Είδαμε τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ στο Διάχρονο Θέατρο

Το Διάχρονο Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει  από τις 17 Φεβρουαρίου το εμβληματικό έργο του Άντον Τσέχωφ  «Ο Βυσσινόκηπος», μ' έναν εξαιρετικό θίασο πρωταγωνιστών σε νέα μετάφραση του Γιώργου Δανεσή.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόρτζος ακολούθησε απολύτως το κείμενο του Άντον Τσέχωφ, με την μέθοδο διδασκαλίας του Κάρολου Κουν, και έτσι ο Τσέχωφ του δεν έχει ενταχθεί σε πειραματικές διασκευές. Παρουσίασε στη σκηνή την «πραγματικότητα» όσο πιο κοντά στην «αληθινή ζωή» γινόταν.

Το έργο

Ο Βυσσινόκηπος αφηγείται την ιστορία ενός κόσμου που χάνεται ανεπιστρεπτί. Είναι αγκιστρωμένος σε παλιές δόξες, που δεν μπορεί να αποχαιρετήσει. Η ζωή αλλάζει και οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το αποδεχτούν αυτό, ζούνε με τις μνήμες του παρελθόντος, κλείνοντας τα μάτια στο μέλλον που έρχεται ταχύτατα κατά πάνω τους.

Ο Τσέχωφ θεωρούσε τον Βυσσινόκηπο κωμωδία. Γιατί είναι πράγματι κωμικό το πόσο μικροί αποδεικνύονται οι άνθρωποι αυτοί, με τα πάθη, τις ανασφάλειες, τα συμπλέγματά τους, απέναντι στη ζωή που τους οδηγεί σ' ένα μέλλον που δεν μπορούν ούτε να φανταστούν, ούτε να αποφύγουν.

Η Λιούμπα επιστρέφει στο σπίτι της από το Παρίσι μετά από απουσία πέντε ετών, συντετριμμένη από έναν έρωτα και καταχρεωμένη. Το σπίτι της με τον τεράστιο Βυσσινόκηπό του είναι υποθηκευμένα κι εκείνη μοιάζει ανίκανη να το σώσει από το ξεπούλημα- ούτε καν κατανοεί το κρίσιμο της στιγμής.

Στο σπίτι θα συναντήσει τον Γκάγεφ, τον φλύαρο και φιλάρεσκο αδελφό της, που δεν κατάφερε ποτέ να μεγαλώσει και έχει μάθει να τον προσέχει ο υπηρέτης του. Επίσης τον Λοπάχιν, τον γιο του κολίγου τους, που είναι πλέον έμπορος με πολλά λεφτά. Στο σπίτι βρίσκεται ακόμη η Βάρυα, η ψυχοκόρη της, ο Τροφίμωφ, αιώνιος φοιτητής, δάσκαλος του γιου της, ίνδαλμα της μικρής Άνια, γεμάτος επαναστατικές ιδέες και ο Επιχόντωφ, ο γραμματέας, που θέλει τόσο πολύ να παντρευτεί την υπηρέτρια Ντουνιάσα. Εκείνη αγαπάει τον Γιάσα, τον υπερόπτη υπηρέτη, που τον βλέπει σαν τρόπο να διαφύγει από την σκληρή πραγματικότητα, εκεί και ο Πίσχιν, ο κτηματίας που αναζητεί διαρκώς λίγα δανεικά, και ο αιωνόβιος Φιρς που απομένει με τη μοναξιά του και πάντα πιστός στον Βυσσινόκηπο.

Ο Λοπάχιν, αλλά και ο Τροφίμωφ, ο ιδεαλιστής δάσκαλος του νεκρού παιδιού της Λιούμπα εναντιώνονται στη μοιρολατρία, που χαρακτήριζε τότε τη ρωσική κοινωνία, και παρακινούν τους γύρω τους να δρουν για την διαμόρφωση της μοίρας τους. Ο Λοπάχιν (Μπάμπης Χατζηδάκης) απεγνωσμένα προειδοποιεί τη Λιούμπα και τον Γκάγεφ ότι το κτήμα τους θα δημοπρατηθεί το φθινόπωρο. Συμβουλή του είναι να διαιρεθεί σε οικόπεδα που θα πουληθούν για θερινές κατοικίες. Και μόνο η σκέψη της καταστροφής του Βυσσινόκηπου τούς θλίβει, και απορρίπτουν κάθε συζήτηση. Ο Λοπάχιν  εκπροσωπεί τον νέο κόσμο, που δεν έχει χώρο για την Λιούμπα και τους ομοίους της.

