Ειρήνη Μακρή, την Ιστορία τη γράφουν οι παρέες;

Οι C for Circus, μετά την επιτυχία του «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον», γιορτάζουν 10 χρόνια από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα και μας καλούν σε μια ξέφρενη γιορτή ζωής και διαφορετικότητας, με την παράσταση «Κάτι διαφορετικό 2», στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Μια παράσταση που σηματοδοτεί την επιστροφή στο σουρεαλιστικό τσίρκο της νεανικής ορμής και αθωότητας, την εμπιστοσύνη στην πολυφωνία της ζωής, την αποδόμηση της κοινωνικής πραγματικότητας και την συνεχόμενη αλλαγή. Με ένα αυτοσχέδιο σατιρικό βαριετέ, σε πρωτότυπο κείμενο και μουσική, οι C for Circus χτίζουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο χωράνε τα πάντα.

Λίγο πριν το τέλος των παραστάσεων, στις 2 Ιουνίου, μιλήσαμε με την Ειρήνη Μακρή για την ομάδα και την μέχρι τώρα πορεία της, για την παράσταση αλλά και για το θέατρο ως ομαδική τέχνη.

Η C for Circus είναι μία από τις πιο δραστήριες θεατρικές ομάδες, που έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Ποιοι είναι οι βασικοί σταθμοί στην ιστορία της ομάδας;
Η ομάδα ιδρύθηκε το 2008 στη Θεσσαλονίκη με πρωτοβουλία και υπό την καθοδήγηση του τότε σκηνοθέτη Κώστα Conie Ισαακίδη και για δύο χρόνια είχε καθαρά ερευνητικό και εργαστηριακό χαρακτήρα. Δεν είχαμε παρουσιάσει παρά μόνο κάποια μικρά project στη Θεσσαλονίκη. Πρώτος και κύριος σταθμός λοιπόν είναι η Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα ο πρώτος χώρος στη Συγγρού 29, που στέγασε τις πρόβες και τις πρώτες παραστάσεις μας. Check point 1.

Επόμενο κομβικό σημείο ήταν η απόφαση να πορευτούμε πια χωρίς σκηνοθέτη, η οποία σηματοδότησε την εναλλαγή των ρόλων στη σκηνοθεσία. Η πρώτη ομαδική σκηνοθεσία έγινε το 2013 στο "Κάτι Διαφορετικό", ένα πολύ πετυχημένο εγχείρημα, το οποίο σηματοδότησε και την κάθοδο της ομάδας στην Αθήνα. Check point 3. Κάνοντας τις επόμενες παραστάσεις με ομαδική σκηνοθεσία, νομίζω πως θα πρέπει να κάνω μια στάση στο "Δαχτυλίδι της Μάνας" γιατί ήταν η παράσταση, που μας έκανε ευρύτερα γνωστούς στο αθηναϊκό κοινό και μας έδωσε το εισιτήριο για τη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Check point 4 & 5.

Έπειτα ήρθε η συγκινητική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο και η παρ’ ολίγον συνεργασία με το Εθνικό θέατρο. Το "Καί εφύτευσεν ό Θεός Παράδεισον" ήταν επίσης το πρώτο εγχείρημα σε έργο κάποιου μέλους της ομάδας. Check point 6, check point 7, check point 8. Το «Κάτι Διαφορετικό 2» είναι το τελευταίο check point υπό την έννοια μιας επετειακής παράστασης και ενός άτυπου reunion της ομάδας.

Πέρασαν 10 χρόνια από την πρώτη παράσταση στην Αθήνα. Ως ομάδα, η δεκαετία αυτή τι άφησε στο πέρασμά της;
Μας άφησε 6 παραστάσεις, μια συμμετοχή σε διεθνές φεστιβάλ στη Σερβία, μια συμμετοχή στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μια παρ’ολίγον συμμετοχή στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου, μια απώλεια, πολλούς νέους συνεργάτες και καινούργιους φίλους, οικονομική στήριξη από το κράτος, πολλή αγάπη, κάποια φθορά, αρκετή κούραση, πολύ ελπίδα και τη συντήρηση μιας οικογένειας στο πέρασμα του χρόνου.

Τι να περιμένουν να δουν οι θεατές στο «Κάτι διαφορετικό 2», αυτή «τη γιορτή ζωής και διαφορετικότητας»;
Αυτό το εγχείρημα ξεκίνησε ως το sequel της πρώτης παράστασης, με την αίσθηση ότι θα δημιουργήσουμε μια γιορτή για τη διαφορετικότητα και τη ζωή. Δέκα χρόνια πριν όμως, το να μιλήσεις για τη διαφορετικότητα είχε τελείως διαφορετικό αντίκτυπο απ' ότι τώρα. Δυσκολευτήκαμε, λοιπόν, αρκετά να μιλήσουμε για αυτό, μια και η εποχή μας είναι εποχή ζυμώσεων και η πολιτική ορθότητα αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης κοινωνίας. Παράλληλα, δουλεύοντας ένα καλλιτεχνικό έργο καταλήγει συχνά αλλού από αυτό που αρχικά φαντάζεται ο δημιουργός. Έτσι, νομίζω πως καταλήξαμε να φτιάξουμε μια παράσταση για τους προσωπικούς μας φόβους στη ζωή, ξορκίζοντάς τους με πολλή μουσική, χορό, χρώμα, καλό και κακό χιούμορ, αλλά κυρίως κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.

