Οι Ανταγωνιστές στο Disney+ είναι μια σειρά που θέλει να σε ταράξει

Λες ότι τίποτα πια δεν μπορεί να σε σοκάρει. Και με το δίκιο σου. Έχουμε δει όλοι τόσο χόρορ, τόσο δράμα, τόσο ψυχολογικό θρίλερ, τόσες ειδήσεις στην ελληνική τηλεόραση (χοχο, μπαρμπαδίστικο αστειάκι) που με τι θα μπορούσε πια κανείς να σοκαριστεί; Και όμως.

Η νέα σειρά με πρωταγωνιστή τον σούπερ σταρ των τελευταίων χρόνων David Tennant έχει αυτό που οι Βρετανοί λένε shock factor, κι ας μην της φαίνεται. Η υπόθεση είναι με μια πρώτη ματιά υποσχόμενη μεν, συνηθισμένη δε: Οι Ανταγωνιστές του τίτλου είναι από τη μια ο Βρετανός ευγενής και ζάμπλουτος βουλευτής Ρούπερτ Κάμπελ-Μπλακ (τον οποίο υποδύεται ο πάντα απολαυστικός Alex Hassell) και από την άλλη ο μπουρζουά νεόπλουτος Λόρδος Τόνι Μπάντινγκχαμ (αγαπημένος David Tennant) που διευθύνει το Corinium, ένα κανάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης που αγωνίζεται να σταθεί απέναντι στην παντοκρατορία του BBC. Είμαστε, άλλωστε, ακόμα στο 1986.

Για να αυξήσει την τηλεθέαση, και κατ’ επέκταση τα κέρδη του καναλιού, ο Τόνι θα φέρει από την Ιρλανδία τον χαρισματικό παρουσιαστή Ντέκλαν Ο ‘Χάρα (Aidan Turner) η γυναίκα και η κόρη του οποίου θα μπλεχτούν άμα τη εμφανίσει σε ένα ερωτικό τρίγωνο με τον Ρούπερτ.

«Ναι, τι;» σε ακούμε σχεδόν να ρωτάς, πού το είδαμε το σοκ και άλλα τέτοια λογικά και δικαιολογημένα. Θα το καταλάβεις, αν όχι στο πρώτο, σίγουρα στο δεύτερο επεισόδιο: Δεν είναι ακριβώς η υπόθεση. Είναι η παγερή σκηνοθεσία, οι ανατριχιαστικά ρεαλιστικές ερμηνείες, η αντίθεση ανάμεσα στο λαμπερό περιβάλλον και τον σκοτεινό κόσμο που φιλοξενεί, και –κυρίως–όλα αυτά που δεν λέγονται αλλά υπονοούνται.

Σαν σε λογοτεχνικό κείμενο (η σειρά είναι άλλωστε βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Dame Jilly Cooper) περνάνε από την οθόνη τα πάντα, από τις ταξικές συγκρούσεις της βρετανικής κοινωνίας και τον θατσερισμό, μέχρι το ιρλανδικό ζήτημα και βέβαια την εξουσία και τον ρόλο των μίντια σε όλα αυτά. Δεν θα τα δεις να συζητιούνται ανοιχτά. Θα τα «διαβάσεις» ανάμεσα στις γραμμές.

Κι αυτή είναι η γοητεία της σειράς, που λέει πολλά και δύσκολα, μισοκρυμμένα πίσω και κάτω από μια φαινομενικά απλή ιστορία, ντυμένη –όπως κάθε βρετανική σειρά που σέβεται τον εαυτό της– με μουσικάρες, σε οκτώ απολαυστικά επεισόδια που πολύ θα θέλαμε να πούμε ότι βλέπονται απνευστί, αλλά δεν ισχύει, καθότι η μαυρίλα τους, όπως κάθε τι που είναι σάπιο στο βασίλειο (όχι της Δανιμαρκίας) αντέχεται πιο εύκολα σε μικρές δόσεις.