Τα μέτρα και η πραγματικότητα 

του Μανούσου Καμπούρη

Στη σημερινή συγκυρία κάποιος δικαιούται, αν όχι υποχρεούται να αναρωτηθεί: αυτή η πραγματικότητα που ζούμε είναι πραγματική; Και αν ναι, είναι πλήρως και σε όλες τις διαστάσεις; Διότι εκεί κρύβεται ο διάβολος. Στις υποσημειώσεις και στις λεπτομέρειες,

Υπάρχει λοιπόν μια πανδημία. Ναι, υπάρχει- αν και αυτό είναι υπό αίρεση. Ξέρετε, η εξαπάτηση, η κοροϊδία και λοιπά ευγενή αθλήματα δεν βρίσκονται τόσο στο τι λέμε και δείχνουμε, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, στη σιωπή, σε αυτό που ΔΕΝ αναφέρεται, στην απόκρυψη και όχι στην παραποίηση της αλήθειας. Και η σε ομοβροντία κάλυψη της πανδημίας από τα ελληνικά ΜΜΕ- ως εάν όλα λαμβάνουν καθοδήγηση από κάποια κεντρική επιτροπή λογοκρισίας, όπως συνέβαινε στο μνημόνιο- μας κάνει, ή έστω πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε.

Είναι πολλά αυτά για τα οποία θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε. Το βασικό είναι αν τα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι αναγκαία. Μπορούμε να ρωτήσουμε να είναι για όλους, ή ποιος ακριβώς τα έχει προτείνει και λάβει. Ποιος αποφάσισε τις αποστάσεις μεταξύ μας (αλήθεια, είναι 1,5 ή 2 μέτρα;) και την πυκνότητά μας στα Σουπερμάρκετ βάσει τετραγωνικών; Έχουμε ονόματα; Διότι θα χρειαστούν απαντήσεις.

Τα μέτρα τα πήραμε για να τα πάρουμε, τα πήραμε για να τα πάρουμε από τους πολίτες ή περιμένουμε να κάνουν κάτι; Πολλές ερωτήσεις. Σήμερα, ας δούμε την τελευταία: Σίγουρα όχι, δεν περιμένουμε να κάνουν κάτι. Αν ήταν έτσι, ή αν θέλαμε όντως να κάνουν κάτι στο θέμα του κοροναϊού (εγώ δεν δέχομαι τις μπαμπινιωτικές επεμβάσεις και προτάσεις ορθογραφίας και ορθολεξίας), θα τα εφαρμόζαμε, έτσι δεν είναι; Δεν θα τα είχαμε μόνο για να τσιμπάμε 150άρια.

Σήμερα θα μείνουμε μόνο σε ένα τέτοιο σημείο. Λέμε, ότι πρέπει να είμαστε 1,5 μέτρο από τον άλλο. Γιατί τόσο; Γιατί έτσι. Δεκτόν. Αλήθεια, αφού επιτρέπεται δύο άτομα (έως δύο άτομα) να είναι στο ίδιο ΙΧ, πόση απόσταση έχουν μεταξύ τους; 20-80 πόντους. Εκεί δεν μας πειράζει, δεν μεταδίδεται ο ιός; Ή μέσα στο ΙΧ, όπου δύο άτομα βρίσκονται δίπλα, σε κλειστό, μη αεριζόμενο χώρο για αρκετή ώρα, ο ιός δεν μεταδίδεται; Αν δεν μεταδίδεται γιατί να μην μπαίνουμε όσοι θέλουμε;

Αγαπητοί και αγαπητές, όποιος έχει πάει γυμνάσιο, ούτε καν λύκειο, καταλαβαίνει μερικά πράγματα. Το να κολλήσεις σημαίνει ότι πρέπει να σου κάτσει ένας αριθμός από ιοσωμάτια, το οποίο λέγεται ελάχιστη μολυσματική δόση. Αυτή διαφέρει για τον καθένα, αλλά και με βάση την τρέχουσα κατάσταση και τις ώρες της ημέρας. Όταν το ανοσοποιητικό λειτουργεί, είναι μεγαλύτερη, θες πιο πολύ ιο για να αρρωστήσεις. Όταν το ανοσοποιητικό υπολειτουργεί (άλλη νόσος, κόπωση, κακή διατροφή, ανεπαρκής διατροφή και χίλια άλλα, όπως ηλικία και ψυχολογική κατάσταση ή ακόμη και ύπνος) αρρωσταίνεις, και μάλιστα πολύ βαρύτερα, με λιγότερα ιοσωμάτια. Για το λόγο αυτό έχουμε την μέση μολυσματική δόση, ώστε μεταξύ διαφορετικών ιών να έχουμε μια σχετική ένδειξη επικινδυνότητας ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΙΩΝ. Άλλο να θες 400 και άλλο 400.000. Απλό;

