Μικρά βιβλία Ελλήνων συγγραφέων για διάβασμα μονοκοπανιά

Οι βιβλιόφιλοι ζουν κι αναπνέουν για να ανακαλύπτουν μικρά βιβλιοδιαμαντάκια που διαβάζονται απνευστί και μπορούν να τα προτείνουν ακόμη και σε όσους δεν ανήκουν στην κατηγορία των φανατικών αναγνωστών. Τα τελευταία χρόνια η βιβλιοφουρνιά των Ελλήνων συγγραφέων διαθέτει ευτυχώς μπόλικα από αυτά για αυτό κι εμείς φτιάξαμε την κατάλληλη λίστα να έχεις να πορεύεσαι αναγνωστικά.

Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου (εκδόσεις Πατάκη)

To Γκιακ είναι η επιτομή του τίτλου του άρθρου και χρωστά την τεράστια επιτυχία του στην συγκλονιστική γραφή του Παπαμάρκου ο οποίος μας έδωσε το σημαντικότερο ίσως εγχώριο βιβλίο των τελευταίων χρόνων.

Ο τρόπος που ο συγγραφέας αξιοποιεί την προφορικότητα, με τη λαϊκή καθομιλουμένη και τις αρβανίτικες αποχρώσεις, είναι μοναδικός και μου θυμίζει έντονα τη δεξιοτεχνία με την οποία ο Κώστας Ταχτσής χειριζόταν τη γλώσσα στα έργα του. Το Γκιακ είναι ένα βιβλίο που δύσκολα αφήνεις από τα χέρια σου. Κι όταν τελικά το κάνεις, είναι μόνο για να δώσεις στον εαυτό σου λίγο χρόνο να επεξεργαστεί αυτά που διάβασε. Ας σταθούμε λίγο στο αίμα, σε αυτό που οι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου ονομάζουν Γκιακ. Στο αίμα που γεμίζει τις φλέβες μας ζωή, αλλά και στο αίμα που άλλοι αποκαλούν οικογένεια, αδελφό, αδελφή, μητέρα, πατέρα, κόρη και γιο. Αυτός ο δεσμός που γίνεται δεσμά· τα δεσμά που μας ακολουθούν από τη γέννηση ως τον θάνατο. Είναι επίσης όλα όσα αγαπήσαμε και κρύψαμε, ποτισμένα με το αίμα μας. Μυστικά και ψέματα, σιωπηρές εσωτερικές κραυγές για τα πάθη και τα λάθη που διαπράχθηκαν στο όνομα του αίματος.

Περίληψη εδώ

Κακή σπορά του Ανδρέα Πασσά (εκδόσεις Πνοή)

Σύμφωνα με τον Κίρκεγκαρντ (Δανός φιλόσοφος) υπάρχουν δύο είδη απελπισίας. Εκείνη που δεν θέλεις να είσαι ο εαυτός σου, και η άλλη, που θες απελπισμένα να είσαι ο εαυτός σου. Ο Ανδρέας Πασσάς μας δίνει έντεκα μικρά διηγήματα για κείνους που βρίσκονται κάπου ανάμεσα.

Αν ψάχνεις μια και μόνο λέξη για να χαρακτηρίσεις τη συλλογή διηγημάτων του Πασσά, τότε το «σκληρή» είναι αυτή που χρειάζεσαι. Δίχως φτιασιδωμένο λόγο και πλουμιστούς βερμπαλισμούς ο συγγραφέας, γράφει την ωμή αλήθεια του όσο περιδιαβαίνει στις ιστορίες του, την νυχτερινή Αθήνα. Με ήρωες βγαλμένους από ταινίες του Μάικ Λι και του Γιάννη Οικονομίδη, εξερευνά τον θυμό και τη βία που κρύβουν μέσα τους άνθρωποι που πάντα βρίσκονταν στην ξεχασμένη πλευρά της ιστορίας. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις ο Πασσάς, ούτε ενδιαφέρεται να δώσει απαντήσεις, σε ερωτήματα που μπορεί να προκύψουν κατά την ανάγνωση και πολύ καλά κάνει. Η Κακή Σπορά, διαβάζεται απνευστί και μένει κόμπος στο λαιμό σου για πολύ καιρό.

Περίληψη εδώ

Ανατομία Κόρης της Μαρίας Φακίνου (εκδόσεις Αντίποδες)

Η νουβέλα της Μαρίας Φακίνου ανατέμνει την παιδική της ηλικία για να αφηγηθεί τη σταδιακή διάσπαση και κατάρρευση της πρωταρχικής ενότητας, μέσα από την ανάγνωση, την ερωτική αφύπνιση, την ασθένεια και το θάνατο. Η Ανατομία Κόρης ξεπερνά τα όρια του γραμμικού χρόνου, δημιουργώντας ένα κυκλικό αφηγηματικό σύμπαν. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μπλέκονται, φέρνοντας στο φως τη μνήμη, την παράδοση και την κληρονομιά που κουβαλά κάθε κόρη. Η γραφή της Φακίνου είναι εξαιρετικά πυκνή, σχεδόν κινηματογραφική, με λέξεις που μοιάζουν να έχουν σμιλευτεί προσεκτικά. Οι λεπτομέρειες, είτε πρόκειται για φυσικά τοπία είτε για συναισθήματα, αποτυπώνονται με τρόπο που καθηλώνει.

Το βιβλίο είναι, επίσης, μια εξερεύνηση της σωματικότητας. Το σώμα της κόρης γίνεται τόπος εμπειρίας, πόνου, χαράς και αλλαγής. Μέσα από αυτό το σώμα, η Φακίνου διερευνά ζητήματα ταυτότητας, φύλου και εξουσίας, θέτοντας ερωτήματα που παραμένουν επίκαιρα και καίρια.

