«Είναι φίνα τα κορίτσια...»
Έτσι ξεκινάει το σύνθημα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού για τη γυναικεία ομάδα μπάσκετ, ένα ξεχωριστό σύνθημα, διαφορετικό από αυτά που ακούγονται στους αγώνες ανδρικού ποδοσφαίρου και μπάσκετ όπου τα συνθήματα είναι τα ίδια και για τα δύο αθλήματα. Μπορεί ένα σύνθημα προσαρμοσμένο στην αθλήτρια να σημάνει την αρχή της αίγλης που πρόκειται να απολαύσουν οι γυναικείες ομάδες;
Γιατί καταρχάς; το μπάσκετ γυναικών δεν έχει μεγάλο κοινό;
Αν δεν μπορεί κανείς να παραδεχτεί ότι στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο επικρατεί άκρατος σεξισμός, τότε εθελοτυφλεί. Μέχρι πρότινος, τα γυναικεία πρωταθλήματα δεν προωθούνταν, ίσως επειδή επικρατούσε η εντύπωση πως οι γυναίκες «δεν ξέρουν να παίζουν», ωστόσο τα αποτελέσματα των ματς, κάθε άλλο παρά αυτό δείχνουν. Τα σκορ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα ματς των ανδρών και μάλιστα ορισμένες φορές είναι και υψηλότερα. Τα κορίτσια ξέρουν να παίζουν μπαλίτσα, δεν φοβούνται να πέσουν, να κάνουν επιθετικά φάουλ και να ενθουσιάσουν με τους ελιγμούς τους στο παρκέ.
Η κρίση στο ελληνικό μπάσκετ (ή στο μπάσκετ που παίζεται στην Ελλάδα όπως προτιμά να το αποκαλεί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος)
Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό ανδρικό μπάσκετ περνάει κρίση. Έφτασε το πικ του τη Χρυσή Εποχή των 00s, και γνώρισε θριαμβευτικές στιγμές όταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς χάρισε στον Παναθηναϊκό την 4η Ευρωλίγκα του το 2006, στο καρδιακό ντέρμπι του 93–91 ενάντια στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά και με τις δύο συνεχόμενες Ευρωλίγκες του 2012 και του 2013 που κέρδισε ο Ολυμπιακός. Ωστόσο, όλες οι περίοδοι ακμής νομοτελειακά, ακολουθούνται από περιόδους παρακμής∙ δεν θα μπορούσε το ανδρικό μπάσκετ να μένει για πάντα στην κορυφή με ντριμ τιμ και συνεχή ταξίδια στο εξωτερικό για ντέρμπι που προκαλούν εμφράγματα. Αυτό η εξέλιξη δεν άργησε να επιβεβαιωθεί όταν με αλλεπάλληλα δεινά, το μπάσκετ και τα budget που επενδύονταν σε αυτό άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα και οι ελληνικές ομάδες να γνωρίζουν όλο και λιγότερες διακρίσεις εκτός των συνόρων. Αναπόφευκτα, κάτι άλλο πρέπει να πάρει την σκυτάλη αφού από κάπου χρειάζεται το μπασκετικό κοινό να πιαστεί.
Επηρέασε το #metoo τη στροφή των φιλάθλων στο γυναικείο μπάσκετ;
Από μία αισιόδοξη οπτική, κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο. Τα τελευταία χρόνια οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού έχουν εκφράσει παραδόξως μία ευαισθησία στα θέματα βιασμών γυναικών, στη βία και σε ό,τι αφορά το μισογυνισμό. Έχουν ένα δικό τους αφελή τρόπο να εκφράζουν αυτή τους την ευαισθησία, ωστόσο ακόμα κι έτσι, σε ένα περιβάλλον τοξικής αρρενωπότητας, κάτι τέτοιο ανοίγει μία χαραμάδα φωτός σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο που ξεχειλίζει σεξισμό. Μοιραία, λοιπόν και σε συνδυασμό με την ανάγκη των φιλάθλων να νιώσουν λίγη από την αίγλη των παλιών καλών εποχών άρχισε να μετατοπίζεται προς το γυναικείο μπάσκετ, και έτσι η μπάλα πήρε και τους οπαδούς των αντίπαλων ομάδων οι οποίοι ένιωσαν με τη σειρά τους το χρέος να στηρίξουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ομάδα τους. Το κοινό του Παναθηναϊκού έκανε την αρχή και δεν άργησαν να ακολουθήσουν και μπασκετόφιλοι υποστηρικτές άλλων ομάδων. Οι γυναίκες αθλήτριες έχουν αρχίσει να παίρνουν την προσοχή που τους αξίζει.
«Για την ομάδα»
Οι παίκτες στο ανδρικό μπάσκετ με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο δεν δίνουν πια την ψευδ(αίσθηση) πως η ανάδειξη συνολικά της ομάδας στις πρώτες θέσεις των κατατάξεων είναι ο αυτοσκοπός. Οι παίκτες έγιναν πιο «επαγγελματίες» -κανείς δεν τους αδικεί φυσικά, αυτό είναι το επάγγελμά τους. Ωστόσο, οι φίλαθλοι διψούν για έστω έναν αθλητή παθιασμένο για το έμβλημα της ομάδας του, που θα κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις και θα μιλάει στην καρδιά του κοινού. Οι παίκτριες του μπάσκετ βρίσκονται σε αυτό ακριβώς το στάδιο. Παίρνουν δύναμη από την αγάπη του κόσμου, νιώθουν τον παλμό ενός γηπέδου το οποίο από άδειο γήπεδο με μουσικό χαλί τα αθλητικά παπούτσια να «σφυρίζουν» στο παρκέ, τώρα γέμισε με κερκίδες στολισμένες από πανό, (γη)παιδικό ενθουσιασμό και άφθονη στήριξη.
Μας αρέσει αυτή η εξέλιξη. Ίσως ήρθε η ώρα για τις γυναίκες αθλήτριες να λάμψουν και να κερδίσουν την προσοχή που τους αξίζει.