Πιο απλό ακόμη, το ότι για να πάρεις ιό πρέπει να είσαι εκεί που αυτός βρίσκεται. Αν είσαι κοντά σε κάποιον που ρίχνει ιο στο περιβάλλον, είτε αυτός νοσεί είτε όχι, εσύ ίσως να τον τσιμπήσεις. Για να τον τσιμπήσεις πρέπει να είσαι αρκετά κοντά, άρα θέλουμε αποστάσεις. Αλλά η απόσταση δεν είναι μόνο σε χώρο, είναι και σε χρόνο. Αν πας εκεί που ο άρρωστος δεν είναι αλλά ήταν, και έχει αφήσει ιούς, πάλι θα τσιμπήσεις- και είναι ξανά-μανά θέμα του πόσους θα τσιμπήσεις και πόσους μπορείς να αντιμετωπίσεις- ή πόσοι χρειάζονται για να σε αρρωστήσουν.

Κοινώς, επειδή ο ιός στο περιβάλλον αντέχει κάποιο χρόνο, πρέπει να πας εκεί που ήταν ο άρρωστος μετά από κάποιο χρόνο για να είσαι ασφαλής. Μετά από τόσο χρόνο; Όση είναι η αντοχή του ιού στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Το συγκεκριμένο είναι η λέξη κλειδί. Α, ναι, συνήθως αυτό το χρόνο τον διπλασιάζουμε για λόγους ασφαλείας, όπως και τις αποστάσεις. Πάλι απλό είναι, σωστά;

Ναι, αλλά το θέμα είναι δυναμικό. Δηλαδή αν στέκεσαι εκεί που πετάνε κάνα εκατομμύριο ιοί για μια ωρίτσα, θα τσιμπήσεις περισσότερους από όσους θα τσιμπήσεις αν περνάς από εκεί γρήγορα. Αν μείνεις δεκάλεπτο, θα τσιμπήσεις λιγότερους από όσο στην ωρίτσα επάνω και περισσότερους απ’ όσο να περνάς (το γνωστό «πέρασε και δεν άγγιξε»), και αυτό είναι το σημαντικό όταν μιλάμε για δόσεις- μολυσματικές δόσεις, όπως ξανάπαμε.

Τόσο απλά, τόσο λογικά. Άρα είναι θέμα συγκέντρωσης και αραίωσης, ελπίζω να το καταλάβαμε όλοι.

Λοιπόν, περνώντας το ιστορικο-φιλοσοφικό θέμα της σημασίας των μεταφορών στη σημερινή ζωή και το βρώμικο ρόλο αυτής της κατηγορίας της οικονομίας σε πλείστα όσα περιστατικά, ας δούμε τι γίνεται με τις απαγορεύσεις. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να μείνουμε όλοι σπίτι, είναι αδύνατον. Και για αυτό άλλωστε βγήκαν τα δηλωσόχαρτα. Αλλιώς θα μας μάντρωναν και θα μας πυροβολούσαν κιόλας- κάποιοι (παπαγάλοι ή βλαμμένοι;) ήδη έχουν μιλήσει για αυτόφωρο και άλλες τρέλες – και αυτό μόνο για μια ειδική κατηγορία «παραβατών».

Όχι, αυτά δεν είναι τρέλες εξ ορισμού, αλλά επειδή ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν είναι αναγκαίες, όπως και ο εγκλεισμός. Είναι όμως η αραίωση. Όταν λοιπόν περιορίζεις τα δρομολόγια, ο λίγος κόσμος που κυκλοφορεί παθαίνει δύο πράγματα: μένει περισσότερο έξω από το σπίτι ή το γραφείο του, περιμένοντας στην στάση (θυμούμεθα: δεν έχει μια καφετέρια να πάει να ξαποστάσει) με αποτέλεσμα να κουράζεται (και να διαολίζεται), και το πρώτο ρίχνει την ανοσία του. Επίσης είναι εκτεθειμένος σε ό,τι άλλο κίνδυνο υγείας υπάρχει, από το κρύωμα και τις εποχιακές ιώσεις σήμερα μέχρι την ηλίαση και τη θερμοπληξία το καλοκαίρι- ναι συγγνώμη, οι ασθένειες δεν είναι μονογαμικές και δεν είναι διακριτικές, λατρεύουν τα πάρτι με ούζο. Σε πολλές περιπτώσεις, η μια θα πάει να πέσει επάνω στην εποχή και τα κρούσματα μιας άλλης. Και είπαμε, άλλη ασθένεια ή κόπωση, πεσμένο ανοσοποιητικό= περισσότερες πιθανότητες να αρρωστήσεις με τους λίγους ιούς που κυκλοφορούν, ναι;

