Η κουζίνα της Τζουτζούκας στο Ρουφ δεν παίζεται

Η ήσυχη γειτονιά της Μεγάλου Βασιλείου θα εξελιχθεί σε πιάτσα, να μας το θυμηθείς. Την αρχή την έκανε η Τζουτζούκα πριν από τρία και κάτι χρόνια, ακολούθησε το Felicita, θα ακολουθήσουν πιθανότατα κι άλλοι. Λογικό: Είναι κέντρο απόκεντρο, ούτε δεκάλεπτο με τα πόδια από τον σταθμό του μετρό στο Γκάζι (που τον λέμε Κεραμεικό για να μπερδεύουμε τους τουρίστες) και, ω του θαύματος, με εύκολο πάρκινγκ για όσους δεν αποχωρίζονται ποτέ το αυτοκίνητό τους.

Εκεί, η Τζουτζούκα απλώνει τα τραπέζια της σε μια όμορφη, καλά προστατευμένη από το κρύο του χειμώνα αυλή, και στο ακόμα ατμοσφαιρικότερο εσωτερικό της, που θυμίζει ρετρό μπιστρουδάκι, με το μωσαϊκό στο πάτωμα και τη μεγάλη μπάρα να δεσπόζει στον χώρο. Δεν είναι μόνο στιλιστικός ο λόγος ύπαρξής της, βγάζει και φοβερά και τρομερά κοκτέιλ, σαν την άψογη Paloma και το τέλεια λεμονένιο Yuzu Mule (οι τιμές τους από 8,50€ έως 11€).

Το πραγματικά δυνατό χαρτί εδώ όμως είναι το φαγητό, η βαθιά, ειλικρινής νοστιμιά του οποίου είναι πια δυσεύρετη στα εστιατόρια της Αθήνας. Τι εννοούμε με αυτό; Μια ματιά στο μενού θα σε προϊδεάσει πως η κουζίνα είναι δημιουργική, δεν γυρνά την πλάτη στις ελληνικές της ρίζες, τις διανθίζει όμως με μπόλικη Ανατολή και ολίγη από σεβίτσε. Κι εκεί που θα έχεις προετοιμαστεί για την κλασική πρωτοπορία την διανθισμένη με τα απαραίτητα προϊόντα ελλήνων μικροπαραγωγών, η πρώτη πιρουνιά θα σε αφήσει έκπληκτο/η με εκείνη τη σπιτίσια νοστιμάδα που δεν περίμενες.

Για του λόγου μας το αληθές, ξεκίνα με μια βελουδένια ταραμοσαλάτα (8,50€) με λάδι άνηθου, γαύρο μαρινάτο και προπύρα Σπετσών, από τις κορυφαίες που έχεις δοκιμάσει, και συνέχισε –ακόμα και αν δεν είσαι φαν, για να μη σου πούμε ειδικά τότε– με τηγανιτό κουνουπίδι (9€) με κίτρινο κάρυ, τσίλι, κόλιανδρο και μαγιονέζα κόλιανδρου. Θεϊκό είναι το λαυράκι σεβίτσε (13€) με εσπεριδοειδή, κόλιανδρο, τσίλι, λευκό κρεμμύδι και τουίλ σουπιάς, όπως και το ταρτάρ μόσχου (13,50€) με καπνιστή μαγιονέζα, λάδι τρούφας και γραβιέρα Κρήτης.

Το αγαπημένο μας, όμως, το πιάτο για το οποίο θα επιστρέφουμε στον αιώνα τον άπαντα, είναι το ριζότο θράψαλο (14€) με μπισκ, παρμεζάνα και μελάνι σουπιάς, ένα από τα καλύτερα μαύρα ριζότι που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, και αν πιστεύεις ότι υπερβάλλουμε μια δοκιμή θα σε πείσει για το αντίθετο. Και λίγα λέμε. Ωραία και τα σιγομαγειρεμένα μοσχαρίσια μάγουλα (17€) με σταρένιο τραχανά από την Αράχωβα και πικλαρισμένο σέλερι, αλλά και το «σαγανάκι» κους κους (16€) με γαρίδες, μπισκ, κρέμα κατσικίσιας φέτας και φύτρες σκόρδου.

Τα συνοδεύεις όλα αυτά με εκλεκτές ετικέτες του ελληνικού αμπελώνα σε καλές τιμές (εμείς δοκιμάσαμε ένα ημίξηρο ροζέ Mythic River από τη Νεμέα, που μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις) πολλές από τις οποίες σερβίρονται και σε ποτήρι (από 5€). Ενδιαφέροντα αποστάγματα σαν το παλαιωμένο τσίπουρο Μανιφέστο και την τσικουδιά Arodama (επίσης σε ποτήρι και μπουκάλι) και ελληνικές μπύρες συμπληρώνουν τον κατάλογο του πίνειν, που ταιριάζει άψογα με την όλη φιλοσοφία του μενού.