Παραπονιούνται αλλά ποτέ δεν ανησυχούν, περπατούν με μια εκπληκτική αξιοπρέπεια. Κοιμούνται με μια άμεση απλότητα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν. Όταν αισθάνομαι πεσμένος το μόνο που έχω να κάνω είναι να παρακολουθώ τις γάτες μου και το κουράγιο μου γυρίζει πίσω
Παρόλο που γράφω για το ανθρώπινο γένος, όσο πιο μακριά από αυτό, τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Δύο μίλια είναι υπέροχα, δύο χιλιάδες μίλια είναι όμορφα. Δεν μου αρέσει η ανθρώπινη φυλή. Δεν μου αρέσουν τα κεφάλια τους, δεν μου αρέσουν τα πρόσωπά τους, δεν μου αρέσουν τα πόδια τους, δεν μου αρέσουν οι συζητήσεις τους, δεν μου αρέσουν τα χτενίσματα τους, δεν μου αρέσουν τα αυτοκίνητά τους.
Όλοι πρόκειται να πεθάνουμε, όλοι, μα τι τσίρκο! Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, αλλά δεν ισχύει αυτό. Είμαστε τρομοκρατημένοι και ισοπεδωμένοι από ασήμαντα πράγματα και μας κατατρώει το τίποτα.
Για όσους πιστεύουν στον Θεό, οι περισσότερες από τις μεγάλες ερωτήσεις έχουν ήδη απαντηθεί. Για τους υπόλοιπους από εμάς, όμως, που δεν μπορούμε να δεχτούμε εύκολα τη συνταγή του Θεού, οι μεγάλες απαντήσεις δεν παραμένουν γραμμένες σε πέτρινες πλάκες.
Η μοναξιά με δυναμώνει: χωρίς αυτήν είμαι σαν να μην έχω φαγητό και νερό. Κάθε μέρα χωρίς αυτή αποδυναμώνομαι. Δεν είμαι υπερήφανος για την μοναξιά μου αλλά εξαρτώμαι από αυτήν.
Καθώς ζεις πολλά χρόνια, τα πράγματα επαναλαμβάνονται. Τα πράγματα επαναλαμβάνονται, καταλαβαίνεις; Συνεχίζεις να βλέπεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, την ίδια ουσία, την ίδια δράση, την ίδια αντίδραση. Οπότε κουράζεσαι λίγο με τη ζωή. Έτσι, καθώς έρχεται ο θάνατος λες «εντάξει μωρό μου, ήρθε η ώρα, όλα είναι καλά». Άρα δεν φοβάμαι πολύ τον θάνατο. Στην πραγματικότητα σχεδόν τον καλωσορίζω.
Όσον αφορά εμένα, μου επιτρέπει να αποστασιοποιούμαι από τα πράγματα αλλά και να τα απολαμβάνω. Να αποκτώ πραγματικά τη συναίσθηση του πώς περνά η μία μέρα μετά την άλλη, ο ένας χρόνος μετά τον άλλο. Το να πίνει κανείς μοιάζει με… απόπειρα αυτοκτονίας που σου επιτρέπει να επιστρέφεις στη ζωή και να τη βλέπεις με άλλα μάτια.
Είναι σαν να αναγεννιέσαι. Έχεις την αίσθηση ότι ζεις πολλές ζωές. Και μάλιστα ως διαφορετικός άνθρωπος. Δεν μπορώ να σας πω αν είναι καλό ή κακό. Είναι σίγουρα όμως διαφορετικό. Έτσι, π.χ., απολαμβάνω τη μία ζωή μου ως συγγραφέα και την άλλη ως πότη.
Ζούμε σε μια διαφορετική εποχή, στην ατομική εποχή. Κάθε γραμμή πρέπει να έχει τη δική της δύναμη, τα δικά της συναισθήματα, το δικό της ζουμί, την δική της γεύση. Το γράψιμο δεν πρέπει ποτέ να είναι βαρετό. Δεν πρέπει να κάνει τον αναγνώστη να βαριέται, ούτε τον συγγραφέα. Δεν πρέπει να κάνει κανέναν να βαριέται. Πρέπει να έχεις ζουμί σε κάθε γραμμή, δεν το βλέπεις; Δεν με πιστεύεις; Οι συγγραφείς με κοιμίζουν, πάντα το έκαναν, πάντα θα το κάνουν. Κάθε γραμμή πρέπει να αποτελεί μια οντότητα από μόνη της. Πρέπει να στέκεται από μόνη της. Δεν μπορείς να πεις «Η κυρία Γκιλεκάτι καθόταν στην καρέκλα της, ήταν 3.30 μ.μ., ένα πρωινό του Νότου στην Τζόρτζια, ο κύριος Γκιλεκάτι ήταν...». Αυτό είναι όλο ήδη νεκρό, δεν το βλέπεις; Πρέπει να λες την ουσία.
Α ναι, ναι... είναι ωραίο να πεθάνεις από αλκοόλ. Είναι πολύ ένδοξο. Αλλά αν γράφεις βαρετές μαλακίες δεν σου κάνει καλό σε τίποτα το από τι πέθανες. Το αλκοόλ δεν είναι καλό πράγμα. Το ότι πέθανες από αλκοόλ δεν σημαίνει ότι ήσουν καλός σε κάτι. Πρέπει να αφήσεις κάποιες λέξεις πίσω σου. Πέθανε πνιγμένος στον ίδιο του τον εμετό... Υπέροχα. Δεν ήταν καν επαγγελματίας πότης. Εγώ, όταν μεθάω πολύ βάζω το κεφάλι μου στο πλάι του στρώματος, έτσι προς τα κάτω, έτσι ώστε όταν κάνω εμετό, απλά θα πάει στο πάτωμα. Αυτό το χάλι δεν ήταν καν επαγγελματίας πότης. Εκτός αυτού είχε ένα πολύ βαρετό γράψιμο. Επόμενη ερώτηση;
Αν κάποιος γράφει ποιήματα, όλοι νομίζουν πως πρόκειται για κάποιον που ζει εκτός πραγματικότητας, πως θα διακρίνεται για την ευαισθησία του και τέτοια, ξέρετε… Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου αλλά, αν οι Αμερικανοί θέλουν να σε κάνουν ποιητή, σε κάνουν. Μπορεί στα μάτια τους κάποιος που γράφει ποιήματα να είναι πιο ρομαντικός από όποιον γράφει διηγήματα. Και ποιος είναι ο μυθιστοριογράφος; Κάποιος που ξοδεύει τρία χρόνια για να γράψει κάτι! Ένας ποιητής, αντίθετα, είναι πάντα έρμαιο της δημιουργικής φλόγας του… Ίσως γι’ αυτό ο κόσμος έχει ανάγκη να με βλέπει ως ποιητή.
Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια… Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά.
Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της…