Ακόμη χειρότερα, όμως, οι άνθρωποι αυτοί, έτσι κουρασμένοι, κρυωμένοι, παγωμένοι, θα μπουν και θα στριμωχτούν με αρκετούς ακόμη- κάτι που δεν θα γινόταν αν κλιμακώναμε μερικά πράγματα, από την προσέλευση στις εργασίες που είναι ανοικτές, μέχρι τα δρομολόγια. Σε ένα λεωφορείο οι επιβάτες ΔΕΝ έχουν απόσταση τις ώρες της αιχμής. Εδώ δεν ισχύει το 1,5  μέτρο; Γιατί, υπάρχει κάποιος λόγος, ή απλά έτσι βολεύει τους μεταφορείς, ιδιωτικούς και δημόσιους, αλλά και τους εργαζόμενους, που εδώ και καιρό ζητούσαν να περιοριστούν τα δρομολόγια ώστε να την αράξουν και εκείνοι, όπως όλος ο κόσμος;

Έτσι ο ΟΣΕ (σημαντικό, ανήκει σε ιταλική εταιρεία, σαν να λέμε σε εταιρία της χώρας που με τα μέτρα που ΔΕΝ έλαβε έφερε την –όποια- κόλαση στην Ευρώπη) βρήκε τη λύση. Ο προαστιακός Πάτρας είχε 18 διπλά δρομολόγια την ημέρα, με χρόνο ολοκλήρωσης του διπλού δρομολογίου κάπου 45 λεπτά. Ανάλογα με τη μέρα, την ώρα και την κίνηση, ο συρμός ανά δρομολόγιο είχε 1 ως 3 βαγόνια, σπάνια τέσσερα. Τώρα, τα 18 έγιναν 4 (δύο πρωί και δύο μεσημέρι), δήθεν τις ώρες που οι εργαζόμενοι πάνε στις δουλειές τους. Όσοι εργάζονται σε ώρες γραφείου, βέβαια, οι άλλοι να πάνε να… Ιδίως αυτοί που δουλεύουν στις δουλειές που επιτρέπουν σε άλλους να είναι μέσα στο σπίτι. Υπαλλήλους τροφοδοτικών αλυσίδων κ.τ.λ.

Και επιπλέον, όλοι οι συρμοί είναι με ένα βαγόνι. Άρα όσοι πρέπει να πάνε στις δουλειές τους σε αυτές τις ώρες στριμώχνονται σε ένα βαγόνι, πήχτρα, ώστε να κολυμπούν στον ιό- πολλοί είναι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο αναφοράς στο Ρίο…

Αυτοί λοιπόν εξυπηρετούνται με τις καλύτερες συνθήκες για να κολλήσουν μεταξύ τους. Και να κολλήσουν και όλους τους άλλους, που πρέπει να μετακινηθούν. Και αφού δεν υπάρχουν άλλα δρομολόγια, θα μπούνε αναγκαστικά στα υπάρχοντα, αυξάνοντας τα στριμωξίδι και τις πιθανότητες μετα- και αναμόλυνσης. Αλλά τι μας νοιάζει; Η εταιρία κερδίζει- ή χάνει λιγότερα- αυτό δεν είναι το θέμα; Και η αστυνομία αυτό που κάνει είναι να κυνηγά πιτσιρικάδες στις παραλίες (κάνουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ, το θέμα είναι πώς πηγαίνουν και πόσοι είναι εκεί, πυκνότητα- το είπαμε). Είναι, ναι ή όχι, τα 2 η 1,5 μέτρα (έχουμε αποφασίσει;) η ελάχιστη απόσταση, ακόμη και όταν πάμε για τρέξιμο, με τον αέρα να αραιώνει τα σταγονίδια του ιού; Είναι ή όχι; Και αν ναι, τότε πώς επιτρέπουμε να στριμώχνουν τον κόσμο στα 10 εκατοστά απ’ αλλήλων ή 20 εκατοστά (δεν έχει σημασία);

Και μάλιστα από αλλήλων που δουλεύουν σε νοσοκομείο με ασθενείς με τον ιό –αλλά και σε οποιοδήποτε νοσοκομείο. Και από οποιουσδήποτε αλλήλους. Και αυτό, αφού σε έχουν καθηλώσει για μια 8ωρία έξω στο αγιάζι, για να πάρεις το δρομολόγιο της επιστροφής. Δεν σ’ αρέσει; Πάρε ταξί, άλλωστε και εκεί τα 2 ή 1,5 μέτρα δεν ισχύουν, ο κοροναϊός κάνει διακρίσεις, δεν πάει μεταξύ επιβατών ΙΧ και ταξί, έτσι δεν είναι;

Είστε σίγουροι ότι τα μέτρα είναι για να μη διαδοθεί ο ιός; Διότι με αυτά, εγώ δεν είμαι καθόλου. Νομίζω ότι ο ιός είναι, και αντιμετωπίζεται υπεύθυνα και σε κεντρικό επίπεδο, ως μια ευκαιρία...

Και τα ξαναλέμε. Και δε είναι υπόσχεση, είναι απειλή.