Πώς ο κορωνοϊός βοήθησε την φύση
Ίσως το πιο απρόβλεπτο πράγμα που συνέβη από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα είναι το πώς η φύση φαίνεται να... ξαναβρίσκει τον εαυτό της.
Λίγες μέρες μόνο μετά την καραντίνα στην Ιταλία, βίντεο και φωτογραφίες από τα κανάλια της Βενετίας έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, παρουσιάζοντας μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτήν που είχαμε συνηθίσει. Νερά πεντακάθαρα, που έβλεπες μέσα τους ψαράκια να κολυμπούν. Καμία σχέση με τα βρώμικα, γεμάτα βάρκες και τουρίστες κανάλια που θυμόμαστε.
Σύντομα, άρχισαν να έρχονται φωτογραφίες και από άλλα μέρη του πλανήτη. Έρημα πάρκα με ζωάκια να κυκλοφορούν ελεύθερα. Μια γειτονιά σε καραντίνα που τους δρόμους πλέον έχουν καταλάβει κάτι τέλειες κατσίκες. Είναι λες και η απουσία του ανθρώπου επέτρεψε στην φύση να πάρει μια ανάσα.
Και, σίγουρα, είναι πολύ περίεργο να προσπαθείς να σκεφτείς ότι συμβαίνουν και καλά πράγματα αυτή την στιγμή, αλλά ίσως αυτό να είναι ένα από τα καλύτερα. Επειδή η απουσία του ανθρώπου δεν έφερε μόνο χαριτωμένα ζωάκια να τριγυρνούν με περιέργεια σε μέρη που μέχρι πρότινος ήταν πολύ φοβισμένα να πατήσουν. Έχει φέρει και αλλαγές όπως αυτές που βλέπουμε στο παρακάτω βίντεο.
Αυτά είναι τα επίπεδα υδροξείδιου του αζώτου, ενός πολύ σοβαρού παράγοντα ρύπανσης, πάνω από την Ιταλία τις πρώτες μέρες της καραντίνας. Πριν λίγες μέρες, ανακοινώθηκε ότι το στρώμα του όζοντος – που ήδη βρισκόμαστε σε αρκετά καλό δρόμο με την διαχείριση αυτού του προβλήματος – ωφελείται κι αυτό από τον εγκλεισμό μας και την λιγότερη ρύπανση.
Στην Γούχαν, μία πόλη που ο ουρανός της είναι σχεδόν πάντα γκρι από τα καυσαέρια, όταν εφαρμόστηκε πρώτα εκεί η καραντίνα, οι κάτοικοι είδαν με θαυμασμό μέσα σε λίγες μέρες πεντακάθαρους, μπλε ουρανούς. Όλα αυτά δεν σημαίνουν κάτι;
Ναι. Σημαίνουν ότι αυτή η καραντίνα, μέσα σε όλα τα πράγματα που μας έχει βάλει να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε είναι και το πώς φερόμαστε στο περιβάλλον. Ή, καλύτερα, πώς φέρονται στο περιβάλλον όσοι αληθινά ευθύνονται για τον αργό θάνατο του πλανήτη. Επειδή μπορεί να χρησιμοποιείς πλαστικά καλαμάκια κάθε μέρα της ζωής σου, και πάλι δεν θα παράγεις τόση τοξικότητα όση το μέσο εργοστάσιο σε έναν χρόνο. Και, μετά, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε, πώς μπορούμε να φτάσουμε σε μία αλλαγή.
Εντάξει, ναι, και η «προσωπική ευθύνη» μέσα σε όλα αυτά δεν σταματά να είναι κάτι σημαντικό. Το εννοούμε, αλλά όταν μέσα σε λίγες μόλις μέρες... παγώματος της περισσότερης ανθρώπινης δραστηριότητας, η φύση γύρω μας φαίνεται να περνά καλύτερα από ποτέ (ίσως να φταίει και η άνοιξη, δεν λέμε), ίσως είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτούμε (ή να θυμηθούμε, ή να το βάλουμε επιτέλους για τα καλά στο κεφάλι μας) ότι ο άνθρωπος είναι από τα μεγαλύτερα κακά που έχουν συμβεί ποτέ, και ότι έχουμε πολλή ζημιά να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε.
