Τι κάνουν αλλού και δεν εκτινάσσονται τα ενοίκια όπως στην Αθήνα;
Πλαφόν στα ενοίκια και ειδικά δικαστήρια είναι μερικά από τα μέτρα που εφαρμόζονται στην υπόλοιπη Ευρώπη για τη ρύθμιση των τιμών των ενοικίων.
Θα μπούμε κατευθείαν στα βαθιά: Οι περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης έχουν αυστηρές νομοθεσίες ελέγχου των ενοικίων, στις οποίες περιλαμβάνονται είτε πλαφόν στα ίδια τα ενοίκια είτε αυστηρά καθορισμένα ποσοστά αυξήσεων, οι οποίες μπορούν να εφαρμοστούν μόνο μία φορά ανά κάποια χρόνια.
Όπως διαβάζουμε σε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα, «τα μέτρα ελέγχου των ενοικίων εμφανίζονται με διάφορες μορφές σε όλη την Ευρώπη, οι οποίες κυμαίνονται από αυστηρά ανώτατα όρια στο αρχικό ενοίκιο ή μέτρα που επιτρέπουν εκ νέου διαπραγμάτευση του αρχικού ενοικίου, αλλά μετριάζουν τυχόν αυξήσεις ενοικίων. Οι έλεγχοι ενοικίων χρησιμοποιούνται γενικά σε μια προσπάθεια να μετριαστούν τα πληθωριστικά ή δυσβάσταχτα ενοίκια που διαφορετικά θα προέκυπταν σε μια ελεύθερη αγορά, είτε λόγω έλλειψης στέγης είτε για άλλους λόγους».
Αυτό προφανώς δεν σημαίνει πως τα ενοίκια δεν έχουν αυξηθεί και σε άλλες χώρες, στο πλαίσιο αυτού που έχει αρχίσει ήδη να ψιθυρίζεται πως θα εξελιχθεί σε παγκόσμια στεγαστική κρίση. Το ιλιγγιώδες 30% που καταγράφει η Αθήνα μέσα σε μία μόλις διετία όμως δεν υπάρχει πουθενά. Και να πώς το καταφέρνουν.
Στην Ολλανδία
- Η αγορά ενοικίασης χωρίζεται σε κατοικίες κοινωνικού και ιδιωτικού τομέα. Οι ενοικιαστές μπορούν να ζητήσουν από ένα ειδικό Δικαστήριο Ενοικιάσεων να κρίνει εάν το ενοίκιο τους είναι λογικό και να επαναταξινομήσει το ακίνητό τους ως κοινωνική κατοικία.
- Στον ιδιωτικό τομέα, η ελευθερία των συμβάσεων είναι η κύρια αρχή και υπάρχουν μόνο έμμεσα μέτρα περιορισμού του μισθώματος. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει μια ρήτρα που καθορίζει την ετήσια αύξηση με βάση τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή. Εάν το συμβόλαιο δεν περιέχει τέτοια ρήτρα, ο ιδιοκτήτης μπορεί να αυξήσει το ενοίκιο μόνο προτείνοντας στον ενοικιαστή νέα σύμβαση μίσθωσης που περιλαμβάνει αυξημένο ενοίκιο. Αν ο ενοικιαστής απορρίψει αυτήν την προσφορά, ο ιδιοκτήτης μπορεί να ζητήσει από το δικαστήριο να καταγγείλει τη συμφωνία. Το δικαστήριο θα το κάνει μόνο εάν κρίνει λογική την προτεινόμενη αύξηση του ενοικίου.
Στη Γερμανία
Το ενοίκιο δεν μπορεί να αυξηθεί περισσότερο από 20% σε διάστημα τριών ετών και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπερβαίνει το 10% του συγκριτικού μισθώματος.
Συγκεκριμένα για το Βερολίνο, από την 1η Ιουνίου 2015 εφαρμόζεται το λεγόμενο Rent Brake, λόγω αυτού που χαρακτηρίστηκε «τεταμένη κατάσταση στέγασης». Σε αυτό προβλέπονται μεταξύ άλλων: (i) για υφιστάμενες μισθώσεις ακινήτων που κατασκευάστηκαν πριν από την 1η Ιανουαρίου 2014, το μίσθωμα παγώνει στο επίπεδο του ενοικίου που συμφωνήθηκε στις 18 Ιουνίου 2019 (και σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να υπερβαίνει ορισμένα ανώτατα όρια ενοικίου). (ii) για οικιστικό χώρο που χτίστηκε πριν από την 1η Ιανουαρίου 2014, ο οποίος μισθώνεται για πρώτη φορά ή εκμισθώνεται εκ νέου μετά τις 23 Φεβρουαρίου 2020, ισχύουν πλαφόν ενοικίου.
Στη Γαλλία
Σε ορισμένες πυκνοκατοικημένες περιοχές: (i) κατά την ανανέωση, το ενοίκιο δεν μπορεί να υπερβαίνει το προηγούμενο ενοίκιο, με την εξαίρεση της διακύμανση του δείκτη αναφοράς ενοικίου και (ii) στα ενοίκια (συμπεριλαμβανομένων των αρχικών συμβολαίων) επιβάλλεται πλαφόν με βάση ένα προκαθορισμένο «διάμεσο μίσθωμα αναφοράς».
Στην Πορτογαλία
Δεν υπάρχει πλαφόν στα ενοίκια, ισχύουν όμως κάποια ρυθμιστικά μέτρα. Για παράδειγμα, αν το συμβόλαιο δεν προβλέπει ρητά την επανεξέταση της τιμής, επιτρέπονται μόνο ετήσιες αναθεωρήσεις ενοικίων οι οποίες δεν μπορούν να υπερβαίνουν τον ετήσιο νομικό συντελεστή που δημοσιεύει η κυβέρνηση κάθε χρόνο.
Στην Ιρλανδία
Υπάρχει κάτι που λέγεται “market rent” (τρέχουσα τιμή ενοικίου της αγοράς, σε ελεύθερη απόδοση) το οποίο κανένα ενοίκιο δεν μπορεί να το υπερβαίνει. Επισης, οι αυξήσεις σε καθορισμένες «Ζώνες Πίεσης» περιορίζονται σε ένα αυστηρό 4% ετησίως. Επιπρόσθετοι διαδικαστικοί περιορισμοί ισχύουν για τη διαδικασία αναθεώρησης ενοικίου.
Στην Ιταλία
Οι συμβαλλόμενοι είναι ελεύθεροι να καθορίσουν το αρχικό μίσθωμα, υπό την προϋπόθεση ότι η ελάχιστη διάρκεια της μίσθωσης είναι τέσσερα χρόνια, με αυτόματη ανανέωση για μία περαιτέρω τετραετία. Η ετήσια αύξηση του ενοικίου δεν μπορεί να υπερβαίνει το όριο του 100% της διακύμανσης του Δείκτη του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής («ISTAT»).
Περισσότερες λεπτομέρειες για κάθε χώρα ξεχωριστά εδώ.
