Ξαναβλέποντας Αριστογάτες και Βασιλιά των Λιονταριών στο Disney+

Μην ακούς τις κραυγές όσων τρομάζουν με τις αλλαγές και σπεύδουν να φωνάξουν «μας φιμώνουν» σε κάθε ευκαιρία. Καμία λογοκρισία και καμία παρέμβαση δεν έχει γίνει στις ταινίες της Disney όπως τις θυμάσαι.

Αυτό που συνέβη, και δημοσιεύτηκε με παραπλανητικούς τίτλους για τα κλικς, ήταν πως πλέον πριν ξεκινήσει η ταινία, εμφανίζεται στην οθόνη ένα μήνυμα. Λέει: «Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει αρνητικές απεικονίσεις ή/ και κακομεταχείριση ανθρώπων ή πολιτισμών. Αυτά τα στερεότυπα ήταν λάθος τότε, και είναι λάθος τώρα. Αντί να καταργήσουμε αυτό το περιεχόμενο, θέλουμε να αναγνωρίσουμε τον επιβλαβή αντίκτυπό του, να μάθουμε από αυτόν και να πυροδοτήσουμε τη συζήτηση για να δημιουργήσουμε ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς, μαζί. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να το αναγνωρίσουμε, να μάθουμε από αυτό, και να προχωρήσουμε μαζί για να δημιουργήσουμε ένα αύριο, το οποίο σήμερα μπορούμε μόνο να ονειρευόμαστε».

Σε όσους βλέπουν το παρελθόν μέσα από τα ροζ γυαλιά της νοσταλγίας, και θα σπεύσουν να σου πουν «τι κακομεταχείριση ανθρώπων ή πολιτισμών ρε, g@M# τη νέα τάξη πραγμάτων;» μπορείς να τους θυμίσεις ότι το τραγούδι των τίτλων του Αλαντίν είχε στίχο που έλεγε πως στη Μέση Ανατολή «σου κόβουν το αυτί αν δεν τους αρέσει η φάτσα σου», και πως ο Ντάμπο σπάραζε στο κλάμα όταν τον κορόιδευαν για τα μεγάλα αυτιά του. Ναι, χάρη σε αυτά μπόρεσε να πετάξει μετά και να τους γράψει όλους στις ελεφαντίσιες πατούσες του, αλλά δεν χρειαζόταν να περάσει από την κακοποίηση για να φτάσει εκεί.

Τα βγάλαμε από τη μέση τα δύσκολα; Ωραία. Γιατί το να τυλίγεσαι με ζεστή κουβερτούλα ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, να ξαπλώνεις στον καναπέ και να ξαναβλέπεις τις ταινίες που μας μεγάλωσαν είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο να γυρνάς με μια χρονομηχανή στην πιο χαρούμενη στιγμή των παιδικών σου χρόνων.

Και αν δεν μας πιστεύεις, κάνε μια συνδρομή στο Disney+ (9,99€ τον μήνα, σταματάς όποτε θες) και βάλε να ξαναδείς Βασιλιά των Λιονταριών και να σπαράξεις σαν 10χρονο στη σκηνή που πεθαίνει ο Μουφάσα και να περιμένεις το Χακούνα Ματάτα να σου στεγνώσει τα δάκρυα. Ή βάλε Αριστογάτες, για να γελάσεις με το πέσιμο του Θέμου του Μάγκα –που τότε ήσουν πολύ πιτσιρίκι για να το πιάσεις στο μεγαλείο του– και να μείνεις με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι η φωνή ενός από τους δύο γιους της Λαίδης (του Τουλούζ, συγκεκριμένα) ήταν η Κατερίνα Γώγου.

Βάλε επίσης την Πεντάμορφη και το Τέρας, για να θυμηθείς τον παιδικό σου ενθουσιασμό για τις βιβλιοθήκες με σκάλα, αλλά και το πώς τα τραγούδια των κακών της Ντίσνεϊ είναι σχεδόν πάντα τα απολαυστικότερα σε όλη την ταινία (στην προκειμένη περίπτωση το τραγούδι του Γκαστόν, αλλά και το Υπ’ Ατμόν του Σκαρ στον Βασιλιά των Λιονταριών και το Ψυχούλαι Πτωχαί της Ούρσουλα από τη Μικρή Γοργόνα). Και βάλε και Αλαντίν, για να θυμηθείς την ανατολίτικη μαγεία που δε μοιάζει με καμία, και να εκτιμήσεις τις ατάκες του Ιάγου, του πιο σαρδόνια σαιξπηρικού χαρακτήρα που έγραψε ποτέ η Disney.

Πέρα, όμως, από τα blockbuster, θα βρεις και ταινίες που δεν αναβιώνουν με την ίδια συχνότητα στα social media, όπως το δικό μας αγαπημένο Μπερνάρ & Μπιάνκα του 1977, ο Ρομπέν των Δασών του 1973, ο Μπάμπι που είναι ό,τι πιο σπαραξικάρδιο έβγαλε η Disney ποτέ, και το Μαύρο Καζάνι του 1985 που το ξέρουμε τώρα δεν σου λέει σχεδόν τίποτα, αλλά με το που ξεκινήσει θα αρχίσεις τα «ιιι πού το θυμήθηκαν».