Τελικά την ιστορία τη γράφουν οι παρέες; Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η ομαδική καλλιτεχνική δημιουργία;
Τις ιστορίες τις γράφουν οι παρέες. Την ιστορία τη γράφουν οι ομάδες, που δρουν. Αν κατά σύμπτωση οι ομάδες είναι και παρέες, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μεγάλη τύχη. Παρόλα αυτά, προσωπική και ομαδική πεποίθηση είναι πως το «μαζί» σε πάει πάντα πιο μακριά, παρότι ίσως όχι τόσο γρήγορα.

Το θέατρο είναι μια κατεξοχήν ομαδική τέχνη. Εγώ το γνώρισα μέσα από την ομάδα C for Circus και συνεχίζω να διατηρώ αυτή τη σχέση μετά από 15 χρόνια. Οπότε, η ομάδα και το θέατρο είναι ταυτόσημες έννοιες για μένα.

Η ομαδική καλλιτεχνική δημιουργία ως διαδικασία είναι πάντα άκρως αποκαλυπτική. Τις περισσότερες φορές είναι πολύ δημιουργική, χωρίς να σημαίνει ότι λείπουν οι στιγμές «στασιμότητας» ή αδιεξόδων. Το πλαίσιο μιας σταθερής σχέσης με μια καλλιτεχνική ομάδα όμως, δίνει σε έναν καλλιτέχνη την δυνατότητα να βουτήξει σε αχαρτογράφητα νερά κάθε φορά, να δοκιμάσει τα όρια του και να πειραματιστεί με άλλους ρόλους εντός ομάδας, με την ασφάλεια που προσφέρει μια στενή, σταθερή συνεργασία. Ωστόσο, χρειάζεται συνεχής επαναδιαπραγμάτευση του υλικού και των σχέσεων μεταξύ των μελών, ιδίως στην περίπτωση που η ομάδα είναι και παρέα, στην οποία τα όρια μεταξύ προσωπικών και καλλιτεχνικών σχέσεων είναι ανά στιγμές θολά. Επομένως, χρειάζεται να διαφυλάσσονται και αυτή η διαδικασία ευτυχώς δεν σταματάει ποτέ.

Παράλληλα με τη δραστηριότητα των C for Circus, παίζατε στην παράσταση "Humans" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, που θα συνεχιστεί και του χρόνου. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την παράσταση και τον ρόλο σας;
Οι "Humans" είναι μια μεσοαστική αμερικανική οικογένεια, που συγκεντρώνεται να γιορτάσει την Ημέρα των Ευχαριστιών. Είναι μια μέση οικογένεια με ανάγλυφες σχέσεις, που φανερώνουν όλη την αγάπη και τα προβλήματα που κουβαλάει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ως σύστημα. Την παρακολουθούμε σε μια κρίσιμη στιγμή, σχεδόν υπό κατάρρευση -οικονομική και συναισθηματική- και παρακολουθούμε πως λειτουργεί ο μηχανισμός της οικογένειας ως έννοιας, αλλά και πώς ο παλιός κόσμος συγκρούεται με τον νέο.

Εγώ υποδύομαι την Έιμι, τη μεγάλη κόρη της οικογένειας. Είναι δικηγόρος, ομοφυλόφιλη και επιζήσασα του τρομοκρατικού χτυπήματος στους Διδύμους Πύργους. Είναι το πιο πετυχημένο κοινωνικά και οικονομικά μέλος, το οποίο ωστόσο συναντούμε στην δυσκολότερη ίσως στιγμή της ζωής της. Η Έιμι, ως μεγάλη αδελφή, είναι ένα από τα στοιχεία εξισορρόπησης των οικογενειακών σχέσεων, ένας άνθρωπος που εσωτερικεύει τα συναισθήματα και διαχειρίζεται τις εντάσεις. Αυτός ο συνδυασμός, παράλληλα με τα σημεία αποσυμπίεσής της, είναι ένα σημείο τρομερά ενδιαφέρον και προκλητικό για εμένα ως ηθοποιό. Είναι μια γυναίκα κανονική, χωρίς τεράστια πάθη ή μη αναστρέψιμα λάθη, το οποίο την καθιστά -όπως και όλη την οικογένεια- πραγματικό άνθρωπο.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: C for Circus και Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Γαβρέλας
Βοηθός σκηνοθέτις: Δάφνη Κιουρκτσόγλου
Δραματουργική επεξεργασία: Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνικά-Kοστούμια: Λίνα Σταυροπούλου, Αλεξάνδρα Αναστασία Φτούλη
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Βαλέρια Δημητριάδου, Νίκος Μήτσης
Σχεδιασμός φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Επιμέλεια Κίνησης: Έλσα Σίσκου
Μακιγιάζ: Faleichyk Olga
Φωτογραφίες-Τρέιλερ: Δομνίκη Μητροπούλου
Οργάνωση παραγωγής: Χρύσα Κοτταράκου
Συμπαραγωγή: C for Circus - θέατρο «Τζένη Καρέζη»

Παίζουν: Παναγιώτης Γαβρέλας, Βαλέρια Δημητριάδου, Μαρία - Ελισάβετ Κοτίνη, Ειρήνη Μακρή, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Παύλος Παυλίδης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης