«Η ζωή χρειάζεται τόλμη. Αν δεν τολμάς, δε νικάς»

Τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Ξαφνικά γίνεται μόνο η σύλληψη στη μήτρα. Εγώ από τη στιγμή που εμφανίστηκα στη μήτρα της μητέρας μου, ήμουνα ένας μικρός, πολύ μικρός ηθοποιός. Μεγαλώνοντας στην κοιλιά της μητέρας μου 9 μήνες, την τυρρανούσα γιατί έκανα πάρα πολλές κινήσεις, κάθε τόσο πεταγόταν. Όταν με γέννησε έκλαιγα, γέλαγα, χαμογελούσα, λες και το έκανα επίτηδες. Μεγαλώνοντας, στα 6 χρόνια μου, ερχόταν ένας περιοδεύων κινηματογράφος στη γειτονιά κι εγώ πήγαινα, έβλεπα την ταινία κι όταν επέστρεφα σπίτι, έπαιρνα ένα τρίκυκλο ποδήλατο, το γύριζα ανάποδα, πέρναγα μια σερπαντίνα από την πρώτη ρόδα μέχρι τη δεύτερη, γύρνακα το πετάλ, έκανα ότι ήταν μηχανή κινηματογράφου, έτρεχα στον τοίχο απέναντι κι έκανα ό,τι είχα δει. Άρα δεν έγινα τυχαία ηθοποιός. Άρα δεν μου ήρθε ξαφνικά. Άρα το είχα από τη μήτρα της μητέρας μου.

Δεν συλλέγω τίποτα. Ούτε τα βραβεία που έχω πάρει γιατί για μένα όλα αυτά είναι μάταια. Όσο υπάρχεις θα υπάρχει, όταν δεν θα υπάρχεις απλά θα σε αναφέρουν… Τι να το κάνεις; Να κρατήσω τις συνεντεύξεις; Να κρατήσω τις φωτογραφίες; Για ποιο λόγο; Δεν έχει απολύτως καμία αξία να είμαι συλλέκτης σε κάτι.

Η ζωή χρειάζεται τόλμη. Αν δεν τολμάς, δε νικάς. Εγώ τόλμησα και νίκησα. Δεν ξέρω αν ρίσκαρα. Πάντα, όμως, τολμούσα. Αν το πάμε στο θέατρο -αν ας πούμε μια φορά μπορεί να τόλμησα να παίξω ένα ρόλο και δεν είχα την επιτυχία που θα έπρεπε να έχω και την είχε κάποιος άλλος- σημασία έχει να δέχεσαι με σεβασμό και με ήθος την ήττα σου, ακριβώς όπως και τη νίκη σου. Γιατί αν δεν δεχθείς τη νίκη σου με χαμηλούς τόνους, με ήθος και με αγωγή, τότε όταν έρθει η ήττα σου, θα τρελαθείς. Είμαι πάρα πολύ προσγειωμένος σε αυτά τα θέματα από μικρός. Πάντα ήξερα τι είναι η νίκη και τι είναι η ήττα. Και πάντα ήμουν πολύ ταπεινός και στα δύο.

Είμαι ερωτεύσιμος γιατί είμαι αληθινός. Είμαι ερωτεύσιμος γιατί η φαντασία μου ακουμπάει την ψυχή μου κι η ψυχή μου τους παλμούς της καρδιάς. Είμαι ερωτεύσιμος, γιατί δεν θέλω να πιστεύω ποτέ ότι ο εαυτός μου ζει ένα ψέμα. Γιατί το ψέμα δίνει σημασία σε πρόσωπα και πράγματα κι αυτό, είναι πάρα πολύ άσχημο. Είμαι ερωτεύσιμος, γιατί πιστεύω πολύ στον εαυτό μου, αγαπώ τον εαυτό μου, σέβομαι τον εαυτό μου, τον εκτιμώ τον εαυτό μου, κι έχω ήθος και αξιοπρέπεια. Για όλα αυτά.

Η γυναίκα για μένα υπήρξε η μάνα Γη. Στη Γη φυτρώνει ό,τι θέλεις. Φυτρώνουν αγκάθια, ζιζάνια, άνθη… Στη Γη μεγαλώνει η γυναίκα. Μεγαλώνει όχι όπως θέλεις εσύ, ούτε όπως «πρέπει», αλλά όπως θέλει η ίδια να είναι. Δεν χρειάζεται να την αλλάξεις ή να της δημιουργήσεις ανασφάλειες. Απλά χρειάζεται να της δώσεις την αξία που της αναλογεί.

Θα σου πω μια φιλοσοφία δική μου, από τότε που είχα γυρίσει από τα πλοία, πριν τα 18 μου. Έψαχνα να βρω τι είναι η ζωή. Τι μου δίνει αυτό που λέγεται ζωή. Φαντάστηκα λοιπόν τη ζωή και το θάνατο να συνομιλούν. Και λέει η Ζωή: «ρε Θάνατε, με μένα χαίρονται, ελπίζουν, κάνουν όνειρα, εσένα γιατί σε φοβούνται;». Και ο Θάνατος απάντησε: «Γιατί εγώ μωρή καριόλα είμαι αληθινός, όταν θα έρθω, θα με καταλάβουν όλοι. Ενώ εσύ προπαγανδίζεις».

Είναι η διαμόρφωση της ψυχής που μας κάνει να αντέχουμε στη διαδρομή της ζωής. Κι η καλλιέργειά μας. Διαβάζουμε όλοι μάτια. Του απέναντι, τα δικά μας… Κι αυτά τα μάτια, μαρτυράνε πολλά.

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις στην Popaganda, το Όγδοο και το Postmodern.gr