Ποιες χρονιές ακυρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες
Η πανδημία του κορωνοϊού προκάλεσε την τέταρτη συνολικά ακύρωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην ιστορία τους. Ποιες ήταν οι υπόλοιπες;
Από το ξεκίνημα των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, ο θεσμός ακυρώθηκε μόνο τρεις χρονιές. Μάλιστα, μέχρι την φετινή πανδημία, η οποία αναβάλλει για ένα χρόνο τους θερινούς Ολυμπιακούς, η διοργάνωση κατά καιρούς «ξεπέρασε» πολλά εμπόδια.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1916 ήταν να φιλοξενηθούν από τη Γερμανική Αυτοκρατορία, η οποία μάλιστα είχε κατασκευάσει ένα εντυπωσιακό γήπεδο 30.000 θέσεων στο Βερολίνο. Αλλά με το ξέσπασμα του πολέμου το 1914, οι Αγώνες ακυρώθηκαν.
Είκοσι χρόνια μετά την ακύρωση του 1916, η Γερμανία έπρεπε να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1936, αυτή τη φορά κάτω από τη ναζιστική σημαία. Στην Αμερική, ένας συνασπισμός εβραϊκών και καθολικών ομάδων κάλεσε την Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ να μποϊκοτάρει τα παιχνίδια, αλλά το αίτημα αγνοήθηκε από τον πρόεδρο της επιτροπής Avery Brundage, ο οποίος ήταν γερμανόφιλος.
Οι Θερινοί και Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες το 1940 θα πραγματοποιούνταν στην Ιαπωνία, την πρώτη μη δυτική χώρα που θα φιλοξενούσε τους Αγώνες. Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, αφού το 1937 η χώρα ενεπλάκη σε πόλεμο με την Κίνα. Έτσι οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1940 επαναπρογραμματίστηκαν για το Ελσίνκι και οι Χειμερινοί ήταν να γίνουν στη γερμανική πόλη Garmisch-Partenkirchen. Τελικά ακυρώθηκαν και οι δυο, αφού το 1939 ο Χίτλερ εισέβαλλε στην Πολωνία.
Το Λονδίνο επρόκειτο να φιλοξενήσει τους Θερινού Ολυμπιακούς Αγώνες του 1944, όμως και πάλι οι Αγώνες ακυρώθηκαν λόγω του πολέμου. Το ίδιο συνέβη και το 1944 με τους χειμερινούς αγώνες στην Cortina d'Ampezzo της Ιταλίας. Τελικά το Λονδίνο φιλοξένησε τους αγώνες του 1948, όμως απαγόρευσε τη συμμετοχή σε Γερμανούς και Ιάπωνες αθλητές.
Από την ίδρυσή της 1894, η ΔΟΕ ισχυρίστηκε ότι είναι ένα απολιτικό και ουδέτερο σώμα, με στόχο να προωθήσει την Ειρήνη μέσω του αθλητισμού. Όμως διάφοροι επικριτές της, όπως ο David Goldblatt, καθηγητής ιστορίας στο Pitzer College και συγγραφέας του Βιβλίου The Games: A Global History of the Olympics, επισημαίνουν πως πολλές φορές η ΔΟΕ σφύριξε αδιάφορα μπροστά σε βίαιες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με στόχο να διασφαλίσει την διεξαγωγή των Αγώνων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πόλη του Μεξικό το 1968. Δέκα μέρες πριν τους Θερινούς Αγώνες, στις 2 Οκτωβρίου του 1968, οι κυβερνητικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον πλήθους άοπλων φοιτητών που διαδήλωναν, σκοτώνοντας εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες. Το περιστατικό έγινε γνωστό ως «Σφαγή του Tlatelolco».
Αντίστοιχα, το 1960 η ΔΟΕ αρχικά δίστασε να απαγορεύσει τη συμμετοχή στην Νότιο Αφρική λόγω απαρτχάιντ, όμως τελικά υπέκυψε στις πιέσεις των αφρικανικών εθνών, τα οποία απειλούσαν με μποϊκοτάζ τους Αγώνες αν επιτρεπόταν η συμμετοχή στις ομάδες των λευκών της Νοτίου Αφρικής. Η Νότια Αφρική τελικά αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1960 έως το 1992, χρονιά κατά την οποία έληξε το ρατσιστικό καθεστώς.
Το 1972, μια ένοπλη ομάδα παλαιστινίων τρομοκρατών επιτέθηκε στην ομάδα των Ισραηλινών στο Ολυμπιακό Χωριό στο Μόναχο, σκοτώνοντας δύο ισραηλινούς αθλητές και κρατώντας άλλους εννέα ομήρους. Στη συνέχεια, οι εννέα υπόλοιποι Ισραηλινοί αθλητές δολοφονήθηκαν. Αντί να σταματήσουν οι Αγώνες του Μονάχου, η ΔΟΕ αποφάσισε να συνεχιστούν οι Αγώνες, μετά από μια διήμερη αναστολή.
Το ίδιο συνέβη και στους αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, οι οποίοι επίσης συνεχίστηκαν μετά από μια βόμβα που εξερράγη κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Ολυμπιακό Πάρκο Centennial. Δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της έκρηξης νωρίς το πρωί και πάνω από εκατό τραυματίστηκαν. Όμως λίγες ώρες αργότερα, ο πρόεδρος της ολυμπιακής οργανωτικής επιτροπής της Ατλάντα δήλωσε: "Το πνεύμα του Ολυμπιακού κινήματος απαιτεί να συνεχίσουμε".
Πηγή: History.com
