηση της ζωής του πρωταγωνιστή, όπως περιγράφεται, τον ωθεί σε σκοτεινά μονοπάτια, αποκαλύπτοντας τις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.​

Η γραφή του Αργυρίου είναι σκληρή και αλληγορική, προσφέροντάς σου μια εμπειρία που δεν σε αφήνει αδιάφορο. Κάποιοι αναγνώστες μπορεί να βρουν την αφήγηση παρατραβηγμένη, ενώ άλλοι θα μαγνητιστούν από την ένταση και τη βαθύτερη σημασία των γεγονότων.

Περίληψη εδώ

Η Εταιρεία του Έρωτα του Γιώργου Χρηστέα (εκδόσεις Απόπειρα)

Δεν υπάρχει βιβλιόφιλος που να μην απολαμβάνει το αίσθημα της ανακάλυψης ενός υπέροχου βιβλίου που έχει περάσει στα ψιλά ραντάρ της αναγνωστικής κοινότητας. Το ίδιο αίσθημα θα νιώσεις όταν τελειώσεις την Εταιρεία του Έρωτα του Γιώργου Χρηστέα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο, αφού οι λίγες σελίδες του διαβάζονται απνευστί. Oι λάτρεις του Τσαρλς Μπουκόβσκι θα βρουν έναν τίμιο απόγονό του στις σελίδες του που δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει ωμή γλώσσα όχι προβοκατόρικα αλλά για να ντύσει ταιριαστά τις ιστορίες των ηρώων του.

Σκληρός, μα βαθιά ρομαντικός ο Χρηστέας μιλά με τρόπο και λόγο ανεπιτήδευτο στηνόντας ένα πολύ ρεαλιστικό σκηνικό που σίγουρα έχεις ζήσει ή αφουγκραστείς σε κάποια γειτονιά της χώρας. Αν είσαι φαν του κινηματογράφου του Οικονομίδη δε θα βρεις απολαυστικό όλο αυτό το γλωσσικό παιχνίδι του Χρηστέα που αναδεικνύει ως πρωταγωνίστρια τη σκληρή γλώσσα και το ρεσιτάλ μπινελικίων δίχως να χάνει το αφηγηματικό του μέτρο.

Περίληψη εδώ