Περίληψη εδώ

Στον τόπο του Δημήτρη Νόλλα (εκδόσεις Ίκαρος)

Στον κόσμο του Δημήτρη Νόλλα οι εικόνες άλλοτε αποκτούν διαύγεια για να απεικονίσουν με ευκρίνεια τα μόνιμα θέματά του, τον ξένο, τη μοναξιά, την αγάπη, τον καπνό που όλα τα μπορεί, το γύρισμα του νου, τον τόπο, την ταυτότητα ως μνήμη, το τυχαίο και το μοιραίο κι άλλοτε διπλοτυπώνονται για να αναπαραστήσουν την πολύπλοκη σχέση των πραγμάτων και των ανθρώπων αλλά και όλα τα επίπεδα ενός κόσμου που είναι αμετάκλητα επίγειος όσο και ανοιχτός σε μια μεταφυσική πνοή, που ενταγμένη στα κείμενά του μοιάζει αυτονόητη.

Αυτό το μικρό βιβλιαράκι με τα δέκα διηγήματα είναι ίσως το πιο αγαπημένο μας από τη βιβλιογραφία του καθώς καταφέρνει να σε κρατά αποσβολωμένο όσο το ξεφυλλίζεις και βυθίζεσαι στις ιστορίες του. Αυτό μάλλον συμβαίνει γιατί η πένα του συγγραφέα βουτά σε όλες εκείνες τις πανανθρώπινες στιγμές που κάπως εκούσια ή ακούσια διαφεντεύουν τις ζωές των ανθρώπων αλλάζοντας τον ρου της δικής τους προσωπικής ιστορίας.

Περίληψη εδώ

Αστείο του Γιάννη Παλαβού (εκδόσεις Ίκαρος)

Στο Αστείο του Γιάννη Παλαβού θα βρεις δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα από την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως που περνούν κάπως βιαστικά από τις μόλις 112 σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Παλαβού αλλά αφήνουν ανεξίτηλο το αναγνωστικό τους στίγμα. Βλέπεις, ο Παλαβός καταφέρνει να συνδυάσει την παράδοση της ελληνικής λογοτεχνίας με μοντέρνες αφηγηματικές τεχνικές, δημιουργώντας μια συλλογή που είναι ταυτόχρονα οικεία και πρωτότυπη. Οι ιστορίες του μοιάζουν με καθρέφτες που αντανακλούν τις μικρές στιγμές που συχνά προσπερνάμε, αλλά που τελικά συνθέτουν την ίδια τη ζωή.

Το Αστείο είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι η ζωή είναι γεμάτη απρόοπτα, ότι το χιούμορ μπορεί να βρεθεί παντού και ότι οι ιστορίες, ακόμη και οι πιο μικρές, έχουν τη δύναμη να μας συνδέουν με την κοινή μας ανθρώπινη εμπειρία.

Περίληψη εδώ

Ο Κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου (Εκδόσεις Καστανιώτη)

Ο πολυγραφότατος Ανδρέας Μήτσου είναι ένας από τους πιο αγαπημένους διηγηματογράφους των τελευταίων ετών χαρίζοντας στην εγχώρια λογοτεχνία εμβληματικούς χαρακτήρες όπως ο Κύριος Επισκοπάκης. Η νουβέλα του είναι ένα must read για όποιον αναζητά μικρά διαμαντάκια που θα ξεκοκαλίσει μέσα σε λίγες ώρες, κουβαλώντας τα παντού.

Εδώ ο Μήτσου σκαρώνει το πορτρέτο μιας καταραμένης ερωτικής ιστορίας και μεγαλουργεί σελίδα τη σελίδα συνθέτοντας ένα κείμενο που σε γραπώνει από την αρχή μέχρι το τέλος του. Μέσα από την Εξομολόγηση ενός δειλού, όπως είναι ο υπότιτλος της νουβέλας γινόμαστε μάρτυρες μιας άκριτης, βαθιάς, ανείπωτης και μύχιας ενδοσκόπησης ενός ερωτευμένου που, όπως οι περισσότεροι του  είδους, ισορροπεί μεταξύ αθανασίας και θνητότητας, τρέλας και ασημαντότητας, γέλιων και δακρύων, λόγων κι έργων, φόβου και τρόμου.

Περίληψη εδώ

H Χώρα του Μανώλη Λυδάκη (εκδόσεις Αλεξάνδρεια)

Η Χώρα είναι ένα από τα καλύτερα κρυμμένα αναγνωστικά μυστικά των τελευταίων ετών κι εμείς είμαστε εδώ για να σταματήσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ένα δυστοπικό αριστούργημα που μοιάζει βγαλμένο από τα καλύτερα επεισόδια του Black Mirror χωρίς σαφή χώρο και χρόνο καταφέρνει να σε πιάσει από το λαιμό και να σε συναρπάσει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ακόμη και τα ονόματα των ηρώων, μοιάζουν κάποιες φορές περιττά στις ιστορίες της Χώρας, αφού όλοι τους φαίνονται πανανθρώπινοι και θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από εμάς.

Ο τρόπος με τον οποίο γράφει ο Λυδάκης είναι ελλειπτικά όμορφος καθώς μοιάζει με ένα χωνευτήρι λέξεων. Πετά όσες λέξεις δεν είναι αρκετές κι όσες έχουν έρθει στο κείμενο απλά και μόνο εν είδει εντυπωσιασμού. Κρατά μονάχα όσες είναι απαραίτητες για να σκαρώσει μικρές ιστοριούλες που καταγράφουν αφοπλιστικά όλα όσα έχουν νόημα στο τέλος των ημερών, όταν ο χώρος και ο χρόνος γίνουν μόνο μια ανάμνηση.

Περίληψη εδώ