Πριν από λίγες μέρες, σε μια σελίδα του Βήματος της Κυριακής, κάτω απ' τον τίτλο “Αντιγνωμίες”, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Θ.Π. Λιανού, όπου επιχειρηματολογεί υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής.
Και νέο "ξάφνιασμα"του τύπου και της κοινής γνώμης από τις εστίες τρομοκρατίας που κάνουν σαφή την παρουσία τους με τρομοκρατικές (και όχι μόνο) ενέργειες. Ίσως με λίγη ακόμη καταστολήνα έχουμε αποτέλεσμα. Και δεν εννοώ να πάψουν οι επιθέσεις, αλλά να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι η καταστολή ίσως να μην είναι η λύση.
Το μπάχαλο στις προανακριτικές της Βουλής και η παντελής ανικανότητα για στοιχειώδη συνεννόηση δημιουργούν στον Ιοβόλο συνειρμούς- ακόμα και αν δεν το θέλει. Απογοητευμένος, στρέφεται στον Σύριζα για να αλλάξει τα ήθη της πολιτικής και να φέρει τη συζήτηση στην ουσία. Και πέφτει πάνω στο παράθυρο του κ. Στρατούλη.
Αν η βία είναι η μαμή της ιστορίας —φυσικά και ΔΕΝ είναι— τότε η κρίση πρέπει να είναι η μαμά της, αφού από τότε που την πρωτογνωρίσαμε, πιπίνι ακόμα με σταράκια και κοτσίδες, γεννοβολάει διαρκώς.
Πάνω από όλα η νομιμότης. Το ελληνικό κράτος κάνει παντιέρα την εκκένωση των καταλήψεων στέγης και ανοίγει τον διαγωνισμό της ψηφοθηρικής "νοικοκυροσύνης". Η αντιπολίτευση σηκώνει το γάντι ευχαρίστως και χορεύει το χορό του νέου δικομματισμού, του οποίου ο καλύτερος πελάτης είναι απανταχού "νοικοκύρης".
…και η κάθαρση της ποινικοποίησης. Αλληλοκατηγορίες με φόντο λοβιτούρες φέρνουν την απαξίωση που ο πολιτικός κόσμος προσπαθεί να γλιτώσει στην ημερήσια διάταξη. Οι λύσεις υπάρχουν αλλά έχουν ένα μικρό ελάττωμα: Δεν πολυβολεύουν.
