Penny Lane: Ένα νέο βιβλιοπωλείο με ψυχή, αγάπη και όραμα στη Νέα Σμύρνη

Σε μια εποχή όπου τα φυσικά βιβλιοπωλεία καλούνται να προσαρμοστούν σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο (ψηφιακό) κόσμο, υπάρχουν ακόμα εκείνοι που τολμούν να επενδύσουν στο όνειρό τους και να δημιουργήσουν έναν χώρο αφιερωμένο στο βιβλίο και την προσωπική επαφή με τον αναγνώστη.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Penny Lane, το βιβλιοπωλείο που δημιούργησε η Πέννυ Μοσχογιάννη, ένας χώρος γεννημένος από αγάπη και βαθιά πίστη στη δύναμη των βιβλίων. 

Με περισσότερα από 25 χρόνια εμπειρίας στον χώρο του βιβλίου, η Πέννυ μάς μίλησε για το πώς αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, αλλά και τη φιλοσοφία της για την επιλογή των τίτλων και τη σχέση της με τους αναγνώστες.

Ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα

«Η αγάπη μου για το βιβλίο και η αφοσίωσή μου σε αυτό ήταν οι λόγοι που με ώθησαν να ανοίξω το δικό μου βιβλιοπωλείο» εξηγεί. Ήταν κάτι που πάντα ονειρευόταν και ήρθε η στιγμή να το πραγματοποιήσει. Άλλωστε, όπως λέει, όσοι εργάζονται στον χώρο αυτό από επιλογή, γνωρίζουν πως το άνοιγμα ενός βιβλιοπωλείου «μόνο χαρά μπορεί να δώσει στη ζωή των ανθρώπων».

Για την ίδια, το βιβλιοπωλείο είναι ένα ασφαλές καταφύγιο. «Όταν μπαίνω στον χώρο μου, αισθάνομαι ασφαλής και ευτυχισμένη», τονίζει, περιγράφοντας τη συναισθηματική σύνδεση που έχει αναπτύξει με το Penny Lane.

Οι δυσκολίες πριν από το μεγάλο άνοιγμα

Η διαδρομή μέχρι την ημέρα των εγκαινίων τα οποία έγιναν τον Ιανουάριο του 2025, μόνο εύκολη δεν ήταν. «Έγινε ειλικρινά ένας αγώνας δρόμου» παραδέχεται, αναφέροντας ότι κάθε μέρα έφερνε και μια νέα πρόκληση. «Από την ανακαίνιση και τις εργασίες μέχρι τις συζητήσεις με εκδότες που ήταν επιφυλακτικοί και τις καθυστερήσεις στις παραγγελίες, υπήρχαν στιγμές που όλα έμοιαζαν δύσκολα».

Ωστόσο, πάντα κάτι συνέβαινε που της έδινε ώθηση να συνεχίσει. «Η υποστήριξη της οικογένειάς μου και των φίλων μου ήταν καθοριστική», λέει, αποδεικνύοντας πως το μεράκι και η επιμονή μπορούν να νικήσουν κάθε εμπόδιο.

Πώς επιλέγονται τα βιβλία του Penny Lane

Η επιλογή των τίτλων δεν γίνεται τυχαία. «Συχνά επιλέγω βιβλία που γνωρίζω, έχω διαβάσει και αγαπώ πολύ, ή βιβλία που θα διαβάσω» αναφέρει. Ταυτόχρονα, εμπιστεύεται τις προτάσεις αναγνωστών και φίλων, ενώ λαμβάνει υπόψη και τις προτάσεις των εκδοτών.

«Δεν ήθελα να ανοίξω το Penny Lane χωρίς να περιλαμβάνει κλασική λογοτεχνία» τονίζει, δείχνοντας τη σημασία που δίνει στις διαχρονικές αξίες της λογοτεχνίας. Παράλληλα, επιθυμεί το βιβλιοπωλείο της να εμπλουτίζεται διαρκώς. «Είναι ακόμα νωρίς, αλλά πιστεύω πως το ίδιο το αναγνωστικό κοινό θα με κατευθύνει στις θεματογραφίες που πρέπει να ενισχύσω» σημειώνει, αποκαλύπτοντας τη φιλοδοξία της να δημιουργήσει μια ουσιαστική σχέση με τους πελάτες της.

Η σχέση βιβλιοπώλη και αναγνώστη

Η προσωπική επαφή με τους αναγνώστες είναι για την ίδια ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της δουλειάς της. «Δεν είναι απλώς μια συναλλαγή· είναι μια ζωντανή σχέση» εξηγεί. Έχοντας δουλέψει χρόνια στον χώρο, έχει δημιουργήσει δεσμούς με ανθρώπους που έρχονται όχι μόνο για να αγοράσουν ένα βιβλίο, αλλά και για να της πουν τα νέα τους, να συζητήσουν τις ανησυχίες τους.

«Ποτέ δεν θα επιμείνω σε κάποιον να αγοράσει κάτι, ούτε θα πω ψέματα πως έχω διαβάσει ένα βιβλίο αν δεν το έχω κάνει» τονίζει. Το σημαντικό για εκείνη είναι η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη. «Μέσα από τις συζητήσεις μας, αισθάνομαι πως γίνομαι καλύτερη και στη δουλειά μου» προσθέτει.

Τι χρειάζεται ένα βιβλιοπωλείο για να επιβιώσει σήμερα;

«Αγάπη, όρεξη, αφοσίωση, ευελιξία, αλλά και διαφήμιση» απαντά χωρίς δισταγμό. Θεωρεί πως η ισχυρή παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι απαραίτητη, ειδικά στην αρχή, ώστε ένα νέο βιβλιοπωλείο να γίνει γνωστό.

Πέρα από αυτό, οι άνθρωποι που το λειτουργούν πρέπει να είναι ανοιχτοί σε νέες προτάσεις, νέους συγγραφείς και τάσεις. «Πρέπει να αφουγκράζονται τις αλλαγές που φέρνει κάθε εποχή», υπογραμμίζει. Ωστόσο, το αν έχει δίκιο ή όχι, όπως λέει χαριτολογώντας, «θα το δούμε στο μέλλον!».

Τρία βιβλία που δεν πρέπει να λείπουν από καμία βιβλιοθήκη

Όταν της ζητάμε να επιλέξει τρία βιβλία που θεωρεί απαραίτητα, δυσκολεύεται. «Το "πρέπει" είναι ένα ρήμα που αποφεύγω να χρησιμοποιώ», λέει χαμογελώντας.

Αν έπρεπε, όμως, να φτιάξει μια βιβλιοθήκη και να βάλει μέσα τρία αγαπημένα της βιβλία, θα επέλεγε, την "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη, το "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη, και το "Έγκλημα και Τιμωρία" του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Αν είχε χώρο για τρία ακόμα, θα πρόσθετε και την "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο" του Άρθουρ Σοπενχάουερ, το "Δωσίλογοι" του Μενέλαου Χαραλαμπίδη και τις "Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας" της Άλις Μίλερ

«Θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα τρία… αλλά μάλλον δεν θα σταματήσω ποτέ!» καταλήγει γελώντας.