Έχοντας πει όλα αυτά, βέβαια, εξακολουθούμε να μην θέλουμε πάρα πολύ να κάνουμε παρέα με κόσμο που πιστεύει ότι «αυτός ο κορωνοϊός ήταν ο τρόπος της μητέρας φύσης να μας δείξει ότι πονά». Αγαπάμε τους χίπηδες, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια τώρα.
Σύντομα, άρχισαν να έρχονται φωτογραφίες και από άλλα μέρη του πλανήτη. Έρημα πάρκα με ζωάκια να κυκλοφορούν ελεύθερα. Μια γειτονιά σε καραντίνα που τους δρόμους πλέον έχουν καταλάβει κάτι τέλειες κατσίκες. Είναι λες και η απουσία του ανθρώπου επέτρεψε στην φύση να πάρει μια ανάσα.
Και, σίγουρα, είναι πολύ περίεργο να προσπαθείς να σκεφτείς ότι συμβαίνουν και καλά πράγματα αυτή την στιγμή, αλλά ίσως αυτό να είναι ένα από τα καλύτερα. Επειδή η απουσία του ανθρώπου δεν έφερε μόνο χαριτωμένα ζωάκια να τριγυρνούν με περιέργεια σε μέρη που μέχρι πρότινος ήταν πολύ φοβισμένα να πατήσουν. Έχει φέρει και αλλαγές όπως αυτές που βλέπουμε στο παρακάτω βίντεο.
Αυτά είναι τα επίπεδα υδροξείδιου του αζώτου, ενός πολύ σοβαρού παράγοντα ρύπανσης, πάνω από την Ιταλία τις πρώτες μέρες της καραντίνας. Πριν λίγες μέρες, ανακοινώθηκε ότι το στρώμα του όζοντος – που ήδη βρισκόμαστε σε αρκετά καλό δρόμο με την διαχείριση αυτού του προβλήματος – ωφελείται κι αυτό από τον εγκλεισμό μας και την λιγότερη ρύπανση.
Στην Γούχαν, μία πόλη που ο ουρανός της είναι σχεδόν πάντα γκρι από τα καυσαέρια, όταν εφαρμόστηκε πρώτα εκεί η καραντίνα, οι κάτοικοι είδαν με θαυμασμό μέσα σε λίγες μέρες πεντακάθαρους, μπλε ουρανούς. Όλα αυτά δεν σημαίνουν κάτι;
Ναι. Σημαίνουν ότι αυτή η καραντίνα, μέσα σε όλα τα πράγματα που μας έχει βάλει να σκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε είναι και το πώς φερόμαστε στο περιβάλλον. Ή, καλύτερα, πώς φέρονται στο περιβάλλον όσοι αληθινά ευθύνονται για τον αργό θάνατο του πλανήτη. Επειδή μπορεί να χρησιμοποιείς πλαστικά καλαμάκια κάθε μέρα της ζωής σου, και πάλι δεν θα παράγεις τόση τοξικότητα όση το μέσο εργοστάσιο σε έναν χρόνο. Και, μετά, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε, πώς μπορούμε να φτάσουμε σε μία αλλαγή.
Εντάξει, ναι, και η «προσωπική ευθύνη» μέσα σε όλα αυτά δεν σταματά να είναι κάτι σημαντικό. Το εννοούμε, αλλά όταν μέσα σε λίγες μόλις μέρες... παγώματος της περισσότερης ανθρώπινης δραστηριότητας, η φύση γύρω μας φαίνεται να περνά καλύτερα από ποτέ (ίσως να φταίει και η άνοιξη, δεν λέμε), ίσως είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτούμε (ή να θυμηθούμε, ή να το βάλουμε επιτέλους για τα καλά στο κεφάλι μας) ότι ο άνθρωπος είναι από τα μεγαλύτερα κακά που έχουν συμβεί ποτέ, και ότι έχουμε πολλή ζημιά να προσπαθήσουμε να επανορθώσουμε.
Έχοντας πει όλα αυτά, βέβαια, εξακολουθούμε να μην θέλουμε πάρα πολύ να κάνουμε παρέα με κόσμο που πιστεύει ότι «αυτός ο κορωνοϊός ήταν ο τρόπος της μητέρας φύσης να μας δείξει ότι πονά». Αγαπάμε τους χίπηδες, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια τώρα.
