Peperonata, η όμορφη signora

της Αγάπης Μαργετίδη

Η κυρία που θα σας συστήσω σήμερα είναι όμορφη, κομψή, κατασταλαγμένη. Τίποτα δεν κραυγάζει επάνω της, η αρμονία είναι το μότο της. Έχει ψηλόλιγνη κορμοστασιά, βαδίζει με χάρη και σιγουριά. Έχει φωτεινό χαμόγελο, καθαρή μιλιά και κελαρυστό γέλιο. Σε κοιτάζει στα μάτια με βλέμμα σταθερό, κάποιες φορές θλιμμένο. Λέει τη γνώμη της με ζωηρή φωνή, ενώ δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί. Μην φανταστείτε καμιά ηλικιωμένη, στο άνθος της ηλικίας της είναι. Σίγουρα όχι κοριτσόπουλο, μα γυναίκα με τα όλα της.

Αυτά σκεφτόμουν ετοιμάζοντας και κατόπιν απολαμβάνοντας το σημερινό φαγητό. Η γεύση και το άρωμά του, η υφή και το φωτεινό του χρώμα, μου γέννησαν αυτήν ακριβώς την εικόνα που σας ζωγράφισα. Θα καταλάβατε πως σίγουρα πρόκειται για ιταλικό φαγητό και πέσατε διάνα. Είναι μια σάλτσα από γλυκές πιπεριές με ελάχιστα άλλα υλικά. Την έκανα μπρουσκέτες, την έκανα και μακαρονάδα. Εσείς μπορείτε να της δώσετε κι άλλους ρόλους, εξίσου σημαντικούς, όπως να την προσθέσετε σε σάντουιτς και burgers, γιατί όχι και σε ομελέτες, να συνοδεύσετε ένα ψητό ψάρι.

Peperonata – Βασική συνταγή

Ζεματίζουμε και ξεφλουδίζουμε 2 μέτριες ώριμες ντομάτες. Τις ξεσποριάζουμε μέσα σε μία λεπτή σήτα που έχουμε τοποθετήσει πάνω από ένα μπολ, για να συλλέξουμε τα ζουμιά, αποφεύγοντας τα σπόρια. Πετάμε τα σπόρια και κρατάμε τον χυμό. Κόβουμε τη σάρκα από τις ντομάτες σε μεγαλούτσικους κύβους. Σε ένα βαθύ τηγάνι, σοτάρουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά σε λίγο ελαιόλαδο, 2 μέτρια κρεμμύδια κομμένα σε χοντρούτσικους κύβους. Μόλις τα κρεμμύδια μαλακώσουν και πριν πάρουν χρώμα, προσθέτουμε 6 πολύχρωμες πιπεριές (κόκκινες, κίτρινες και πορτοκαλί) που έχουμε κόψει σε κοντές και όχι πολύ λεπτές λωρίδες (περίπου μήκους 3 εκ. και πάχους 1 εκ.). Προσθέτουμε 2-3 κλαράκια φρέσκου θυμαριού, αλατοπιπερώνουμε και συνεχίζουμε το σοτάρισμα για λίγα λεπτά ακόμη, μέχρι να μαλακώσουν λίγο οι πιπεριές. Σβήνουμε με 2 κ.σ. ξύδι από λευκό κρασί, αφήνουμε για λίγα λεπτά να ξεθυμάνει το ξύδι και προσθέτουμε τους κύβους της ντομάτας, λίγο από τον χυμό που κρατήσαμε στην αρχή και 1 γερή πρέζα ζάχαρη. Χαμηλώνουμε την φωτιά, σκεπάζουμε το σκεύος και σιγομαγειρεύουμε για περίπου 30’, μέχρι οι πιπεριές να μαλακώσουν εντελώς, χωρίς βεβαίως να λιώσουν. Εάν κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος χρειαστούν υγρά, προσθέτουμε σταδιακά λίγο από τον χυμό ντομάτας που κρατήσαμε στην αρχή. Στο τέλος η σάλτσα πρέπει να έχει μελώσει στην εντέλεια. Πετάμε το θυμάρι, αφήνουμε να κρυώσει και προσθέτουμε μπόλικο ψιλοκομμένο φρέσκο βασιλικό. Η πεπερονάτα θα κρατήσει στο ψυγείο αρκετές ημέρες.

Tips
-Υπάρχουν πολλές παραλλαγές: Άλλοι βάζουν σκόρδο, ενώ άλλοι προσθέτουν και πράσινη πιπεριά. Η δική μου εκδοχή θέλει την peperonata γλυκιά και εύπεπτη, έτσι νομίζω πως το σκόρδο είναι περιττό και πως η έντονη πράσινη πιπεριά σκεπάζει το λεπτό άρωμα των υπολοίπων. Άλλωστε, έτσι ταιριάζει με τη signora της φαντασίας μου!
-Προσοχή στην ποσότητα της ντομάτας: Δεν πρόκειται για σάλτσα ντομάτας με πιπεριές, αλλά για το αντίστροφο.
-Οι ποσότητες της συνταγής φτιάχνουν κάμποσες μπρουσκέτες και αρκετή σάλτσα για 250 γρ. ζυμαρικά.

Μπρουσκέτες με peperonata

Από δω και πέρα τα πράγματα είναι απλούστατα. Διαλέγουμε το ψωμί και το τυρί που μας αρέσουν. Κόβουμε το ψωμί σε φέτες, το αλείφουμε με το τυρί, από πάνω βάζουμε λίγη peperonata, τρίβουμε πιπέρι και τσιμπολογάμε με το ποτό μας. Εγώ προτίμησα φρέσκια καλοψημένη μπαγκέτα και κατίκι Δομοκού. Αν το ψωμί δεν είναι πολύ φρέσκο, ψήστε το.

Pasta con peperonata

Γνωστή πλέον η διαδικασία: Βράζουμε κοντά ζυμαρικά της αρεσκείας μας σε άφθονο αλατισμένο νερό al dente και τα μεταφέρουμε με τρυπητή κουτάλα στο βαθύ τηγάνι με τη σάλτσα, φροντίζοντας να πάρουμε και λίγο από το νερό των ζυμαρικών. Ανακατεύουμε καλά και σερβίρουμε σε ζεστά πιάτα με φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Η τριμμένη παρμεζάνα δεν είναι απαραίτητη εάν θέλουμε να γευτούμε τη μεστή γεύση της σάλτσας χωρίς αντιπερισπασμούς, δεν γνωρίζω όμως πολλούς που την απαρνούνται. Επίσης προαιρετικά, προσθέτουμε λίγους καβουρδισμένους κουκουναρόσπορους, που ομολογουμένως της πάνε γάντι.

Αυτό που μένει είναι να δώσω σάρκα και οστά στη signora μου. Πολλές Ιταλίδες, δοξασμένες ντίβες, πέρασαν από το μυαλό μου, μα μόνο μία μου ταίριαξε απόλυτα. Η Silvana Mangano. Συμφωνείτε;