Ο Τροφίμωφ (Κωνσταντίνος Τσιομίδης) είναι η φωνή του ίδιου του Τσέχωφ. Ένας άνθρωπος οραματιστής μια δίκαιης κοινωνίας, βασισμένης πάνω στον κόπο του καθενός, ιδανικός μέντορας για την Άνια (Ροδούλα Χαμηλοθώρη), που, τόσο δροσερή και γλυκιά, φωνάζει την ανάγκη της να βγει από το τέλμα αυτής της αριστοκρατίας και να ξεχυθεί στον κόσμο.

Η Βάρυα (Ρόουζ Μουτζούρη) είναι εγκλωβισμένη στον ρόλο της. Η Βάρυα, υπέροχη, αλλά αδικαίωτη. Ένα ρόδο που μαραίνεται. Αυστηρή και ευαίσθητη, φροντίζει το σπίτι. Θα μείνει πάντα η πιστή εργάτρια, ο πυλώνας κάποιου άλλου σπιτιού, αφού θα πρέπει να εγκαταλείψει τον Βυσσινόκηπο.

Η παράσταση

Αναδεικνύεται επί σκηνής εντελώς ρεαλιστικά ο ρωσικός τρόπος σκέψης και ύπαρξης τουλάχιστον όπως τον έχουμε στο μυαλό μας. Στην σκηνή ξεδιπλώνεται η εγκαρτέρηση, το χιούμορ, η ασυνεννοησία, τα συγκρατημένα πάθη, η απογοήτευση, η απέραντη θλίψη.

Ο Γκάγεφ (Οδυσσέας Σταμούλης) έχει το μυαλό του συνεχώς στο μπιλιάρδο. Καλοντυμένος πάντα, φέρεται ανώριμα, δεν μεγάλωσε ποτέ και όταν πια πωλείται ο Βυσσινόκηπος, κλαίει σα μικρό παιδί στην ποδιά της αδελφής του, εκλιπαρώντας παρηγοριά και σωτηρία. Συγκλονιστική η ερμηνεία του ηθοποιού, δημιουργεί έναν Γκάγεφ, που δεν μπορεί κανείς παρά να τον αγαπήσει και να τον λυπηθεί.

Τα τρία πρόσωπα, η Λιούμπα, ο Γκάγεφ και ο Φιρς εκπροσωπούν το καθεστώς, που παρέρχεται. Τα δυο αδέλφια ζουν νοερά σε ένα παράλληλο σύμπαν και η πραγματικότητα θα τους συνθλίψει. Ο Φιρς είναι πάντα ο υπηρέτης, και παρά την απελευθέρωση των δουλοπάροικων, δεν υφίσταται πέρα από αυτόν του τον ρόλο, και μοιραία εμμένει σ’ αυτόν μέχρι το τέλος ακολουθώντας  την πορεία του παλιού καθεστώτος.

Η σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου συνδύασε σωστά το δράμα με την κωμωδία. Σε αυτό συνέβαλε η κλοουνερί της  Σαρλότ (Μαρλέν Κάραλη), που τους διασκεδάζει τους παρευρισκόμενους με το παιχνίδι με τα χαρτιά, το τραγούδι της Ντουνιάσα και η δροσερή παρουσία της Άνια.

Υπέροχη η φωνή της Ντουνιάσα (Κατερίνα Σωτηρίου), απαιτητική ερμηνεία,  καθώς τραγουδά με συνοδεία αντίστοιχης ηχογραφημένης μουσικής του Θάνου Γεωργουλά, ειδικά για την παράσταση.

Μια καλοστημένη παράσταση, με υπέροχες ερμηνείες.

Ταυτότητα της Παράστασης

Σκηνοθεσία:  Γιάννης Μόρτζος

Μετάφραση: Γιώργος Δανεσής

Σκηνικά : Ιωάννα Κατσιαβού

Μουσική σύνθεση ειδικά για την παράσταση : Θάνος Γεωργουλάς

Κοστούμια : Γκαλίνα  Σουλτανόβιτσι

Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής

Παίζουν

Λοπάχιν: Μπάμπης Χατζηδάκης

Ντουνιάσα : Κατερίνα Σωτηρίου

Επιχόντωφ: Χρήστος Μαραθιάς

Φιρς: Περικλής Τσαμαντάνης

Άνια: Ροδούλα Χαμηλοθώρη

Λιούμπα: Μαίρη Βιδάλη

Βάρυα: Ρόουζ Μουτζούρη

Γκάγεφ: Οδυσσέας Σταμούλης

Πίσχιν: Βασίλης Τραϊφόρος

Σαρλότ: Μαρλέν Κάραλη

Γιάσα: Σωτήρης Αντωνίου

Τροφίμωφ: Κωνσταντίνος Τσιομίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Μαραθιάς

Επικοινωνία : Νταίζη Λεμπέση

Λογίστρια: Σοφία Βουτσά

Καλλιτεχνική επιμέλεια : Αδαμαντία Μαντελένη

Φωτογραφίες:  Απόστολος Δελάλης