Στρατή Χατζησταματίου, μοιάζουν τα παρασκήνια του θεάτρου με τις κουζίνες των εστιατορίων;

Πέντε Ασιάτες μάγειρες, στην κουζίνα του ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου «Ο χρυσός δράκος» μας αφηγούνται τις ιστορίες των ενοίκων πάνω και δίπλα από αυτό το οίκημα, καθώς και το τι συμβαίνει μέσα στην κουζίνα.

Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Στρατή Χατζησταματίου για την πολυσυζητημένη παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιώργος Ματζιάρης, για τα κοινά σημεία Αθήνας και Βερολίνου, αλλά και για την φετινή συμμετοχή του στον Σασμό.

Οι πέντε ηθοποιοί της παράστασης μοιράζεστε συνολικά 17 διαφορετικούς ρόλους. Έχεις κάποιον αγαπημένο από τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Νομίζω ότι ξεχωρίζω λίγο παραπάνω το μικρό τριζόνι που του αρέσει να χορεύει. Είναι ένας χαρακτήρας ανεξιχνίαστος στην αρχή της ιστορίας, που ενώ προδιαθέτει ότι θα γελάσεις μαζί του, κρύβει μια σκοτεινή, σκληρή ιστορία.

Ο Σίμμελπφένιχ αποτυπώνει στον Χρυσό Δράκο τις παθογένειες των σύγχρονων κοινωνιών, με χιούμορ και ευαισθησία. Θα μπορούσαν οι ιστορίες του να εκτυλίσσονται στην Αθήνα του σήμερα; Εντοπίζεις διαφορές;
Ο τόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία του έργου είναι μια οποιαδήποτε σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η Αθήνα δεν είναι Βερολίνο ή Παρίσι από την άποψη του μεγέθους, αλλά σίγουρα ενυπάρχουν σε αυτήν οι παράγοντες που δημιουργούν αυτές τις παθογένειες που στηλιτεύονται στο έργο. Υπάρχουν μετανάστες, υπάρχει εργασιακή εκμετάλλευση, υπάρχει φτώχεια, υπάρχει κοινωνική αποξένωση, υπάρχει μοναξιά. Επομένως σίγουρα υπάρχουν και ιστορίες σαν το Χρυσό Δράκο. Έστω και σε μικροκλίμακα.

Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου και τα παρασκήνια ενός θεάτρου;
Σίγουρα. Και στα δύο η δουλειά είναι ομαδική αλλά έχει πόστα, το τελικό αποτέλεσμα είναι συλλογικό και πάντα ενδιαφέρεσαι ο “πελάτης” να φύγει “χορτασμένος”.

Η παράστασή σας ξεδιπλώνεται μέσα από σύντομες, σχεδόν «κινηματογραφικές» σκηνές σε ένα απολύτως λιτό περιβάλλον, με μοναδικά οχήματα τα σώματα και τις φωνές σας. Ποιες είναι οι προκλήσεις μιας τέτοιας θεατρικής συνθήκης;
Νομίζω η ίδια η συνθήκη της παράστασης απαιτεί μια δεμένη ομάδα συμπαικτών που με συντονισμό κίνησης, σωμάτων και φωνών θα πουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η πρόκληση λοιπόν είναι η κίνηση, τα σώματα και οι φωνές να δεθούν τόσο οργανικά σε ένα σύνολο, ώστε να εξαφανιστούν και να μένει στο θεατή μόνο η ιστορία.

Σε συναντάμε φέτος και στη μικρή οθόνη, στον Σασμό, οπότε θα κλείσω με την κλασική (ελπίζω όχι μισητή) ερώτηση: Θέατρο ή τηλεόραση;
Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που από τη μικρή εμπειρία που έχω, μου φαίνεται συναρπαστικό στη λειτουργία και στη δυναμική του. Το θέατρο όμως είναι αυτό που με έκανε να φτάσω στην πόρτα της δραματικής σχολής. Αυτό είναι ο χώρος στον οποίο ονειρεύομαι τον εαυτό μου.

Συντελεστές
Κείμενο: Roland Schimmelpfennig
Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Ματζιάρης
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Δημιουργία σκηνικού χώρου: Σταύρος Μπαλής
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Σχεδιασμός κίνησης : Βρισηίδα Σολωμού
Κοστούμια: Χριστίνα Τσουτσουλίγα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Τσαϊρίδου
Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: έαρ Productions

Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Ματζιάρης, Δημήτρης Μηλιώτης, Θάλεια Σταματέλου, Αρετή Τίλη, Στρατής Χατζησταματίου