Το φρούτο του πάθους σε μία τάρτα

 

Στα λατινικά ονομάζεται Passiflora Edulis.  Πόσο εύηχο.  Πόσο όμορφο, πόσο μυστηριώδες.  Κι όμως, δεν πρόκειται για το πάθος με την έννοια του πόθου, όπως τόσα χρόνια νόμιζα, αλλά για το οδυνηρό πάθος.  Διαβάζω ότι το όνομα του εξαίσιου αυτού άνθους και κατ’ επέκτασιν του φρούτου δόθηκε από τους Ισπανούς ιεραπόστολους που είχαν πάει στην Βραζιλία για να προσηλυτίσουν στον χριστιανισμό τις ιθαγενείς φυλές.  Αποφάσισαν και έβγαλαν φιρμάνι ότι το άνθος συμβολίζει τη σταύρωση του Ιησού, εξ ου το πάθος.  Πάει το σενάριό μου, καταστράφηκε.  Καλύτερα θα ήταν να μην το είχα ψάξει το πράγμα.   Να είχα μείνει με το πάθος το άλλο, το μυθιστορηματικό.   Πείτε μου, όμως, σας μοιάζει εσάς με σταυρό του μαρτυρίου αυτό το άνθος, το τόσο ντελικάτο μα και τόσο σαρκώδες, με αυτά τα εκτυφλωτικά χρώματα;  Θα τρελαθούμε εντελώς, άδικο έχω;  Εκπολιτισμός σου λέει μετά…

 

 

Πάντως, ό, τι και να λένε οι ιεραπόστολοι, για μένα το φρούτο του πάθους θα παραμείνει συνώνυμο των επίγειων ηδονών κι ας έρθουν να μου ζητήσουν τα ρέστα.  Ας πάμε πάλι στη γεύση, που τουλάχιστον αυτή, είναι άθικτη.  Θυμάμαι την πρώτη φορά που δοκίμασα φρούτο του πάθους.  Ήταν σε μορφή μαρμελάδας.  Η έκπληξη στον ουρανίσκο μέγιστη.  Μετά το γεύτηκα στην φυσική του μορφή.  Άρωμα, υφή και γεύση που δεν μοιάζει με καμία άλλη, ξινή και γλυκιά συγχρόνως.   Πριν όμως το βάλω στο στόμα μου, έμεινα άναυδη από το φρούτο το ίδιο.  Σκούρο πράσινο μάξι παλτό με μωβ σιρίτι και χρυσαφιά ολομέταξη φόδρα με σκούρα πράσινα σχέδια. Πού είναι ο Christian Lacroix να μου το ράψει;

 

 

Φευ και ωιμέ, ούτε grand couturier είμαι, ούτε grand chef pâtissier.  Μια απλή τάρτα σας έφτιαξα, που όμως λόγω αυτού του υπέροχου φρούτου είναι πολύ ιδιαίτερη και είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει.