5 βιβλία από γυναίκες συγγραφείς που πρέπει να διαβάσεις

Νομπελίστριες, διηγηματογράφοι, συγγραφείς που τολμούν να γράφουν επιστημονική φαντασία σε μια χώρα που δεν διαβάζει (διόρθωση: δεν διάβαζε) επιστημονική φαντασία. Οι γυναίκες συγγραφείς της λίστας μας διεκδικούν επάξια μια θέση στη βιβλιοθήκη σου, και στην αναγνωστική σου λίστα.

Ο δράκος της Πρέσπας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου
Εκδόσεις Καστανιώτη

Το τρίτο βιβλίο της σπουδαίας τριλογίας της Ιωάννας Μπουραζοπούλου βραβεύτηκε πρόσφατα με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, αφήνοντας άναυδους τους φαν της, που δεν πίστευαν πως θα τιμήσει ποτέ το Υπουργείο Πολιτισμού την επιστημονική φαντασία όπως της αρμόζει. Η τριλογία του δράκου της Πρέσπας, που λες, είναι βαθιά πολιτική, απολαυστικά αγωνιώδης, με χαρακτήρες ολοζώντανους που θα θυμάσαι για καιρό. Θεωρητικά τα βιβλία διαβάζονται και το καθένα μόνο του, ή και ανακατεμένα μεταξύ τους, εμείς όμως λέμε να το πας παραδοσιακά, και να ξεκινήσεις από το πρώτο, την Κοιλάδα της Λάσπης, συνεχίζοντας με την Κεχριμπαρένια Έρημο και καταλήγοντας στη Μνήμη του Πάγου.

Διαβάστε περισσότερα - Ο Δράκος της Πρέσπας είναι η ελληνική επιστημονική φαντασία στα καλύτερά της 

Πράγματα που σκέφτεται η παρθένος Μαρία καπνίζοντας κρυφά στο μπάνιο της Αλεξάνδρας Κ*
Εκδόσεις Πατάκη

Είκοσι απολαυστικά διηγήματα για γυναίκες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι. Είκοσι ιστορίες για καλές µαθήτριες, σκυµµένες πάντα πάνω από µια λάθος εξίσωση. Η πιο πρόσφατη συλλογή διηγημάτων της Αλεξάνδρας Κ* έχει χιούμορ βιτριολικό, έχει πόιντ που δεν έχεις ξαναδιαβάσει εφτά χιλιάδες φορές, έχει ματιά καθαρή και προσέγγιση παιχνιδιάρικη. Αλλά κυρίως, και πιο πολύ απ’ όλα, έχει δίκιο.

Δεν πάω πουθενά της Ρούμενα Μπουζάροφσκα
Εκδόσεις Gutenberg

Ακόμα πιο ώριμη και ακόμα πιο φρέσκια από το πολυσυζητημένο «Ο Άντρας μου», την πρώτη της συλλογή διηγημάτων που μεταφέρθηκε πέρυσι και στο ελληνικό θέατρο, αυτή η δεύτερη συλλογή της Μπουζάροφσκα έχει ήρωες δικούς μας ανθρώπους και αποκαλύπτει, όπως θα διαβάσεις στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, «όσα αρνούμαστε να παραδεχτούμε στον εαυτό μας και γίνεται ανελέητα ειλικρινής περιγράφοντας τις επιφανειακές αλλά και τις βαθύτερες συναισθηματικές μας σχέσεις». Μέτρα μόνο πόσες φορές διαβάζοντας θα σκεφτείς ότι εδώ είναι Βαλκάνια.

Σωματίδια της Ματίνας Αποστόλου
Εκδόσεις Ποταμός

Γίνεται ένα βιβλίο να είναι ταυτόχρονα τρυφερό και βάναυσο; Γίνεται. Τα Σωματίδια της Ματίνας Αποστόλου είναι ένα έξοχο παράδειγμα, με το ζοφερά δύσκολο θέμα του και την βαθιά αγαπησιάρικη προσέγγισή του. Ή, για να το θέσουμε με τα επίσημα λόγια της σύνοψης του βιβλίου: «Κάποτε οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν τα σωματίδια που εκπέμπονται μεταξύ ανθρώπων που αγαπιούνται. Θα τους δώσουν μια πολύπλοκη ονομασία και θα γυρίσουν ικανοποιημένοι στα εργαστήριά τους. Στα σύννεφα θα συνεχίζουν να σκορπίζονται σκέψεις, λέξεις, φωνές και δάκρυα που δραπετεύουν από δωμάτια όπου άνθρωποι σταμάτησαν να αγαπιούνται. Στη θάλασσα θα διαλύονται θυμός, θλίψη και ενοχές που ξεπλένονται στις ντουζιέρες από ανθρώπους που πονάνε. Αποσπάσματα ζωής, ψηφίδες που συνθέτουν την εσωτερική εικόνα μιας γυναίκας καθώς μεταμορφώνεται από κόρη, σε σύντροφο και μητέρα. Το παρελθόν σκιάχτρο, οι δύσκολες σχέσεις, η μητρότητα, το πένθος, η διαχείριση των απωλειών, η ανάγκη των μικρών καθημερινών χαρών που μας κρατούν εθισμένους στη ζωή, η μνήμη. Και πάντοτε η ανάγκη για παρηγοριά και ελπίδα».

Το Αρχέγονο και Άλλοι Καιροί της Όλγκα Τοκάρτσουκ
Εκδόσεις Καστανιώτη

Η βραβευμένη με Νόμπελ Όλγκα Τοκάρτσουκ γράφει μια ιστορία για τον Χρόνο που τρώει τα παιδιά του, που είναι θεός σαν εκείνον τον άλλο, τον σχεδόν συνονόματο του. Μια ιστορία που ξεκινά σαν γκοθ παραμύθι, σκοτεινό και ταυτόχρονα τρυφερό και αστείο, με πλάσματα του δάσους που ερωτεύονται ανθρώπους, και χαρακτήρες που θυμώνουν με το φεγγάρι, και ποτάμια που μαλώνουν με παπάδες, και πληροφορίες όπως «οι φύλακες άγγελοι των φιδιών είναι δράκοι» (το 'ξερες; δεν το 'ξερες, όλα οι Νομπελίστες πρέπει να σ' τα λένε).

Μην ξεγελαστείς όμως, δεν θα μείνει έτσι παιχνιδιάρικο ως το τέλος. Θα περάσει από την ανάλαφρη παιδικότητα του παραμυθιού στην απότομη ενηλικίωση του πολέμου (του Β Παγκόσμιου, συγκεκριμένα) και από εκεί στην κρίση μέσης ηλικίας που ήταν οι τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, μέσα από τις ιστορίες ανθρώπινων και μη χαρακτήρων που κουβαλούν ο καθένας το δικό του αβάσταχτο φορτίο. Και θα καταλήξει σε ένα τέλος τόσο μεγαλειωδώς λυπητερό όσο εκείνο της ζωής, που πάντα τελειώνει και πάντα συνεχίζεται.